Definitie
Het principe van stress en herstel (ook bekend als het supercompensatieprincipe) wordt gedefinieerd als de afhankelijkheid van individuele regeneratietijd van externe en interne stress.
Introductie
Het trainingsprincipe van het optimale ontwerp van belasting en herstel is gebaseerd op het feit dat na een effectieve belastingstimulus een bepaalde tijd nodig is om nieuwe trainingsprikkels in te stellen. Voor een succesvolle training moeten belasting en herstel als een eenheid worden gezien. Op basis van biologische supercompensatie herstelt regeneratie niet alleen het oorspronkelijke prestatieniveau, maar leidt het ook tot een aanpassing boven het oorspronkelijke niveau (hypercompensatie).
Basis
3 centrale aspecten vormen de basis voor het principe van optimaal ontwerp van stress en herstel.
- Laden
- Spanning
- Vermoeidheid
1. belasting
Onder stress, ook wel externe stress genoemd, worden de prikkels verstaan die tijdens het trainingsproces op het lichaam / atleet inwerken. De belasting wordt gekenmerkt door de normatieve belasting (stimulusintensiteit, stimulusduur, stimulusfrequentie en stimulusdichtheid). Kortom: hoe zwaar is trainen? Verschillende soorten stress:
- Fysieke belasting
- Fysiologische belasting
- Zintuiglijke belasting
- Mentale stress
2. spanning
Stress, ook wel interne stress genoemd, wordt begrepen als de reactie van het lichaam op stress. De belasting leidt dus tot spanning. Het vloeit voort uit de belastingsnormen en het individuele draagvermogen.
Spanning en rek zijn dus verbonden via het individuele draagvermogen. Opmerking: dezelfde belasting leidt tot verschillende spanningen bij verschillende prestatieniveaus. Stress en spanning kunnen worden opgevat als actio = reactio.
Het lichaam reageert met stress op de impact van de belasting. Kortom, hoe hoger de belasting, hoe groter de belasting. Dit onderwerp kan ook interessant voor u zijn: Principe van de effectieve stressprikkel
3. vermoeidheid
Vermoeidheid hangt nauw samen met stress. Vermoeiingskenmerken: Vermoeidheid kan worden onderverdeeld in verschillende subtypes:
- Spanningskarakteristiek (vermoeidheid is altijd het resultaat van een eerdere spanning)
- Onvoldoende functie (vermoeidheid vermindert de huidige prestaties)
- Omkeerbaarheidskarakteristiek (vermoeidheid is tijdelijk en wordt verminderd door herstel)
- Zintuiglijke vermoeidheid (opname en verwerking van prikkels)
- Mentale vermoeidheid (concentratievermogen)
- Emotionele vermoeidheid (wilskracht)
- Lichamelijke vermoeidheid (meestal spiervermoeidheid)
