Diagnose
De diagnose van een vaginale verzakking of verzakte vagina wordt meestal gesteld door de gynaecoloog. De gynaecoloog kan de verzakking beoordelen bij een vaginaal onderzoek. Als er slechts een lichte daling is, kan dit zichtbaar worden gemaakt door te hoesten of op de patiënt te drukken. Een palpatieonderzoek geeft ook informatie over de positie en omvang van de verzakking. Bovendien een vaginaal ultrageluid wordt uitgevoerd, evenals onderzoeken van de blaas en rectum om mogelijke bijkomende symptomen op te sporen, zoals blaas of darmstoornissen in een vroeg stadium.
Bijbehorende symptomen
Als de vagina naar de bodem zakt, ontstaat er een gevoel van druk in het perineale gebied. Er ontstaat een gevoel van vreemd lichaam, dat wordt beschreven als "er valt iets uit de vagina". Bovendien kan er een trekkend gevoel in de onderbuik of onderrug zijn.
Pijn is vrij zeldzaam. Als er een zwakte van de voorste vaginawand is, gaat dit vaak gepaard met een verzakking van de blaas, die cystocele wordt genoemd. De blaas steekt dan uit in de voorste vaginale wand.
Dit resulteert meestal in incontinentie. Dit uit zich vooral bij stress, bijvoorbeeld door hoesten of niezen. Bovendien komen mictiestoornissen en frequente urineweginfecties voor.
Als er sprake is van een zwakte van de achterste vaginale wand, gaat dit vaak gepaard met een rectocele. In dit geval is het rectum valt naar voren in de richting van de vagina. Dit ziektebeeld gaat gepaard met ontlastingsstoornissen met incontinentieeen zwakte van de sluitspier of constipatie. Symptomen kunnen worden veroorzaakt door hoesten of persen.
Therapie
Bij de behandeling van vaginale verzakking of vaginale verzakking moet eerst met een aantal factoren rekening worden gehouden. Er is een indeling in vier graden van ernst, omdat afhankelijk van de intensiteit conservatieve therapie mogelijk is of een operatie aangewezen is. De leeftijd van de patiënt en bijkomende ziekten zijn ook relevant.
Een operatie kan verhoogde risico's met zich meebrengen voor oudere of eerder zieke vrouwen. Als er een kinderwens is, moet hiermee bij een chirurgische ingreep rekening worden gehouden, als er maar een kleine is Depressie, het kan worden behandeld bekkenbodem opdrachten. Lokale oestrogeenbehandeling in de vorm van zalven kan ook nuttig zijn.
Een pessarium wordt aanbevolen als overgangsbehandeling of in geval van onbruikbaarheid. Dit is een ring of kubus die door de gynaecoloog in de vagina wordt ingebracht en bedoeld is om de organen te ondersteunen. Deze methode is zeer goed bewezen om de symptomen te behandelen, maar is geen causale therapie.
De eerste keus therapie is een operatie. Chirurgie is de eerste keus therapie voor vaginale verzakking. De standaardprocedure is een operatie via de vagina.
Meestal is de baarmoeder wordt verwijderd, een aanscherping van de bekkenbodem en de bijbehorende ligamenten worden uitgevoerd en overtollig vaginaal weefsel wordt verwijderd. De resterende vaginale stomp wordt gesloten en vastgemaakt aan de heiligbeen. Dit voorkomt dat het weer wegzakt.
Als een kind gewenst is, is de verzakking slechts licht uitgesproken of als er een geïsoleerde cysto of rectocele aanwezig is, een enkele bekkenbodem plastische chirurgie kan worden uitgevoerd. Ook het gebruik van Vicryl- of polypropyleennetten is de laatste jaren een goede methode gebleken. Als vaginale chirurgie niet mogelijk is, wordt er een kleine incisie in de buik gemaakt. Welke chirurgische methode het beste is, wordt bepaald op basis van de anatomische omstandigheden, de mate van verzakking en individuele risicofactoren.
