Hoe verschillen de symptomen van ADHS en ADS?
In de niet-hyperactieve vorm, bekend als ADS, manifesteert de aandachtstekortstoornis zich anders. Vergelijkbaar met de typische varianten van ADHDervaren de getroffenen een echte stimulusverzadiging in het dagelijks leven en vinden ze het moeilijk om het onbelangrijke van het belangrijke te scheiden. Ze vertonen dus dezelfde concentratie- en aandachtsproblemen, maar gaan er anders mee om.
Hyperactieve patiënten compenseren de overmatige eisen met de signalen die erop binnenkomen en compenseren de opgebouwde energie met overmatige beweging. Ze zijn zenuwachtig, zitten niet stil en zijn constant “in beweging”. In de niet-hyperactieve vorm hebben patiënten de neiging om te lijden aan een innerlijke rusteloosheid en isoleren ze zich van de buitenwereld om te ontsnappen aan de verzadiging van de prikkels.
Dit is bijvoorbeeld te zien bij hypo-, dwz onderactiviteit. De persoon lijkt dromerig en is afwezig in zijn gedachten. De belangrijkste symptomen van ADHD zijn dus gestoord sociaal gedrag en psychische problemen.
Deze vorm van ADHD is beduidend minder typisch, wordt minder vaak gediagnosticeerd en blijft vaker bestaan tot in de volwassenheid. Ouders zijn in de regel de belangrijkste verzorgers van een kind. Ouders kennen hun kind beter dan wie dan ook en kunnen daardoor verregaande informatie geven over het gedrag en de ontwikkelingsfase van het kind.
Omdat het echter buitengewoon moeilijk is om aan zichzelf toe te geven dat er problemen zijn die eigenlijk moeten worden aangepakt om adequaat te worden opgelost, worden er vaak pas initiatieven genomen als de gezinssituatie (de huiselijke omgeving) steeds meer gespannen wordt. Het interview met de ouders bevat meestal een vragenlijst die probeert werpen licht op de kenmerken van het kind. Natuurlijk, het speelgedrag van het kind, het concentratievermogen, het uithoudingsvermogen, de teamgeest, etc.
zijn van enorm belang en worden herhaaldelijk bevraagd door specifieke vragen. Door het gevoel van veiligheid dat een kind in zijn gezinsomgeving ervaart, gedraagt het zich in deze beschermde ruimte vaak anders dan bij vrienden of zelfs op school. Door dit gevoel niet geobserveerd te worden, vertoont het kind vaak traditionele gedragspatronen die in de loop der jaren zijn ontwikkeld en daarmee ook gevestigd raken, die bijna automatisch verlopen.
Veel van deze gedragingen zijn bekend bij de gezinsleden, waardoor ernstig en daarom uiterst verontrustend gedrag duidelijk kan worden, maar niet altijd wordt herkend. Door middel van een gerichte ondervraging door middel van een vragenlijst worden ook gedragingen specifiek in vraag gesteld die door de jaren heen eenvoudig door de gezinsleden zijn geaccepteerd. Het is natuurlijk aan elke ouder om te beslissen in hoeverre de interviews de beoordeling van de volledige situatie weergeven.
Uiteindelijk geeft u uw kind alleen een voordeel (qua tijd) als u eerlijk tegen uzelf bent en de vragen met een zo goed mogelijk geweten probeert te beantwoorden. Aangezien typisch ADHD-gedrag niet beperkt is tot de gezinsomgeving, maar ook voorkomt in interactie met leeftijdsgenoten en in stressvolle situaties, kan de beoordeling van de situatie door de kleuterschool of school is een essentieel onderdeel van het diagnostisch onderzoek. Typische problemen met ADHD-kinderen komen vooral naar voren wanneer verhoogde concentratie en aandacht vereist is of wanneer onderwerpen worden besproken die niet aansluiten bij de belangen van het ADHD-kind.
