Drugstest op basis van urine | Screening op verboden stoffen

Drugstest op basis van urine

In veel gevallen van drugstests is urineanalyse de voorkeursmethode of wordt deze uitgevoerd als een aanvullen om verder te testen (bijv. naast bloed bemonstering). De reden hiervoor is dat urine als monstermateriaal eenvoudig, snel en niet-invasief kan worden verkregen en dat de te testen stoffen in hogere concentraties in urine aanwezig zijn dan bijvoorbeeld in bloed. Bovendien kunnen de geneesmiddelsubstanties veel langer in de urine worden gedetecteerd dan in de bloed (dagen tot een week).

In sommige gevallen, bijvoorbeeld wanneer benzodiazepines of als er continu cannabis wordt gebruikt, kunnen de betreffende stoffen enkele weken na het laatste gebruik nog in de urine worden aangetroffen. Een ander nadeel van de urinemonsters is dat er geen direct temporeel verband kan worden gelegd tussen medicijndetectie en medicijngebruik, aangezien het meestal enige tijd duurt voordat de metaboliet in detecteerbare concentraties in de urine aanwezig is. Een verder nadeel is de mogelijkheid om het urinemonster te manipuleren, waardoor vaak een in zicht genomen monsterverzameling noodzakelijk is / is. Om de manipulatiemogelijkheden zo laag mogelijk te houden, wordt de getroffen personen meestal verrassend spontaan gevraagd om onder visuele controle een urinemonster af te nemen.

Drugstest op basis van speeksel

De speeksel, als een ander testmateriaal, is, vergelijkbaar met het bloed, geschikter voor de beoordeling van de huidige invloed van geneesmiddelen. De collectie van de speeksel monster heeft een groot voordeel ten opzichte van de eerder genoemde materiaalextractie omdat het zowel niet-invasief kan worden verkregen als zonder de intieme sfeer van de aangedane persoon onder visuele inspectie binnen te dringen. Daarom wordt in de regel een grotere hoeveelheid materiaal verkregen voor bemonstering door middel van een speeksel test dan door bloed- of urinetests. Ook de maakbaarheid van het speeksel is niet of nauwelijks mogelijk, zodat de test in dit opzicht zinvol is. Een nadeel is echter, net als bij bloed, de lage concentratie van de te testen stoffen in het speeksel, waardoor ze maar kort te detecteren zijn.