De meeste mensen zijn bang om aangevallen te worden door een vechthond op straat. Maar wanneer een geliefde kat of zelfs een medemens thuis bijt, zijn de gevolgen vaak nog erger, omdat katten- of mensenbeten eerder ernstige gevolgen hebben dan een hondenbeet: 10 tot 20 procent van alle hondenbeten, maar tot wel 45 procent van alle kattenbeten, leiden tot ernstige infecties.
Kattenbeten zijn zeer besmettelijk
Het tarief is zelfs hoger voor menselijke beten. Katten zijn minder krachtig dan honden, maar hebben de scherpere bijt. Hun fijne en extreem spitse tanden dringen moeiteloos door gewrichten, pezen en botten, en hun speeksel is daar zeer besmettelijk.
Gevaar bestaat vooral in bijtwonden aan de hand, die oppervlakkig onopvallend zijn. Soms zijn alleen kleine lekke banden zichtbaar, maar in de diepte van botten or pezen exotische ziekteverwekkers verspreiden zich. Bij katten is dit vaak Pasteurella multocida, die eerst tot bot leidt ontsteking en dan naar bloedvergiftiging.
Zelfs "liefdesbeten" zijn niet zonder
Mensenbeten worden voor 80 procent veroorzaakt door ruzie, terwijl 20 procent 'liefdesbeten' zijn. Kinderbeten zijn meestal onschadelijk. Maar wanneer de vuist van een volwassene tegen de tanden van een ander botst, wordt vaak onherstelbare schade aangericht, vooral als er leugens worden verteld over de oorsprong van de verwonding. Dit komt omdat het menselijk is speeksel bevat vaak ongebruikelijke ziekteverwekkers. De gevaarlijkste is Eikenella corrodens. Het wordt gevonden in tot 30 procent van alle geïnfecteerde mensen bijtwonden Dergelijke verwondingen zijn dan een geval voor infectiedeskundigen, want penicilline en andere algemeen gebruikte antibiotica werk hier niet.
Behandel bijtwonden zo vroeg mogelijk
Gevaarlijk zijn allemaal bijtwonden die na 24 uur nog steeds ontstoken zijn. Zover zou het echter niet moeten komen. De eerste maatregel is om het oppervlak van de beet te reinigen wonden een jodium oplossing. Diep wonden moet door de arts worden uitgespoeld met een zoutoplossing en dood weefsel moet operatief worden verwijderd. De arts beslist dan of de wond gehecht moet worden of “open” behandeld moet worden.
Naast het soort wond speelt ook de immuunstatus van de patiënt een rol. Bij mensen die hun milt verwijderd of die om andere redenen een immuundeficiëntie hebben, wordt de wond vaak 'open' behandeld. Bij bijzonder kwetsbare patiënten, uit voorzorg antibioticum administratie kan soms worden aangegeven. Dit is echter meestal niet nodig bij niet-ontstoken wonden.
