Oorzaken
De oorzaken die leiden tot ontsteking van de luchtwegen zijn verschillend voor verschillende ziekten. De banale acute bronchitis wordt veroorzaakt door een verscheidenheid aan pathogene agentia. Meer dan 90% van de gevallen is viraal.
De meest voorkomende virussen die een ontsteking van de luchtwegen veroorzaken zijn adenovirussen of rhinovirussen, die ook verantwoordelijk zijn voor de typische verkoudheid. Influenza virussen is ook bekend dat ze ontsteking van de luchtwegen veroorzaken in de context van echte influenza- of para-influenza-virussen. Zeldzame oorzaken van acute bronchitis zijn bijvoorbeeld mazelen.
De incubatietijd, die de tijd tussen infectie en het begin van symptomen beschrijft, is 2-3 dagen in het geval van virale genese. De overige 10% van de acute ontsteking van de luchtwegen wordt veroorzaakt door bacteriën, de bekendste vertegenwoordigers zijn mycoplasma of Bordatella pertussis, de ziekteverwekker die kinkhoest veroorzaakt hoesten Het gierende hoesten is echter sterk verminderd door consistente vaccinatieprogramma's.
Het is ook mogelijk om een bacterie te krijgen superinfectie naast een virale infectie. De infectie vindt plaats onafhankelijk van de ziekteverwekker via druppel infectieDe kleinste druppeltjes die via de luchtwegen, bijvoorbeeld bij hoesten of niezen, voldoende zijn om voldoende ziekteverwekkers over te dragen om een infectie te veroorzaken. Deze druppels bereiken dan de bronchiën van de volgende persoon, zich aan de muur hechten en hier de ontsteking veroorzaken.
Een verzwakte immuunsysteem is voorstander van het optreden van de ziekte. Bovendien verhogen eerdere ziekten van de longen zelf het risico op acute bronchitis. De inademing van schadelijke stoffen is de belangrijkste factor bij het ontstaan van chronische ontsteking van de luchtwegen en COPD, die kan worden beschreven als een gevolg van chronische bronchitis.
Verreweg de belangrijkste oorzaak is sigaretten roken 90% van alle COPD patiënten zijn of waren rokers. De rook bevat een groot aantal gifstoffen die het weefsel, vooral de kleine luchtwegen, direct beschadigen en ontstekingen veroorzaken.
Door zwelling, verhoogde slijmproductie en vooral door reconstructie van de bronchiën worden deze luchtwegen smaller en veroorzaken de typische symptomen. Zelden zijn industriële stofdeeltjes of andere giftige gassen verantwoordelijk. De diagnose bronchitis is een van de meest voorkomende diagnoses in de huisartsgeneeskunde.
Er zijn verschillende manieren om een acute ontsteking van de luchtwegen op te sporen. De symptomen van de getroffen persoon geven al enkele aanwijzingen. Het geblaf hoesten, wat meestal gepaard gaat met pijn, duidt op een ontsteking van de bronchiën.
De kwestie van sputum en de duur van de symptomen geeft verdere aanwijzingen. Als de symptomen vele dagen tot weken aanhouden, zijn verdere onderzoeken aangewezen, zoals de acute ontsteking van de bronchiën treedt meestal snel op en verdwijnt na een week. Na de anamnese moeten de longen worden beluisterd met een stethoscoop.
Hier kan de dokter een scherp horen ademhaling geluid zoals fluiten of neuriën, wat tekenen zijn van vernauwing. De andere klachten, zoals vermoeidheid en koorts, worden veroorzaakt door een verscheidenheid aan ziekten, maar passen in het klinische beeld van bronchitis. In de meeste gevallen is deze klinische diagnose voldoende.
Bovendien een Röntgenstraal van de longen kan nuttig zijn. In de meeste gevallen is het niet nodig om de ziekteverwekker uit het ophoestende slijm te detecteren. Alleen bij aanhoudende of zeer ernstige symptomen moet een pathogeen worden geïdentificeerd voor gerichte behandeling.
Bij COPD, naast een positieve rokersgeschiedenis, evenals het luisteren naar fluitjes en neuriën, ligt de nadruk op apparatuurprocedures waarmee long functie kan nauwkeurig worden bepaald en het huidige stadium van de ziekte kan worden bepaald. Met behulp van een zogenaamde spirometer krijgt de patiënt zekerheid ademhaling manoeuvres om verschillende parameters te bepalen, zoals long capaciteit, weerstand en ademhalingsvolume. Een centrale waarde is de zogenaamde 1 seconde capaciteit, waarbij de patiënt zo diep mogelijk dient in te ademen en daarna zo krachtig mogelijk uit te ademen. Met de criteria hoesten, slijm, capaciteit van 1 seconde en het algemene vermogen om onder druk te werken voordat de patiënt kortademigheid ervaart, wordt de patiënt ingedeeld in een van de vier fasen, waarvan de vierde de laatste fase is.
