Diagnose
A gescheurde anus wordt doorgaans gediagnosticeerd op basis van een inspectie van de anus in combinatie met de door de patiënt verstrekte informatie over symptomen, eerdere ziekten en ontlastingsgewoonten. De scheur wordt meestal gevonden om 6 uur in de zogenaamde lithotomiepositie, dwz liggend op de rug richting de stuitbeen. Laterale tranen of tranen die voorkomen in groepen, die eerder op andere ziekten duiden, zijn zeer atypisch.
Bij palpatie van de traan, een pijnlijk zweer of een grove weefselstreng kan gewoonlijk worden gedetecteerd. Een proctoscopie kan ook nuttig zijn, maar vanwege de pijn het is meestal alleen mogelijk onder narcose. Bij het diagnosticeren van een gescheurde anusmoet altijd rekening worden gehouden met de aanwezigheid van aambeien. Deze kunnen echter meestal worden uitgesloten op basis van de locatie van het slijmvliesdefect. In feite is een gescheurde anus wordt vaak ten onrechte als aambeien gediagnosticeerd, waardoor een onnodig uitgebreide behandeling wordt gestart.
Therapie
Een onbehandeld gescheurd anus kan enige tijd nodig hebben om te genezen. Omdat ze echter in de meeste gevallen erg onaangenaam zijn voor de getroffen persoon en er ook het risico bestaat van chronificatie van het slijmvliesdefect, is een therapie in veel gevallen aan te raden. Hier moet een onderscheid worden gemaakt tussen een acute en een reeds chronische verscheurd anus.
De eerste stap bij de behandeling van een acute fissuur is het reguleren van stoelgang. Het doel moet een zachte, vervormbare consistentie van de ontlasting zijn. EEN dieet vezelrijk en een voldoende vochtopname zijn belangrijk AIDS in de strijd constipatie.
Bij langdurige diarree moet de oorzaak worden aangepakt. Erge, ernstige pijn veroorzaakt door het scheuren van het slijmvlies kan na elk worden behandeld stoelgang met plaatselijke verdovende zalf. Verder is een goede anale hygiëne belangrijk voor een snelle genezing van de wond.
Hiervoor kan een washandje gedrenkt in lauw water en een beetje pH-neutrale zeep worden gebruikt na de stoelgang. Een bidet is bijvoorbeeld ook ideaal voor anale reiniging. Als deze eenvoudige maatregelen worden gevolgd, zijn de meeste vers gescheurd anus geneest volledig binnen zes tot acht weken zonder problemen.
De chronische vorm van een gescheurde anus vereist echter uitgebreidere maatregelen. Kloven waarvan de symptomen langer dan twee maanden aanhouden, worden als chronisch beschouwd. Ook hier speelt stoelgangregulatie een belangrijke rol, die naast voedselinname ook bereikt wordt door laxerende medicatie.
Echter, sinds anale krampen zijn een grote belasting tijdens langere ziekteperiodes en dragen bij aan het in stand houden van de ziekte, de tonus van de sluitspier moet ook worden gereguleerd. Dit wordt bereikt door de werkzame stoffen nitroglycerine te gebruiken, nifedipine of diltiazem uit de groep van calcium antagonisten. Deze middelen worden vaak gebruikt om te behandelen hoge bloeddruk, hebben een vaatverwijdend effect en helpen zo de sluitspier te ontspannen.
Ze worden drie tot vier keer per dag gedurende maximaal twaalf weken aangebracht in de vorm van een zalf. Als alternatief zijn er pleisters met actieve ingrediënten en meer geconcentreerde zalven beschikbaar, die minder vaak hoeven te worden aangebracht. Ongeveer 80% van alle patiënten is na zes tot acht weken symptoomvrij met behulp van dit behandelschema.
Als ondanks een goede stoelgangregulatie en consistente toepassing van de zalven en onvoldoende genezing van de fissuur wordt bereikt, is een chirurgische ingreep de volgende stap in de therapie. Hierbij wordt de wond onder narcose weggesneden, inclusief eventueel littekenweefsel. De resulterende wond met gladde randen wordt meestal niet gehecht.
