Werpen

Synoniemen in bredere zin

roos, pityriasis simplex capillitii, hoofdborroe, pityriasis simplex capitis

  • Enerzijds zijn er de droge schubben. Ze komen voor bij een zeer droge hoofdhuid en komen vaker voor in de winter, bijvoorbeeld door de verwarmde ruimtelucht.
  • De olieachtige schubben daarentegen zijn te vinden in Olie haar, dwz overmatige talgproductie, waarbij de hoofdhuid vaak rood gekleurd is en de huid jeukt.

    Dit kan ook een indicatie zijn van seborrheic dermatitis.

Onder de klachten die optreden bij verhoogde roos zijn verschillende mate van jeuk (pruritus), evenals rood worden van de hoofdhuid of kleine huidlaesies door toegenomen krabben. Maar ook huilende huidgebieden, puisten (ophopingen van pus in de huid) en haaruitval, die kan worden veroorzaakt door krabben of het gevolg kan zijn van een hormonale aandoening (alopecia androgenetica) of verhoogde talgproductie (alopecia sebborrhoica), kan tot de symptomen worden gerekend. De diagnose kan worden gesteld door middel van een uitgebreid interview (anamnese) en klinisch onderzoek door de dermatoloog (dermatoloog).

Dit omvat een familie- en sociale anamnese. Maar ook de zogenaamde vegetatieve anamnese mag niet worden verwaarloosd, die vraagt ​​om verbanden tussen het voorkomen van roos en het seizoen of de consumptie van bepaalde voedingsmiddelen. Bovendien moet worden verduidelijkt of er eerdere ziekten zijn, a zwangerschap bestaat of dat bepaalde stresssituaties zoals een operatie eraan zijn voorafgegaan.

Een inspectie van de hele huid en haar is ook nodig. Ook laboratoriumdiagnostiek kan worden geraadpleegd, inclusief een differentieel bloed tellen, een histopathologie na het nemen van monsters, allergie diagnostiek en microscopische detectie van schimmels in het weefsel. Om roos te voorkomen of te verminderen, is het nuttig om gedragsrisicofactoren te elimineren.

Deze omvatten een matige dieet, weinig alcohol en stress. Vaak kan verlichting worden bereikt door te passen haar zorg met een anti-roos shampoo, vermijd scherpe kammen, evenals permanente golven of haarverf. Als er geen verbetering is, moet uiterlijk na vier weken een dermatoloog worden geraadpleegd, die een intolerantie voor ingrediënten in shampoos of voedsel kan uitsluiten.

Anti-roos stoffen zoals selenium en koolteer, of zelfs anti-roos stoffen zoals salicylzuur, zwavel, hoofd oliën of ureum zitten vaak in anti-roos shampoos of kunnen worden voorgeschreven door een arts. Bovendien kunnen ontstekingsremmende stoffen zoals steroïden bijv cortisone crèmes, evenals jeukverlichtende medicijnen kunnen worden voorgeschreven. Als er een schimmelinfectie aanwezig is, kan een antimycoticum worden voorgeschreven.

Dit zijn meestal lokaal (topisch) aangebrachte geneesmiddelen zoals clotrimazol of ketoconazol. Deze "antischimmelmiddelen" belemmeren de verdere voortplanting van de schimmel door de ziekteverwekkers die zich in de reproductiefase bevinden te doden en te voorkomen dat verdere schimmels in de reproductiefase terechtkomen. Dit zijn shampoos die twee keer per week moeten worden aangebracht.

Een andere mogelijkheid is haar oplossingen met het antimycoticum bifonazol, die alleen op de hoofdhuid worden aangebracht en niet hoeven te worden uitgespoeld. Zinkpyrithion en seleniumdisulfide hebben ook een antimycotisch effect. Als de oorzaak van roos een ernstige bacteriële ontsteking is, antibiotica kan worden gebruikt om de groei van de bacteriën of om ze te doden. Als neurodermitis or psoriasis zijn de trigger, moet de ziekte eerst als zodanig worden behandeld.