Het LGL-syndroom (Lown-Ganong-Levine-syndroom) is een van de hartritmestoornissen. Het is meer precies een preexcitatiesyndroom. Dit betekent dat de ventrikels iets te vroeg worden opgewonden, waarna ze samentrekken en pompen bloed in het lichaam. Dit proces leidt tot onaangename hartkloppingen met een aanzienlijk verhoogde pols tarief. Symptomen zijn er echter nauwelijks.
Oorzaken van het LGL-syndroom
Er zijn verschillende theorieën, maar geen daarvan is nog bewezen. Het exacte mechanisme dat leidt tot de aanval-achtige tachycardie is nog niet begrepen. De ontdekkers van de ziekte gaan ervan uit dat bijkomende paden de oorzaak zijn.
Deze theorie is tegenwoordig echter zeer controversieel. Accessoire paden zijn extra paden die de excitatie van de hart- te snel. Dit kan het normale excitatieproces van de hart-, omdat de hartkamers te vroeg worden opgewonden. Dit leidt dan tot tachycardie (een te snelle hartslag). Bij het LGL-syndroom is niet bewezen dat accessoirepaden de oorzaak zijn.
Diagnose
Zoals bij elke diagnose, is de eerste stap een gesprek met de arts en een fysiek onderzoek waarin de hart- wordt geluisterd. Het excitatieproces van het hart wordt in beeld gebracht met behulp van een ECG (echocardiografie). Het is de voorkeursmethode voor het detecteren van hartritmestoornissen.
Aangezien de tachycardie typisch voor het LGL-syndroom komt alleen in fasen voor, a ECG op lange termijn er wordt onderzoek gedaan om een dergelijke gebeurtenis te kunnen weergeven. Andere veranderingen in het hart moeten zijn uitgesloten door middel van het ECG en het hart ultrageluid om de diagnose LGL-syndroom te kunnen stellen. Het ECG toont de tachycardie die kenmerkend is voor de ziekte, met een toegenomen hartslag (een snelle pols).
Bovendien wordt de zogenaamde PQ-tijd verkort. Het is minder dan 0.12 seconden. De PQ-tijd beschrijft de transfertijd in het hart.
Dit betekent dat gedurende deze tijd de atria van het hart al opgewonden zijn, terwijl de ventrikels nog niet opgewonden moeten zijn. De PQ-tijd moet 0.12 seconden of minder zijn, anders is het per definitie geen LGL-syndroom. De rest van het ECG moet er normaal uitzien, vooral het zogenaamde ventriculaire complex, dat de excitatiesequentie van de ventrikels weerspiegelt, is normaal geconfigureerd. Als dit niet het geval is en er is een zogenaamde deltagolf aanwezig, dan is het Wolf-Parkinson-White syndroom. Dit kan leiden tot levensbedreigende ventrikelfibrillatie.
