Morbus Ledderslang is een ziekte waarbij een goedaardige knoop aan de binnenkant van de voet wordt gevormd. Het overeenkomstige klinische beeld op de hand is Morbus Dupuytren. De knobbeltjes kunnen zich vormen in de bindweefsel van de fascia en peesplaten en kan in zeldzame gevallen strengen vormen.
In het begin zijn de knobbeltjes, die zich meestal in de voetboog vormen bij de plantaire aponeurose (plantaire fibromatose), meestal klein en veroorzaken geen symptomen. De toenemende omvang van de knooppunten in de voetboog kan dit veroorzaken pijn, bijvoorbeeld bij het rollen of lopen op harde grond met zacht schoeisel. In tegenstelling tot de contractuur van Dupuytren is er zelden een directe bewegingsbeperking van de tenen, maar is de druk van de knoop zelf de oorzaak van de pijn symptomen. De ziekte van Ledderhose is niet de enige ziekte die de vorming van een knoop op de voetzool veroorzaakt. Een medische diagnose moet daarom dringend worden gesteld voordat een therapeutische procedure wordt gestart.
Oorzaken
De exacte oorzaak van het bindweefsel proliferatie bij de ziekte van Ledderhose is niet bekend. Vermoedelijk overactiviteit van de fibroblasten die produceren bindweefsel treedt op. Genetische factoren komen in aanmerking. Een verhoogde celactiviteit kan worden veroorzaakt door eerdere verwondingen aan de voet. Bovendien worden alcohol- en tabaksgebruik ook als risicofactoren voor fibromatose beschouwd, zoals bij de ziekte van Dupuytren. De ziekte van Dupuytren en de ziekte van Ledderhose zijn beide fibromatosen; De ziekte van Ledderhose komt veel minder vaak voor.
Fysiotherapie
Bij de fysiotherapeutische behandeling van de Ledderhose-ziekte is het belangrijk om het bindweefsel zo mobiel mogelijk te houden en flexibiliteit te behouden zodat het weefsel veerkrachtig en elastisch blijft. Stretching hiervoor zijn technieken geschikt waarbij de voetboog actief of passief wordt geëxpandeerd en gestrekt. De verharding zelf kan handmatig worden behandeld met een specifieke trigger, massage en fasciale technieken.
Hier wordt het weefsel uitgerekt en gemobiliseerd door een gedoseerde drukbelasting. Pijn kan soms voorkomen, maar moet in ieder geval draaglijk zijn. Overleg met de therapeut is gewenst.
Het is echter vooral belangrijk om geen ontstekingsstimuli in te stellen tijdens wrijvingsbehandeling, die verdere proliferatie van het weefsel zouden kunnen bevorderen. Het is vooral belangrijk om een fysiologisch gangpatroon te behouden of te herstellen. Looptraining en mogelijke loopverbetering maken daarom ook deel uit van de fysiotherapeutische behandeling van de Ledderhose-ziekte.
Zachte mechanismen kunnen worden uitgebalanceerd, overbelaste structuren worden ontlast. Indien nodig, elektrotherapie kan zowel worden gebruikt als het aanbrengen van ijs (cryotherapie). Deze mechanismen kunnen de metabolische situatie in het aangetaste weefsel gunstig veranderen.
