Oorzaken
De infectie met de meest voorkomende Candida-soorten is voornamelijk een infectie met Candida albicans. Dit is verreweg de meest voorkomende soort ter wereld. Als normale bewoners koloniseren ze de huid en in de meeste gevallen ook de slijmvliezen van het menselijk lichaam.
In deze toestand vormen ze geen direct gevaar voor het lichaam, maar vervullen ze belangrijke functies in een complex systeem van bacteriën en schimmels. Als het microbiële milieu op de huid en slijmvliezen uit is evenwicht (bijvoorbeeld vanwege een immuundeficiëntie), Candida albicans kan transformeren in een hyfenvorm en migreren naar diepere weefsels. Eenmaal daar ontwikkelt zich vaak een infectieus proces.
Als dit oppervlakkig en lokaal kan worden beperkt, wordt dit candidiasis genoemd. Als het zich manifesteert op de huid en slijmvliezen, kan het bekende beeld van een mucocutane candidose of spruw worden waargenomen. Als het immuunsysteem sterk verzwakt is, kan de ziekteverwekker zich multilocaal verspreiden in de bloed en orgaansysteem en uiteindelijk leiden tot systemische mycose.
De minder bekende soorten Cryptococcus zijn onder te verdelen in de pathogenen Cryptococcus neoformans en Cryptococcus gattii. Het bijbehorende klinische beeld wordt cryptokokkose genoemd. De genoemde ziekteverwekkers komen meestal voor op grassen en andere planten.
Vooral de ziekteverwekker Cryptococcus gattii komt voor in tropische streken. Als de ziekteverwekkers het maagdarmkanaal van vogels (vooral duiven) binnendringen na opname via hun dieetkunnen ze zich aanvankelijk vermenigvuldigen in een geschikte omgeving. Mensen raken voornamelijk besmet met de ziekteverwekkers door de uitwerpselen die door de vogels worden uitgescheiden of het vervuilde stof van uitwerpselen van de vogels. In de meeste gevallen infecteren cryptococcus-infecties aanvankelijk de longen. Enorme immuundeficiëntie kan ook leiden tot een manifestatie van de hersenen or hersenvliezen (meningoencefalitis Enorme immunodeficiëntie komt voornamelijk voor bij auto-immuunziekten, zoals 에이즈.
Hoe herkent de dokter een schimmelinfectie?
Infecties veroorzaakt door de verschillende soorten gistschimmels worden over het algemeen op verschillende manieren vastgesteld. Bij een infectie met Candida albicans is een microscopisch onderzoek de eerste diagnostische methode die moet worden overwogen. Het onderzoeksniveau kan worden verbeterd door optische witmakers of zilverkleuring (Grocott) te gebruiken.
Tegenwoordig wordt MALDI-TOF-massaspectrometrie ook steeds meer gebruikt na eerdere kweek. Bij deze methode is het eiwitten vervat in de bacteriën worden gescheiden en gedifferentieerd door een nauwkeurig ionenbombardement. Het is ook mogelijk om mannan- of glucaanantigenen te onderzoeken, die specifiek kunnen worden toegewezen aan Candida-soorten.
Deze diagnostische test wordt meestal uitgevoerd op basis van een monster in bloed serum of bronchoalveolaire lavage (BAL). De diagnostische fase is vergelijkbaar in het geval van een cryptococcus-infectie. Hier worden fijne methoden zoals microscopie, PCR of, zoals hierboven vermeld, antigeendetectie uit het serum van de patiënt gebruikt.
