Gedragstherapeutische gezinsondersteuning
De therapeutische benadering ontwikkeld door Falloon, Boyd en McGill in 1984 vertegenwoordigt een versie van gedragsmatige gezinsondersteuning aangepast aan de speciale behoeften van schizofrene patiënten en hun families. De centrale componenten zijn: Mantelzorg dient te worden verleend als ambulante nazorg en, indien mogelijk, aansluitend op intramurale behandeling. De patiënt dient in die mate symptoomvrij te zijn dat hij of zij gedurende ongeveer 45 minuten geconcentreerd kan samenwerken.
Het wordt aanbevolen om ongeveer elke 4e sessie in het gezinshuishouden uit te voeren. De duur is ongeveer 25 sessies binnen het eerste jaar, de frequentie wordt aangepast aan het gezin. Het toezicht dient gepland te worden voor een periode van twee jaar. In het geval van een crisis moet snel een ongeplande sessie worden geregeld.
- Neuroleptische medicatie
- Diagnostiek, analyse van familieconflicten en stress
- Informatie over schizofrenie en medicatie
- Communicatietraining (directe uiting van positieve en negatieve gevoelens, actief luisteren)
- Probleemoplossende training
- Indien nodig: individuele therapie
Training van sociale vaardigheden
Deze therapeutische benadering gaat over het verbeteren van sociale vaardigheden, dat wil zeggen het vermogen om met andere mensen om te gaan en interpersoonlijke problemen op te lossen. Deze therapie wordt in groep uitgevoerd en omvat oefeningen om de sociale perceptie en sociaal gedrag te verbeteren.
- Vaardigheden van de ontvanger (waarnemingsoefeningen, actief luisteren, de opmerkingen van de spreker samenvatten)
- Korte oproepen starten, onderhouden en beëindigen
- Positieve gevoelens uiten, zoals lof en erkenning
- Uiting van negatieve gevoelens
- Opkomen voor je eigen rechten en ongerechtvaardigde claims afwijzen
- Probleemoplossende training
Sociotherapie en revalidatie
Schizofrenie begeleidt de getroffen persoon jarenlang, zo niet voor het leven. Daarom verlaten deze personen het professionele en sociale leven voor een langere periode en moeten ze opnieuw worden geïntegreerd in het kader van een succesvolle therapie. In de meeste gevallen lukt dit, zelfs als de schizofrenie aanhoudt.
De doktoren en therapeuten, maatschappelijk werkers, familieleden en natuurlijk de patiënt moeten nauw samenwerken. De belangrijkste aspecten hiervan zijn voortzetting van medicamenteuze en / of psychotherapeutische behandeling, thuiszorg en het vinden van een passende baan als de patiënt arbeidsgeschikt is. In veel gevallen vinden de betrokkenen met de juiste hulp de weg terug in hun eigen leven, kunnen ze zelfstandig wonen en een beroep uitoefenen.
Meer ernstig getroffen patiënten hebben ondersteuning nodig in het dagelijks leven, omdat ze het niet alleen kunnen. In dat geval is een woonzorgsituatie wenselijk, evenals een baan waar collega's hen in de gaten kunnen houden, zoals helpen op de ziekenhuisafdeling. In gevallen waarin de patiënt een gevaar vormt voor zichzelf of anderen, is re-integratie niet mogelijk en is eventueel huisvesting in een gesloten instelling noodzakelijk.