De ziekte van Alzheimer: oorzaken, symptomen en behandeling

Alzheimer ziekte, Ziekte van Alzheimer of de ziekte van Alzheimer zijn namen voor een kenmerkende en typische ouderdomsziekte. De oudere mensen worden hoe groter de kans op het ontwikkelen van deze ziekte. Typische tekenen van Alzheimer zijn geheugen vervallen, persoonlijkheidsveranderingen en een algemene afname van de mentale capaciteit.

Wat is de ziekte van Alzheimer?

Een van de belangrijkste tekenen van Alzheimer ziekte is de ophoping van amyloïde plaques (weergegeven in geel) tussen neuronen (weergegeven in blauw) in de hersenen​ Klik om te vergroten. Ziekte van Alzheimer wordt ook vaak aangeduid als dementie van het Alzheimer-type (Alzheimer-dementie) en Ziekte van Alzheimer​ Alle termen hebben echter gemeen dat deze ziekte de verslechtering van mentale prestaties is. Bovendien wordt de ziekte van Alzheimer gekenmerkt door geheugen zwakheid. Dit neemt toe naarmate de ziekte vordert en leidt uiteindelijk tot een volledig verlies van persoonlijkheid en beoordelingsvermogen.

Oorzaken

Aangenomen wordt dat een combinatie van erfelijke factoren, ontstekingsprocessen en omgevingsinvloeden de oorzaak zijn van de ziekte van Alzheimer. Volgens de huidige medische kennis ontwikkelt de ziekte zich door een langzame progressieve dood van zenuwcellen in de hersenen​ De reden zijn schadelijke afzettingen, zogenaamde amyloïden. Deze belemmeren vermoedelijk de communicatie van zenuwcellen in bepaalde delen van de hersenen​ De veranderingen beginnen lang voordat de eerste symptomen verschijnen. Aangenomen wordt dat bepaalde invloeden de ziekte van Alzheimer kunnen bevorderen. Dit zijn bijvoorbeeld:

  • In de loop van het leven ernstigere hersenschade
  • Zwaar nicotinegebruik
  • Hoge bloeddruk
  • Arteriosclerose
  • Ongezond dieet
  • Hypothyreoïdie

De ziekte van Alzheimer kan in principe iedereen treffen. Het risico neemt echter toe met de leeftijd. Sommige factoren kunnen echter worden uitgesloten door een gezonde levensstijl. Volgens recente studies¹ lopen met name rokers een hoog risico op het ontwikkelen van de ziekte van Alzheimer. Zowel langdurig rokers als ex-rokers blijken deze negatieve effecten op de hersenen te hebben. Het risico op het ontwikkelen van de ziekte van Alzheimer is bij rokers twee keer zo hoog als bij niet-rokers. Bovendien beginnen de mentale vermogens van rokers sterk af te nemen vanaf de leeftijd van 50 jaar, terwijl bij niet-rokers een significante beperking van mentale activiteiten pas 20 jaar later wordt waargenomen. ¹ Onderzoek University College London Whitehall II 2012.

