Diagnose | Ischiale fractuur

Diagnose

De meeste ischiale fracturen komen voor in de Röntgenstraal afbeelding als breuk lijnen of verplaatste botfragmenten. Als er een vermoeden van letsel is interne organen van de buik of het bekken, kan een CT- of MRI-scan ook nodig zijn om het letsel veilig op te sporen en te behandelen. Een urineonderzoek en cystoscopie zijn indicatief voor een verwonding van het urogenitale kanaal, evenals palpatie van de man prostaat. Er moet ook een gynaecologisch onderzoek worden uitgevoerd, vooral bij zwangere vrouwen. In het geval van een lichte val van een oudere persoon, een verstoorde pijn gevoel en het atypische ongevalsmechanisme kunnen het moeilijk maken om de breuk.

Therapie

Afhankelijk van het type en de ernst van de verwonding moet de therapie hierop worden aangepast. Schuurbreuken vereisen vaak alleen immobilisatie en pijnstillers. Stabiele fracturen kunnen worden behandeld door te lopen AIDS voor opluchting.

A pijn-aangepaste belasting moet worden toegepast waarbij de patiënt alleen bewegingen uitvoert die hem geen pijn doen. Instabiele fracturen vereisen een chirurgische behandeling. De botstukken worden in een open operatie of met een systeem van gewichten van buitenaf in de juiste positie gebracht en vervolgens vastgezet met draden, spijkers, schroeven of platen. In ieder geval is zo snel mogelijk fysiotherapie belangrijk en moet deze relatief lang na het ongeval worden voortgezet.

Een consistent pijn therapie moet worden uitgevoerd. Afhankelijk van de ernst van de pijn, ontstekingsremmende medicijnen zoals ibuprofen or opioïden kan noodzakelijk zijn. Opioïden zijn sterke medicijnen en hebben vrij hoge bijwerkingen en een hoog verslavingspotentieel, daarom mogen ze niet langdurig worden gegeven.

Tijdens immobilisatie kunnen medicijnen om de bloed moet worden genomen. In het algemeen dient fysiotherapie zo vroeg mogelijk te beginnen met een pijnaangepaste belasting. Hier oefenen patiënten onder professionele supervisie en hun positie is pijnloos mogelijk.

Dit voorkomt overmatig spierverlies en een verkeerde plaatsing van de gewrichten. De pijn verbetert en er is effectieve bescherming tegen trombose en longontsteking, die met name oudere, bedlegerige patiënten kunnen treffen. Daarnaast wordt de kans op een blijvend verstoord looppatroon of een chronisch gevoel van instabiliteit verkleind.