De term trauma gaat terug naar de Griekse taal en betekent 'wond'. Traumatherapie behandelt mentaal of psychisch trauma of psychotrauma.
Wat is traumatherapie?
In de psychologie wordt trauma een mentale wond genoemd. Trauma treedt op als een somatische reactie op overweldigende gebeurtenissen. In de psychologie wordt trauma een psychische wond genoemd. Trauma treedt op als een somatische reactie op overweldigende gebeurtenissen. Mensen die buitengewone situaties ervaren, zoals misbruik, geweld, ongevallen, levensbedreigende ziekten, operaties en oorlogstoestanden, kunnen traumasymptomen krijgen of posttraumatisch spanning stoornis. Traumatherapie tracht getroffen mensen uit de ban van hun traumatische ervaringen te halen en het typische effectief te behandelen spanning symptomen die ermee samenhangen, waardoor ze weer een vrij en grotendeels onbezwaard leven kunnen leiden.
Functie, effect en doelen
De Wereld Gezondheid Organisatie verwijst naar trauma als een gebeurtenis die de ziel belasten als gevolg van een catastrofale, buitengewone situatie of dreiging, die langdurig of tijdelijk kan zijn. Deze ervaringen veroorzaken bijna altijd blijvende problemen bij de getroffenen. Niet alle stressvolle situaties leiden echter tot trauma. Of dit wel of niet voorwaarde wat zich voordoet, hangt in veel gevallen af van de persoonlijke aard van de getroffen persoon en zijn sociale omgeving, hoe hij de traumatische gebeurtenis ervaart en of hij deze al dan niet kan verwerken. Mensen beschouwen een traumatische ervaring als een situatie van fysieke of mentale nabijheid van de dood waaraan ze blijkbaar of feitelijk zijn overgeleverd. Deze situatie ontstaat door externe omstandigheden en / of medemensen waar de getroffen persoon geen controle over heeft. Een voorbeeld is de razernij van een tiener in de Albertville Realschule in Winnenden in 2009, die verschillende studenten, leraren en voorbijgangers vermoordde voordat hij zichzelf executeerde. De overlevenden ondergaan nog steeds traumatherapie behandeling vandaag omdat ze niet in het reine kunnen komen met deze onvoorstelbare gebeurtenis, waaraan ze alleen per ongeluk levend zijn ontsnapt. Bijna alle traumaslachtoffers beschermen zichzelf instinctief via een mechanisme van interne splitsing, dissociatie, waarmee ze verschillende gebieden van de traumatische ervaring van elkaar kunnen scheiden. Sommige traumaslachtoffers gaan er openlijk mee om en hebben daar behoefte aan praten over het. Ze worden overweldigd door een stortvloed aan gedachten, beelden en dromen waarin ze de gebeurtenis keer op keer herbeleven. Deze flashbacks kunnen worden veroorzaakt door geluiden, geuren, kleuren, plaatsen, afbeeldingen, films, mensen of specifieke situaties. Deze triggers worden in technische taal triggers genoemd. Zelfs decennia later kunnen ze een kettingreactie van somatische reacties veroorzaken zonder dat de getroffen persoon ze aan het trauma toeschrijft. De traumatiserende gebeurtenis wordt onuitwisbaar opgeslagen door de hersenen Dit beschermingsmechanisme is bedoeld om de getroffen persoon in de toekomst onmiddellijk op dezelfde of soortgelijke gebeurtenissen te laten reageren om het gevaar af te weren. Andere getroffen personen splitsen de ervaring volledig af van hun leven en negeren alles wat ermee te maken heeft. Ze vertrouwen op de strategie van ontkenning, negeren en emotionele terugtrekking om op deze manier normaliteit te suggereren, omdat ze hun trauma zien als een verstoring van de reguliere gang van zaken. Dit gedrag is een beschermingsmechanisme dat slachtoffers in de loop der jaren hebben opgebouwd om herhaalde traumatisering te voorkomen. Op een gegeven moment ervaren ze dit gedrag als normaal en natuurlijk, en zo worden ze ook waargenomen door hun sociale omgeving, wat hen, zonder het te weten, versterkt in hun begrip van hun rol. Mensen die abrupt getuige zijn geweest van extreme situaties zonder zelf slachtoffer te zijn, kunnen ook traumatisch worden spanning symptomen.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Traumatische ervaringen stellen iemands identiteit altijd op de proef, omdat de getroffenen geen controle hebben over deze gebeurtenissen die hun leven van buitenaf beïnvloeden. Onverwerkte trauma's kunnen ernstige gevolgen hebben, aangezien beschermingsmechanismen steeds onafhankelijker worden Depressie (dysthymie), arbeidsongeschiktheid, verslavende stoornissen, dissociatieve stoornissen, emotionele kilheid, gedragsproblemen, hechtingsstoornissen, extreem gecontroleerd en controlerend gedrag, vermijden (vermijden), agressiviteit (hyperarousal) en posttraumatische stressstoornis. Dit is waar trauma therapie komt binnen. Het begint met algemene counseling, die over een korte of lange periode kan plaatsvinden. Bij kortdurende counseling behandelt het slachtoffer slechts enkele aspecten van wat hij heeft meegemaakt. Langdurige counseling werkt door middel van wat is ervaren stap voor stap en biedt slachtoffers ook hulp om terug te keren naar het normale dagelijkse leven. Traumatherapeutische begeleiding begint op verschillende punten. In het geval van acute symptomen, naast trauma therapie, medicamenteuze therapie gebruiken psychotrope geneesmiddelen, kalmerende middelen en antidepressiva wordt ook aangegeven, ook al is de administratie van deze drugs is niet zonder controverse. Deze drugs op betrouwbare wijze angst verminderen, kalmte teweegbrengen en de heropname van serotonine via 'selectieve serotonineheropnameremmers'. Hoewel deze stoffen vaak het eerste medicijn zijn bij uitstek, bestrijden ze alleen de bijkomende symptomen van posttraumatische symptomen; ze nemen de oorzaak niet weg. Het gebruik van psychotrope geneesmiddelen heeft alleen zin in combinatie met trauma therapie Dit volgt verschillende benaderingen. De psychotherapeutische procedure helpt de traumatische ervaringen ordelijk te verwerken, te beperken of op te lossen. De psychoanalytische procedure werkt met overdracht en fixatie van de traumatische ervaringen van patiënt op therapeut. De fantasierijke methode maakt gebruik van de diepere niveaus van bewustzijn en werkt met droomachtige verwerkingsbeelden. De narratieve benadering komt tegemoet aan de behoefte van de patiënt om door middel van een gesprek wat hij of zij heeft ervaren in een verhaal te verwerken. Andere belangrijke benaderingen zijn onder meer gedragstherapieën die slachtoffers confronteren met wat ze hebben meegemaakt (confrontatietherapie) en de blootstellings- en herstructureringsbenadering. Deze traumagerichte therapie heeft tot doel de schrijnende herinneringen beheersbaar te maken en te verminderen. Gestalttherapie is gebaseerd op een geïsoleerde benadering van de geest, de ziel en het lichaam. Creatieve benaderingen (kunsttherapie), kunnen ook nuttig zijn. Traumaslachtoffers die enige psychologische weerstand vertonen tegen wat ze hebben meegemaakt, vertonen veerkracht.