Voltooi daarom wond genezen duurt nog vier tot zes weken. Stretching of zelfs het doorsnijden van de anale sluitspier, zoals onder anesthesie tot een paar jaar geleden, wordt over het algemeen als verouderd beschouwd. Als de symptomen veroorzaakt door de gescheurde anus langer dan 2 maanden aanhouden ondanks het consequent aanbrengen van de zalf en voldoende stoelgangregulatie, is er sprake van een chronische vorm van de gescheurde anus.
In dit geval kan het beschadigde slijmvlies niet meer vanzelf genezen en begint het op een willekeurige manier littekens te krijgen. Huidproliferaties met de vorming van prominente huidplooien, de zogenaamde buitenpostplooien, treden op. De ruwe randen van de wond zijn meestal door de patiënt zelf voelbaar.
Een conservatieve therapie belooft hier geen verdere genezing. Om verdere complicaties te voorkomen en de symptomen te verlichten, is een chirurgische ingreep noodzakelijk. De zogenaamde fissurectomie, het uitsnijden van een huidscheur, wordt tegenwoordig meestal poliklinisch uitgevoerd onder korte anesthesie of, in het geval van oudere patiënten, in sommige gevallen als onderdeel van een korte opname.
Tijdens deze procedure wordt de hele wond met het omliggende littekenweefsel verwijderd. De nieuw gevormde wond met gladde randen wordt echter niet gehecht, zodat de daaropvolgende gericht wond genezen duurt nog vier tot zes weken. De vervolgbehandeling wordt weer uitgevoerd volgens de conservatieve methoden die hierboven zijn beschreven.
Complicaties komen zeer zelden voor, dus hernieuwde of ernstigere interventies zijn meestal niet nodig. Voor de lokale behandeling van een gescheurde anus zijn er een aantal verschillende zalven, gels maar ook zetpillen verkrijgbaar. Naast actieve ingrediënten zoals nifedipine of diltiazem, die een vaatverwijdend en dus ontspannend effect hebben op de anale sluitspier, er zijn ook zetpillen verkrijgbaar die een lokaal analgetisch effect hebben.
Hun effect is gebaseerd op commercieel beschikbare lokale anesthetica, vooral het medicijn Lidocaïne. Hun effect verlicht niet alleen pijn maar verlicht ook jeuk. Lidocaïne heeft een zeer snelle werking en een lange werkingsduur.
Omdat het nauwelijks allergische reacties veroorzaakt en in het algemeen zeer weinig bijwerkingen heeft, Lidocaïne is de plaatselijke verdoving van eerste keuze voor gescheurde anussen. Naast normale zetpillen kan de werkzame stof ook in de vorm van anaaltampons worden aangebracht. Deze zorgen voor een meer gerichte en gelijkmatige afgifte van de werkzame stof.
Het duurt meestal enkele weken voordat de therapie resulteert in een gescheurde anus en geen symptomen. Tijdens deze weken lijdt de patiënt aan pijn tijdens alledaagse bewegingen en nog meer tijdens stoelgang. Aangezien pogingen tot conventionele medische behandelingen aanvankelijk geen verbetering lijken te brengen, nemen sommige patiënten hun toevlucht tot homeopathische middelen.
Op dit punt moet echter worden vermeld dat er tot op heden geen zinvolle studies zijn gedaan naar de effecten van homeopathische middelen. De theoretische grondslagen van homeopathie zelfs in tegenspraak met de huidige medische, chemische en fysische kennis. Tegelijkertijd vallen de aangeboden homeopathische middelen niet onder de huidige Duitse geneesmiddelenwet, maar zijn ze onderworpen aan hun eigen, wetenschappelijk niet te rechtvaardigen, voorschriften.
Niettemin is er een hele reeks verschillende homeopathische middelen voor de behandeling van een gescheurde anus. Afhankelijk van de oorzaak van de kloof worden speciale voorbereidingen aanbevolen. Aangezien de lijst met deze remedies en hun aanbevolen doseringen vrij lang is, willen we u verwijzen naar pagina's die specifiek aan dit onderwerp zijn gewijd. Voorzichtigheid is in ieder geval geboden als de pijn acuut toeneemt of zich uitbreidt. In dit geval is het altijd raadzaam om medisch advies in te winnen.
