De braken centrum is samengesteld uit het gebied postrema en de nucleus solitarius en bevindt zich in de hersenstam Het triggert het proces van braken in een afweerreactie op mogelijke gifstoffen die een persoon via voedsel binnenkrijgt. Cerebraal braken is gebaseerd op verhoogde intracraniale druk of directe druk op het braakcentrum; mogelijke oorzaken zijn onder meer traumatisch hersenen letsel, beroertehersenoedeem, tumoren, hitteberoerte of zonnesteek, en andere medische aandoeningen.
Wat is het braakcentrum?
Het braakcentrum is een onderdeel van de hersenen en bevindt zich in de hersenstam. Het dankt zijn naam aan zijn belangrijkste functie: het opwekken van braken en het coördineren van verschillende delen van de hersenen die erbij betrokken zijn. Precies hoe de afzonderlijke delen van het braakcentrum op elkaar inwerken, is nog niet volledig duidelijk. De belangrijkste structuren van het braakcentrum zijn de area postrema en de nocleus solitarius; het heeft echter ook talrijke verbindingen met andere delen van de hersenen en vormt een complex netwerk van neuronen.
Anatomie en structuur
Anatomisch gezien vormt het braakcentrum geen op zichzelf staande structuur; in plaats daarvan vertegenwoordigt het een associatie van zenuwcellen die bijzonder goede verbindingen hebben binnen een netwerk. Toch noemt de geneeskunde het een 'centrum' omdat het braakcentrum een functionele eenheid vormt. Twee anatomische structuren vormen de fysiologische basis: het gebied postrema en de nucleus solitarius (ook bekend als nucleus tractus solitarii of afgekort NTS), die op hun beurt beide tot de formatio reticularis behoren. Dit ligt vooral in de hersenstam, maar heeft uitbreidingen in de medulla oblongata (medulla oblongata) en diencephalon (diencephalon). Binnen dit gebied bevindt de nucleus solitarius zich op de romboïde fossa. Het gebied postrema ligt dorsaal vanaf de nucleus solitarius, dat wil zeggen naar achteren. Het omvat onder andere de chemoreceptor-triggerzone, een netwerk van gespecialiseerde neuronen die zich anterieur aan de bloed-hersenen barrière. Bovendien ontvangt het braakcentrum informatie van andere zenuwgroepen; bijvoorbeeld degenen die prikkels uit het maagdarmkanaal verwerken.
Functie en taken
Het braakcentrum is verantwoordelijk voor het beheersen van braken. Als onderdeel van de area postrema ligt de chemoreceptor-triggerzone anterieur aan de bloed-hersenenbarrière en oefent een beschermende functie uit: De neuronen van dit gebied hebben receptoren die gevoelig zijn voor bepaalde chemische stoffen - vooral voor verschillende toxines. Wanneer een dergelijke stof zich bindt aan een receptor, veroorzaakt het een biochemische reactie in de zenuwcel Zodra dit de kritische drempel overschrijdt, triggert het neuron een elektrisch signaal en geeft dit via de area postrema door. Op deze manier detecteert de chemoreceptor-triggerzone toxines voordat ze zich door de bloed schepen van de hersenen. Het braakcentrum reageert op deze prikkel door de getroffen persoon te laten braken. Idealiter verwijdert het lichaam op deze manier een groot deel van de giftige stoffen, nog voordat ze in de bloedbaan terecht kunnen komen. Een link naar het gevoel van evenwicht kan braken veroorzaken als gevolg van snel ronddraaien of rijden in een achtbaan. Het andere belangrijke deel van het braakcentrum, de nucleus solitarius, is niet alleen betrokken bij braken, maar vertegenwoordigt ook de smaak kern van de hersenen. Het verricht belangrijk voorbereidend werk bij het filteren en verwerken van informatie die tot subjectieve informatie leidt smaak perceptie in hogere sensorische centra. Zijn taken gaan daarom veel verder dan de functies die het in de context van het braakcentrum vervult. Wanneer de nucleus solitarius een vindt smaak stimulus indicatief voor giftig voedsel, reageert het braakcentrum ook. Walging vertegenwoordigt een subjectieve reactie op afstotende stimuli; ook het braakcentrum speelt een rol. Het psychische gevoel zelf vormt zich echter niet in het braakcentrum en vertegenwoordigt geen puur fysieke sensatie. In plaats daarvan ontwikkelt het zich in de grote hersenen, waar hogere cognitieve processen ook het gevoel van walging beïnvloeden. Interpretaties van walging door de grote hersenen kan op zijn beurt fysiologisch beïnvloeden misselijkheid dit vereist echter zeer sterke sensaties.
Ziekten
Artsen spreken van cerebraal braken als er geen fysiologische prikkel is, zoals toxines, maar een patiënt braakt vanwege onvoldoende stimulatie van het braakcentrum. In dit geval ontvangt het braakcentrum eigenlijk geen prikkel van buitenaf; in plaats daarvan triggert een valse stimulus het elektrische potentieel in de zenuwcellen. De hersenen kunnen het verschil niet herkennen en behandelen het signaal daarom op dezelfde manier als een echte zintuiglijke indruk. Valse stimulatie kan bijvoorbeeld het gevolg zijn van verhoogde intracraniale druk. Mogelijke oorzaken zijn ernstige verwondingen, tumoren, hersenoedeem (door drainagestoornissen, hitte beroerte or zonnesteek, enzovoort. ), circulatiestoornissen van de hersenen of een beroerte Een beroerte onderbreekt de bloedtoevoer naar de hersenen, waardoor de zenuwcellen niet meer voldoende ontvangen zuurstof Dit veroorzaakt zowel tijdelijke neurologische symptomen als blijvende uitval van hersengebieden waar zenuwcellen al zijn afgestorven tijdens het onderaanbod. Bovendien kan directe druk op het braakcentrum cerebraal braken veroorzaken. Dit is bijvoorbeeld het geval als zich een tumor ontwikkelt nabij het braakcentrum of als er een traumatisch hersenletsel De mildste vorm van traumatisch hersenletsel is hersenschudding als het bewusteloosheid veroorzaakt, duurt het niet langer dan tien minuten. Artsen behandelen enerzijds hersenbraken door de oorzaak ervan te behandelen, en anderzijds ook symptomatisch met verschillende medicijnen. Antagonisten van de neurotransmitters serotonine, dopamine, en tachykinine worden overwogen voor medicamenteuze behandeling.