Symptomen, klachten en tekenen

De symptomen die optreden in Alzheimer-dementie zijn veelvoudig. Sommige typische tekens kunnen echter worden geïdentificeerd met nauwkeurige observatie. Het vermoeden van de ziekte van Alzheimer ontstaat bij de meeste ouderen vanwege hun merkbare vergeetachtigheid. Zonder dat de getroffen persoon het merkt, kan de zenuwcel processen en verbindingen in de hersenen sterven in de loop van jaren af. Naarmate de ziekte voortschrijdt, worden ook de zenuwcellen zelf aangetast, wat resulteert in de achteruitgang van hersenweefsel. Afhankelijk van welk deel van de hersenen is beschadigd, is er een afname van de mogelijkheden en functies daar. Dit is op korte termijn merkbaar geheugen, oordeel, taal en het vermogen om routinetaken uit te voeren. Het gedrag, de communicatie, de emoties en het herkenningsvermogen van de getroffen persoon hebben er ook last van dementie​ De medische wetenschap verdeelt de ziekte van Alzheimer in vroege, midden- en late stadia. Deze stadia kunnen zich over een periode van meerdere jaren voordoen. Aanvankelijk, stemmingswisselingentreden geheugenproblemen en verlies van prestatiecapaciteit op. Bovendien drukt de patiënt zich niet meer precies uit en vermindert hij zijn sociale contacten. In het middenstadium gaan de verliezen op het gebied van intellectuele prestaties verder en veranderen de psyche en persoonlijkheid van de getroffen persoon steeds meer. Bovendien heeft de patiënt hulp nodig bij alledaagse taken. In het late stadium kan de patiënt niet meer zonder hulp van buitenaf. Verder kunnen lichamelijke klachten zoals het verlies van blaas en darmfuncties, vallen, toevallen en slikstoornissen worden duidelijk. Er is ook een risico op dodelijke infecties.

Type cursus

De ziekte van Alzheimer verloopt niet bij alle patiënten op dezelfde manier. Het beloop wordt meestal gekenmerkt door drie fasen. 1e fase: in de vroege fase van de ziekte voelen patiënten zich vaak moe, lusteloos en machteloos. Ze hebben er last van stemmingswisselingen en verliezen spontaniteit. De eerste lichte geheugenstoornissen treden op. Bovendien reageren de patiënten langzamer en schrikken ze terug voor nieuwe dingen. Desalniettemin zijn de getroffenen in dit stadium slechts licht gestoord in hun activiteiten. Zelfstandig leven zonder hulp is nog steeds mogelijk. 2e fase: Alzheimerpatiënten kunnen hun dagelijks leven maar in beperkte mate beheren.

  • Mentaal verlies neemt toe
  • Verhoogd optreden van gedragsveranderingen, spraakproblemen en vergeetachtigheid.
  • Geheugenverlies vordert
  • Mogelijk verschijnen er wanen
  • Herkenningsstoornissen
  • Moeilijkheden bij het uitvoeren van eenvoudige taken, bijvoorbeeld in het huishouden.
  • Verwaarlozing van hygiëne

Zelfs in dit stadium is hulp van zorgverleners of familieleden nuttig en noodzakelijk. Er moet worden gewerkt om ervoor te zorgen dat Alzheimerpatiënten zo lang mogelijk zelfstandig activiteiten van het dagelijks leven kunnen uitoefenen. ß-amyloïde peptiden worden aangetroffen als afzettingen in de hersenen en bloed schepen van Alzheimer-patiënten. Medische experts zijn van mening dat behandeling tegen ß-amyloïden de symptomen van deze ziekte zou verbeteren. Klik om te vergroten. Fase 3: In dit stadium is de ziekte zo ver gevorderd dat de patiënt afhankelijk is van constante zorg en hulp. Het verloop van de ziekte in de derde fase wordt gekenmerkt door:

  • Geheugen- en spraakverval
  • Volledig verlies van vaardigheden voor het dagelijkse leven
  • Herkenningsstoornissen, zelfs bij naaste zorgverleners.
  • Moeite met eten en slikken
  • Blaas- en fecale incontinentie

In deze laatste ernstige fase hebben Alzheimerpatiënten meestal alleen het aangeboren reflexen​ Dit betekent dat instinct en gevoelens aanwezig zijn. Een liefdevolle en begripvolle en zorgzame zorg draagt ​​in hoge mate bij aan het welzijn van patiënten, zodat zij zich toch gelukkig en zeker voelen.

Wanneer moet je naar de dokter gaan?

