Mensen drukken zich niet alleen uit met woorden, maar ook met gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Het is onmogelijk om gesprekken voor te stellen zonder gezichtsuitdrukkingen. Het brengt gevoelens over en benadrukt non-verbaal woorden en gebaren.
Wat zijn gezichtsuitdrukkingen?
Gezichtsuitdrukkingen zijn een essentieel onderdeel van lichaamstaal. Het is ook bekend als gezichtsuitdrukking of gezichtsuitdrukkingen en maakt gebruik van een verscheidenheid aan gezichtsspieren Gezichtsuitdrukkingen zijn een essentieel onderdeel van lichaamstaal. Het wordt ook wel gezichtsuitdrukkingen of gezichtsuitdrukkingen genoemd en maakt gebruik van verschillende gezichtsspieren Hun interactie en de samentrekking van de gezichtsspieren is verantwoordelijk voor de gezichtsuitdrukking van een persoon. Om een totaalbeeld te vormen - een gezichtsuitdrukking - worden verschillende individuele spierdelen gebruikt. De mond en ogen zijn het meest expressief en worden benadrukt door de samentrekking van de spieren. Maar de wenkbrauwen en voorhoofd spelen ook een doorslaggevende rol. De noodzakelijke bewegingen voor een algehele expressie vinden plaats binnen fracties van een seconde en brengen een bepaald beeld over op de tegenhanger. Samen met houding en gebaren behoren gezichtsuitdrukkingen tot de belangrijkste componenten van non-verbale communicatie. De verwante woorden "mime" en "miming" worden gebruikt in het theatrale veld en worden in de volksmond gebruikt voor een overdreven acteerprestatie. Daarnaast zijn er non-verbale toneelstukken waarin de acteurs het verhaal uitsluitend door middel van hun lichaamstaal moeten overbrengen. Dit toont het communicatieve belang van gezichtsuitdrukkingen aan. In het dagelijks leven kunnen gezichtsuitdrukkingen onderstrepen of weerleggen wat er wordt gezegd en zo verschillende gevoelens bij de gesprekspartner oproepen.
Functie en taak
Dagelijkse gezichtsuitdrukkingen voeren verschillende functies en taken uit. Allereerst is het medeverantwoordelijk voor het uiten van gevoelens. Het drukt emotionaliteit, verdriet, woede, verwarring, scepsis of opgewektheid uit en is dus onmisbaar in gesprekken. Het helpt de gesprekspartner om situaties beter in te schatten of om de huidige emotionele toestand van de ander te begrijpen. Een gebrek aan gezichtsuitdrukkingen bij de ander leidt al snel tot verwarring en zorgt ervoor dat mensen zich onzeker voelen, aangezien de woorden niet extra worden onderstreept. Hierbij ontbreekt een belangrijk aspect, dat aangeeft hoe het genoemde moet worden opgepakt, waardoor ook de gedeeltelijke beperking van taal duidelijk wordt. Daarnaast hebben gezichtsuitdrukkingen een leerfunctie en behoren daarmee tot een van de eerste interactiefactoren tussen ouder en kind. Gezichtsuitdrukkingen hebben dus een aantrekkingskracht en communicatieve functie en kunnen zelfs worden gebruikt als het kind de woorden nog niet voldoende begrijpt. In combinatie met de stemtoon speelt de gezichtsuitdrukking dus een belangrijke rol bij baby's en peuters. Het is vergelijkbaar in de dagelijkse communicatie met mensen die niet dezelfde taal spreken. Door middel van gebaren en gezichtsuitdrukkingen is interactie toch mogelijk. Toch is het vaak niet eenvoudig om de gezichtsuitdrukking van een gesprekspartner te interpreteren. Dit komt door een bepaald momentum dat elke persoon heeft. Eigenaardigheden en specifieke bewegingen van de gezichtsspieren kunnen bepaalde typische kenmerken van een persoon worden. Hierdoor zijn verkeerde interpretaties in gezichtsuitdrukkingen niet ongewoon. Vaak kunnen zelfs kleine veranderingen in expressie een tegenovergestelde emotie uitdrukken. De interpretatie van gezichtsuitdrukkingen is subjectief. Verschillende mensen nemen verschillende gezichtsuitdrukkingen anders waar en interpreteren ze anders. Veel interpretaties zijn instinctief en vaak worden kleine dingen verkeerd geïnterpreteerd door gesprekspartners. Er ontstaan bijvoorbeeld misverstanden die mondelinge toelichting vereisen. Gezichtsuitdrukkingen kunnen echter ook werkelijke gevoelens verhullen en emoties verdoezelen. Het is dus geen betrouwbare indicatie van wat er werkelijk bij de ander aan de hand is. Afhankelijk van de situatie in het leven, kunnen correct gebruikte gezichtsuitdrukkingen doorslaggevende voordelen bieden. Zo kan een passende gezichtsuitdrukking die niet wordt aangebracht een positief effect hebben tijdens toespraken, presentaties of sollicitatiegesprekken.
Ziekten en klachten
In de context van verschillende ziekten zijn gezichtsuitdrukkingen verstoord. Deze omvatten bijvoorbeeld verschillende verlammingsverschijnselen die de bewegingen van de gezichtsspieren beperken of zelfs volledig blokkeren. Dergelijke verlammingen kunnen bijvoorbeeld het gevolg zijn van ongevallen die hebben veroorzaakt zenuwschade. Bovendien, spierpijn or krampen kan ook in het gezicht voorkomen, wat enige tijd ongemak veroorzaakt, maar meestal snel verdwijnt Parkinson hebben vaak te maken met een beperking van gezichtsuitdrukkingen in de loop van hun ziekte. Afhankelijk van de ernst kan dit leiden naar een maskergezicht. De gezichtsuitdrukking wordt star. Apraxie is een aandoening van willekeurige bewegingen. Daarom worden de gezichtsuitdrukkingen niet zelden beïnvloed. Beroertes zijn hier frequente triggers. Maar dementie, tumoren, multiple sclerose or alcoholisme kan ook de reden zijn voor apraxie. Bovendien kunnen psychische aandoeningen ook gezichtsuitdrukkingen beïnvloeden. Bijvoorbeeld, schizofrenie Patiënten kunnen stoornissen in gezichtsuitdrukkingen en gebaren ervaren. Het is niet ongebruikelijk dat de gezichtsuitdrukking die wordt aangebracht niet overeenkomt met de stemming van de patiënt. Vergelijkbare vormen kunnen ook worden waargenomen bij mensen met autisme, die de neiging hebben contact met andere mensen te vermijden, afhankelijk van de ernst. Tot het gebied van de perceptie van gezichtsuitdrukkingen behoort de zogenaamde prosopagnosie. De term komt uit het Grieks en verwijst naar een aandoening waarbij de waarneming van het gezichtsveld verstoord is. Het is een gezicht blindheid waarin bekende personen niet kunnen worden geïdentificeerd aan de hand van hun gezichtsuitdrukkingen. Redenen hiervoor kunnen beroertes of ongevallen zijn die schade aan de hersenen Sommige vormen van de ziekte zijn echter ook erfelijk. De redenen hiervoor zijn nog niet bekend.
