Diagnose
Helaas is de diagnose van pleuraal mesothelioom wordt in de meeste gevallen pas in een vergevorderd stadium gemaakt. Tegen die tijd is het meestal al te laat om de ziekte te genezen. De bevindingen kunnen worden bevestigd door een CT-scan, die nodulaire verdikkingen in de long huid.
Het is ook mogelijk om prik deze gebieden met een dunne naald. Dit kan echter gemakkelijk leiden tot metastasen in de naald prik kanaal als gevolg van de verspreiding van tumorcellen. De bekende tumormarkers voor pleuraal mesothelioom zijn fibuline-3 of mesotheline-gerelateerd eiwit.
A tumormarker kan worden gebruikt om de voortgang van kanker. Nadere inlichtingen over de prognose van de ziekte kan voornamelijk worden verkregen door histologisch onderzoek van de kanker cellen. Hierbij wordt gekeken welke cellen er precies aanwezig zijn en in hoeverre het weefsel karakteristiek vertoont kanker Kenmerken. In het geval van pleuraal mesothelioomis dit onderzoek vooral belangrijk omdat er veel verschillende soorten kankercellen kunnen voorkomen, die op hun beurt weer verband houden met zeer verschillende ziekteprocessen.
Stadions
Normaal gesproken worden kleine plaquettes voor het eerst gevonden in de long huid na blootstelling aan asbest, dan kan vloeistof worden opgeslagen in de borst holte en vervolgens grote verdikkingen van de riep kan gebeuren. De stadia van mesothelioom van de pleura bestaan uit stadium 1, wanneer de kanker is gelokaliseerd. De volgende fase 2 beschrijft de spreiding naar regionaal weefselvocht knooppunten.
De derde fase wordt gekenmerkt door groei van kwaadaardige cellen in het omringende weefsel en in de vierde fase metastasen worden gevonden in verre organen. Bij het begin van deze kwaadaardige kankerziekte zijn er vaak niet-specifieke symptomen zoals zwakte en gewichtsverlies. Hierdoor is het mogelijk dat er voorlopig geen onderzoek meer plaatsvindt. Vaak is er alleen bij ernstige symptomen, wanneer een effusie is ontstaan, een gegrond vermoeden van een pleuraal mesothelioom. Dan zijn de kankercellen helaas vaak uitgezaaid naar naburige organen, weefselvocht knooppunten en verre organen. In dergelijke gevallen, ademhaling wordt moeilijk en de lever en nier kunnen ook beperkt zijn in hun functie.
