Incubatietijd
De incubatietijd verschilt ook afhankelijk van de ondersoort van het coronavirus. Meestal is het 5-7 dagen. Er zijn echter ook gevallen van 2 weken incubatie of kortere tijden gedocumenteerd.
Ziekteduur
De duur van de ziekte is nog niet definitief opgehelderd. De symptomen kunnen een week of langer aanhouden, maar als er geen symptomen zijn, moet toch worden uitgegaan van een minimale uitscheiding van de ziekteverwekker. Het Robert Koch Instituut heeft enkele richtlijnen opgesteld voor isolatie bij reeds gediagnosticeerde patiënten. In deze richtlijnen wordt aanbevolen de isolatie op zijn vroegst 10 dagen na het begin van de symptomen op te heffen als bepaalde criteria, zoals koorts voor 48 uur is voldaan.
Oorzaken
De oorzaak van de infectie is de overdracht van het virus. Afhankelijk van de sterkte van de immuunsysteem en de virale lading, het lichaam gaat er anders mee om. De overdracht vindt voornamelijk plaats van dier op mens, ook wel zoönose genoemd.
Een verdere overdracht van persoon op persoon is mogelijk door middel van uitstrijkjes en druppel infectie. De symptomen worden veroorzaakt door binding aan specifieke gastheercellen. De bindingsstructuren van de afzonderlijke typen coronavirus verschillen.
Het nieuwe cornavirus en het SARS-virus binden bijvoorbeeld aan exopeptidasen. Daarentegen bindt het MERS-virus aan de DPP-4-receptor om de gastheercel binnen te dringen. Aangenomen wordt dat deze specifieke receptor alleen in de bronchiën en nieren wordt aangetroffen, waardoor MERS kan leiden tot nier mislukking.
Er is een groot aantal coronavirussen. Het nieuwe coronavirus is waarschijnlijk overgedragen door vleermuizen, mogelijk via een aantal andere dieren die ook met het virus waren besmet. Er wordt aangenomen dat het eerste contact met mensen plaatsvond op een markt in de Chinese stad Wuhan.
Virussen muteren vaak en creëren soms nieuwe kenmerken. Het nieuwe coronavirus is bijvoorbeeld besmettelijker dan het andere virussen in zijn groep en wordt daarom sneller uitgezonden. Onder meer wordt gesproken over een verlengde overlevingstijd buiten de gastheer, bijvoorbeeld op vervuilde oppervlakken.
Diagnostiek
De diagnose wordt bevestigd door laboratoriumtests. Deze worden uitgevoerd als er symptomen zijn of als contact met besmette personen bekend is. Een zogenaamde PCR wordt uitgevoerd om het RNA, dat wil zeggen genen van het virus, in de bloed of het hoestende sputum.
Beeldvorming, zoals röntgenfoto's, kan ook nuttig zijn om een ontsteking van de longen op te sporen. Afhankelijk van het laboratorium, a virale infectie kan worden gedetecteerd door PCR (polymerasekettingreactie) uit een monster binnen enkele uren. Als de test in een praktijk wordt uitgevoerd, is het transport van de monsters belangrijk voor hoe snel het resultaat beschikbaar is.
Dit kan enkele dagen duren. De monsters worden genomen uit de nasopharynx of de diepte luchtwegen, bijv. sputum tijdens een productief hoesten. Sinds eind februari 2020 is de volksgezondheid verzekeringsmaatschappijen hebben de test grotendeels afgedekt.
Alle artikelen in deze serie:
