Herstelproces
Direct na de belasting en de bijbehorende belasting begint de fase van herstel. Dit is onderverdeeld in: In de praktijk worden de herstelprocessen onderverdeeld in actief herstel en passief herstel. Actief herstel wordt als traag beschouwd uithoudingsvermogen loopt, lopend uit, losse spierspanning. Passieve maatregelen zijn maatregelen zonder lichamelijke activiteit (sauna, massage enzovoort.). Herstelmaatregelen: De herstelmaatregelen zijn onderverdeeld in:
- Pedagogische herstellende instrumenten
- Medische en pedagogische herstellende middelen
- Psychologische herstellende middelen
- Continu herstel
- Onmiddellijk herstel
- Herstel na effect
- Stressherstel
Wat is de optimale verhouding tussen stress en herstel bij sport?
In de sport omvat doelgericht trainen natuurlijk ook een fase van herstel, waarin het lichaam zichzelf herstelt en tijd heeft om te reageren op trainingsprikkels. Een optimale verhouding tussen belasting en herstel is essentieel voor een goed trainingsresultaat. Achter het belang van herstel en de juiste verhouding tot de belasting schuilt het principe van supercompensatie.
Na een trainingsprikkel is het lichaam uitgeput, zakt het prestatieniveau, om vervolgens weer boven het oorspronkelijke niveau uit te komen (aanpassing aan trainingsprikkel) alvorens terug te vallen naar het oorspronkelijke niveau. Over het algemeen duurt dit proces ongeveer 1-3 dagen, maar het hangt sterk af van het prestatieniveau van de gebruiker en het soort training. Als er een nieuwe belastingsstimulus wordt ingesteld tijdens de aanpassingspiek, dwz de supercompensatie, is er een optimale verhouding tussen belasting en herstel en kan een prestatieverbetering op lange termijn worden verwacht. Het temporele en ook prestatieverbeterende verloop van de curve is zeer individueel, dus het is moeilijk om een algemene voorspelling te doen voor een optimale verhouding tussen stress en herstel.
Wat is het schaarmodel?
In termen van supercompensatie is er een verband tussen stress en de behoefte aan herstel. Het stressniveau dat wordt veroorzaakt door trainingsprikkels kan variëren, ze kunnen ofwel te laag zijn om een aanpassing te laten plaatsvinden, ze kunnen schadelijker en overbelastender zijn als stressprikkels, en ze kunnen binnen het individuele prestatiebereik vallen. Stimulerende middelen die dicht bij de stressgrens liggen, hebben ook een langere periode van supercompensatie nodig, terwijl lage stimuli slechts een korte hersteltijd vereisen.
Daarom spreekt men van het schaarmodel. Hoe hoger de prikkel, hoe langer de hersteltijd, hoe meer de schaar opengaat.