Kinderen met ADHD kunnen dan maar moeilijk de innerlijke drang weerstaan en onderscheiden zich dan door hyperactief gedrag en vaak ook door een extreem lage frustratietolerantie. Niet in de laatste plaats vanwege deze concentratie- en aandachtsproblemen, verder leren naast de feitelijke symptomen kunnen vaak problemen optreden. Met name, leren gebieden die moeilijk zijn voor het kind met ADHD bieden een groot aanvalsgebied met betrekking tot de ontwikkeling van leerproblemen.
De "klassieke probleemgebieden" in kleuterschool zijn daar een goed voorbeeld van. In kleuterschoolADHD wordt voor het eerst bij veel kinderen merkbaar. Ze zijn onrustig, volgen de regels niet en zaaien onrust.
De uitgesproken bewegingsdrang kan de kans op ongelukken vergroten en de kinderen vinden het moeilijk om instructies op te volgen en uitdagend te reageren. Ongepaste uitbarstingen van woede en impulsief gedrag komen vaak voor. Het kind kan ook dromerig zijn en mentaal afwezig zijn zonder motorische rusteloosheid.
Het is niet ongebruikelijk dat de symptomen op de kleuterschool ernstiger zijn dan thuis, omdat er veel meer prikkels in het spel komen en deze overweldigen. De relatie met de opvoeders en de andere kinderen wordt belast door ongepast gedrag. Getroffenen vinden het moeilijk om in een groep te integreren.
Hun gebrek aan concentratie kan ook leiden tot ontwikkelingsachterstanden, bijvoorbeeld wanneer leren fijne motoriek in tekenen en handvaardigheid. Omdat de intelligentie echter niet wordt aangetast door de aandachtstekortstoornis en kinderen met ADHD vaak een meer uitgesproken verbeeldingskracht hebben dan hun leeftijdsgenoten, kan het correct omgaan met de symptomen en het bevorderen van hun individuele talenten later problemen voorkomen. Het doel van een psychologische beoordeling is om een zo objectief mogelijk beeld van het kind te krijgen door de verschillende examenresultaten samen te vatten in één rapport.
Omdat testresultaten altijd in samenhang met de betreffende test moeten worden gezien, worden de onderliggende testprocedures altijd in het rapport vermeld. Verder wordt aangegeven hoe de resultaten moeten worden geïnterpreteerd. In de regel geeft een psychologisch deskundig advies ook de eerste indicaties van therapeutische procedures op basis van de individuele resultaten en gebeurtenissen.
De manier waarop een psychologisch onderzoek wordt voorbereid, kan variëren en is met name afhankelijk van de leeftijd van het kind. Psychologische beoordelingen voor kleuters zijn voornamelijk gebaseerd op ontwikkelingsdiagnostiek. Op deze manier voorbereide psychologische beoordelingen maken doorgaans geen gebruik van gestandaardiseerde testprocedures.
Ze verwijzen naar gesprekken met referentiepersonen en naar de analyse van het gedrag van het kind en individuele bewegingskenmerken. Observatie van het kind levert meestal de eerste belangrijke informatie op over het concentratievermogen en opletten van het kind. Bovendien kan de tolerantie van het kind voor frustratie en het vermogen om regels te volgen vrij goed worden beoordeeld.
Psychologische expertises voor kinderen vanaf zes jaar zijn niet alleen gebaseerd op de individuele beoordeling door de psycholoog en / of kinderarts, maar ook op gestandaardiseerde testprocedures die rekening houden met de prestaties van het individuele kind in relatie tot de leeftijdsnorm, dat wil zeggen in relatie tot de gemiddelde leeftijdsgebonden ontwikkeling van een kind. Voordat testprocedures gestandaardiseerde testprocedures kunnen worden genoemd, moeten ze aan bepaalde kwaliteitscriteria voldoen. Ze moeten objectief zijn en dezelfde resultaten opleveren, zelfs als de test wordt herhaald (resultaten mogen niet afhankelijk zijn van toeval). Ten slotte moeten ze ook meten wat de bedoeling was. Het is aan de tester om te kiezen welke testprocedures in elk afzonderlijk geval worden gebruikt.
Alle artikelen in deze serie:
