Combinatie (combination) therapie is het tegenovergestelde van monotherapie en verwijst naar een behandeltraject dat tegelijkertijd verschillende therapeutische richtingen of actieve middelen omvat om tegelijkertijd tegen verschillende factoren van een ziekte te kunnen optreden. Combinatie therapie speelt een bijzonder belangrijke rol bij de behandeling van hiv-patiënten. In dit geval hebben we het over een zeer actief antiretroviraal middel therapie dat stopt de virussen zich niet vermenigvuldigen, waardoor de progressie van de ziekte wordt voorkomen of op zijn minst wordt vertraagd en het leven van de patiënt wordt verlengd. Combinatietherapieën gaan meestal gepaard met een veel hoger aantal bijwerkingen dan monotherapieën, en de afzonderlijke middelen moeten vooraf grondig worden getest op hun eigenschappen. interacties en algemene combineerbaarheid.
Wat is combinatietherapie?
Combinatietherapie is een vorm van behandeling die meer dan één therapeutisch principe tegelijk volgt. Het betreft meestal medicamenteuze behandelingen die zich richten op meer dan één actief ingrediënt. In de geneeskunde is combinatietherapie een vorm van behandeling die tegelijkertijd meer dan één therapeutisch principe volgt. In de meeste gevallen zijn dit medicamenteuze behandelingen die gericht zijn op meer dan één actief ingrediënt. Dit type medicijn administratie kan twee verschillende omvatten drugs of komen overeen met een combinatiegeneesmiddel dat meer dan één actief ingrediënt bevat. Het tegenovergestelde van dit type behandeling wordt monotherapie genoemd en is beperkt tot één actief ingrediënt. Combinatietherapieën kunnen worden onderscheiden in verschillende subtypen. De bekendste zijn drievoudige en viervoudige therapie. Terwijl triple-therapie het gebruik van drie omvat drugs, omvat viervoudige therapie het gebruik van vier geneesmiddelen. Voor de eerste groep, Helicobacter pylori uitroeiing om de Helicobacter-bacterie zo volledig mogelijk te elimineren is een van de bekendste voorbeelden. Bovendien is levensverlengende hiv-therapie soms een drievoudige en soms zelfs een viervoudige therapie. Het grootste voordeel van elke combinatietherapie is het gelijktijdige effect op verschillende ziekteparameters. Aan de andere kant, in vergelijking met monotherapie, is het grootste nadeel de meestal hoge bijwerkingen van deze vorm van behandeling.
Functie, effect en doelen
Met een combinatietherapie kunnen meerdere factoren van een ziekte tegelijkertijd positief worden beïnvloed. Welke drugs kan worden gecombineerd in de loop van een dergelijke maatregel wordt bepaald door de betreffende ziekte, maar de interacties en bijwerkingen van de afzonderlijke medicijnen zijn hier ook belangrijk. In de huidige geneeskunde speelt combinatietherapie vooral een rol bij de behandeling van hiv-patiënten. De meest effectieve vorm van behandeling in de strijd tegen het hiv-virus komt momenteel overeen met zeer actieve antiretrovirale therapie, die afhankelijk is van ten minste drie verschillende geneesmiddelen. Alle drie de geneesmiddelen bevatten antiretrovirale of virusblokkerende middelen. Typisch worden twee nucleoside reverse transcriptaseremmers gebruikt en gecombineerd met een niet-nucleoside reverse transcriptaseremmer of proteaseremmers. Vaak wordt de werkzaamheid van de laatste extra verhoogd via boosting. Deze combinatie kan de virale replicatie zodanig beperken dat hiv voortaan niet meer direct kan worden opgespoord en het leven van patiënten kan worden verlengd door een blijvend, zo niet altijd volledig herstel van de immuunfuncties. Veel typische symptomen van HIV verdwijnen in de loop van de therapie en het risico op progressie van de ziekte wordt geminimaliseerd. Net als bij deze combinatietherapie worden drie verschillende geneesmiddelen gebruikt voor de uitroeiing van Helicobacter pyori. Meestal amoxicilline wordt gecombineerd met claritromycine en protonpompremmers in de loop van deze maatregel, maar de combinatie van amoxicilline, metronidazol en protonpompremmers is ook denkbaar. Een derde route is de gelijktijdige administratie of metronidazol, claritromycine en protonpompremmers Naast deze combinatietherapieën worden ook vaak combinatietherapieën gebruikt, bijvoorbeeld voor epilepsie, bloed drukstoornissen, of type II suikerziekte Combinatietherapieën kunnen echter ook nuttig zijn voor aandoeningen zoals hepatitis C, ADHD, hartritmestoornissen Als regel geldt dat hoe complexer en veelzijdiger de ziekte is, des te verstandiger het is om een vorm van therapie te gebruiken met verschillende actieve enkel actief ingrediënt.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Elke combinatietherapie mag alleen worden uitgevoerd met veel aandacht voor het geneesmiddel interacties Bovendien zijn de bijwerkingen bij combinatietherapieën vaak significant hoger dan bij monotherapieën. Daarom moet de behandelende arts vooraf samen met de patiënt de baten-risicoverhouding voor het individuele geval bepalen. In het geval van drievoudige therapie voor hiv-patiënten zijn de voordelen bijvoorbeeld meestal aanzienlijk hoger dan de risico's. De meeste patiënten verdragen de therapiemethode, die sinds 1996 beschikbaar is, buitengewoon goed gedurende vele jaren. Toch bijwerkingen zoals opgeblazen gevoel, braken or diarree kan optreden bij deze behandelingsroute. Een lichte stijging van lever waarden kunnen ook voorkomen, aangezien de geneesmiddelen soms inherente levertoxische eigenschappen hebben, hoewel deze slechts in zeer zeldzame gevallen daadwerkelijke leverschade veroorzaken. Nierfunctiestoornissen zijn ook denkbaar en tijdens de behandeling kunnen neuropathieën, slaapstoornissen en nachtmerries optreden. Allergieën en vet distributie aandoeningen behoren tot de meest voorkomende bijwerkingen. De lijst met deze bijwerkingen kan natuurlijk niet worden overgedragen naar combinatietherapieën voor andere ziekten, waarbij geheel andere actieve ingrediënten zijn betrokken en dus effecten op het lichaam hebben. De lijst is daarom alleen bedoeld als illustratie van de over het algemeen toegenomen bijwerkingen van combinatietherapieën. Vooral wanneer een combinatietherapie gedurende een langere periode wordt gebruikt, ontwikkelen patiënten vaak resistentie tegen een van de gebruikte actieve ingrediënten. Daarom is er permanent onderzoek gaande, en voor elke combinatietherapieroute, om andere middelen te vinden die zonder risico kunnen worden gecombineerd.
