Therapie
Zelfs de verdenking van een vogel griep infectie is voldoende om het isoleren van de getroffen patiënt te rechtvaardigen. Alleen op deze manier kan de verspreiding en overdracht van de virale ziekteverwekker naar andere mensen worden voorkomen. De daadwerkelijke behandeling van aviaire griep is best moeilijk, omdat de meeste bekende medicijnen direct tegen de vogel zijn gericht griepvirus (zogenaamde ‘antivirale middelen’) zijn alleen effectief binnen korte tijd na infectie.
Vooral neuraminidaseremmers die tegen het oppervlak zijn gericht eiwitten van de vogel griep virus hebben een goede werkzaamheid laten zien. De meest gebruikte medicijnen in deze context zijn: zanamivir en oseltamivir. De werkzaamheid van deze medicijnen is gebaseerd op de remming van de verspreiding van virussen in het gastlichaam.
Zodra de virale pathogenen de lichaamscellen zijn binnengedrongen, kan de werkzaamheid echter niet langer worden bewezen. In dergelijke gevallen kan de behandeling van vogelgriep alleen symptomatisch zijn. Dit betekent dat alleen de symptomen van de getroffen patiënt worden verlicht.
Het virus zelf moet door het lichaam worden bestreden immuunsysteem. Tot de belangrijkste maatregelen bij de symptomatische behandeling van vogelgriep behoren geen van beide pijn opluchting, noch om de koorts bij kinderen geneesmiddelen die acetylsalicylzuur bevatten (Aspirine) mag gebruikt worden. De reden hiervoor is dat aspirine kan een levensbedreigende ziekte veroorzaken, het syndroom van Reye, in verband met de vogel griepvirus.
Deze ziekte is een aantasting van de hersenen dat kan worden waargenomen ongeveer drie tot vijf dagen nadat de eerste symptomen van vogelgriep optreden. De reden voor de ontwikkeling van het Reye-syndroom na inname van acetylsalicylzuurbevattende medicatie bij kinderen met vogelgriep is een storing van de kleinste celstructuren (mitochondria). Deze storingen hebben voornamelijk betrekking op de mitochondria van de lever, skeletspieren en hersenen.
Als gevolg van de structurele veranderingen komt de energietoevoer van de aangetaste cellen vrijwel volledig tot stilstand vogelgriep vordert, kunnen bacteriële pathogenen de longen aanvallen en leiden tot de ontwikkeling van longontsteking. Het risico van het ontwikkelen van een begeleidend longontsteking is bijzonder hoog bij patiënten die lijden aan vogelgriep omdat de immuunsysteem van de getroffenen is al ernstig verzwakt. Daarom, indien begeleidend longontsteking optreedt, moet het ook specifiek worden behandeld. In deze context, antibiotica van de klassen beta-lactamaseremmers, cefalosporines en macroliden worden voornamelijk gebruikt.
- Intraveneuze (via de ader) vloeistoftoevoer
- Zuurstoftoediening
- Antipyretica zoals paracetamol of ibuprofen
- Pijnbestrijding