De ziekte van Alzheimer moet zo vroeg mogelijk door een geschikte arts worden behandeld, zodat dit fenomeen effectief kan worden bestreden. De eerste tekenen van de ziekte van Alzheimer zijn meestal het verlies van recente herinneringen. Getroffen personen die aan de ziekte van Alzheimer lijden, zullen in het begin last hebben van kleine geheugenstoringen. Eerste maatregelen moet in dit stadium worden ingenomen, zodat de ziekte zoveel mogelijk kan worden uitgesteld. In dat geval moet het geheugen van de persoon worden gestimuleerd om weer aan het werk te gaan. Passende medicatie kan ook worden gebruikt om deze ziekte effectief te bestrijden en te remmen. Wie bij de ziekte van Alzheimer echter afziet van een passende behandeling met de juiste medicijnen, loopt het risico op een sneller voortschrijdende ziekte. De symptomen of de vergeetachtigheid zullen enorm verergeren, zodat de betreffende persoon zelfs geen herinneringen in het langetermijngeheugen kan oproepen. Vormingsgebeurtenissen van de eigen biografie zijn dus niet meer terug te vinden. Helaas is er volgens de huidige stand van de geneeskunde geen volledige genezing van de ziekte van Alzheimer. De ziekte kan echter lange tijd worden uitgesteld, zodat het leven van de getroffen persoon zo comfortabel mogelijk wordt gemaakt. Daarom moet bij de eerste tekenen van de ziekte van Alzheimer onmiddellijk medische hulp worden ingeroepen.

Behandeling en therapie

Alzheimer therapie is verdeeld in twee verschillende benaderingen. Enerzijds de medicamenteuze behandeling, anderzijds de niet-medicamenteuze behandeling maatregelen​ In de drug therapie, er zijn twee stofgroepen om uit te kiezen, acetylcholinesteraseremmers en memantine. Therapie met deze drugs heeft een zeer positief effect op patiënten, die vaak weer actiever kunnen deelnemen aan het dagelijks leven. Om de ziekte van Alzheimer echter efficiënt te behandelen, is een combinatie van medicamenteuze en niet-medicamenteuze behandeling noodzakelijk. Niet-medicatie maatregelen altijd als doel hebben om de onafhankelijkheid van de patiënt zo lang mogelijk te behouden en zo de zorgbehoefte uit te stellen. Alzheimerpatiënten worden mentaal en fysiek ondersteund door verschillende therapeutische maatregelen. De ziekte van Alzheimer is echter nog niet helemaal te genezen, je kunt ze alleen maar vertragen.

Vooruitzichten en prognose

Het beloop van de ziekte van Alzheimer kan van patiënt tot patiënt verschillen. De prognose is echter vergelijkbaar voor de getroffenen. De ziekte van Alzheimer vordert sluipend en leidt gemiddeld binnen acht tot tien jaar tot de dood. De werkelijke doodsoorzaak zijn meestal bijkomende ziekten zoals longontsteking or bloed vergiftiging veroorzaakt door decubitus als gevolg van bedlegerigheid. Patiënten zijn doorgaans relatief snel na diagnose afhankelijk van hulp en zorg en ontwikkelen vaak psychische klachten als gevolg van deze belasting. Slechts bij een klein deel van de patiënten kan het verlies van volksgezondheid tijdelijk worden stopgezet. Door uitgebreide medicinale en psychosociale maatregelen is het tegenwoordig mogelijk om de hersenprestaties tijdelijk te stabiliseren en het gevoel van controle bij de getroffenen te herstellen. Dit is echter alleen mogelijk in de vroege stadia. Naarmate de ziekte vordert, wordt het verzwakt immuunsysteem veroorzaakt begeleidende symptomen die uiteindelijk leiden tot de dood. Er is dus geen uitzicht op volledig herstel van de ziekte van Alzheimer. Moderne therapeutische maatregelen kunnen de progressie van de ziekte echter vertragen en de getroffenen in staat stellen een relatief normaal leven te leiden.

Nazorg

De ziekte van Alzheimer verloopt in verschillende fasen. Het wordt gekenmerkt door progressie, waarbij patiënten uiteindelijk een volledige zorgbehoefte bereiken. Deze progressie kan kort zijn of meerdere jaren duren. Zodra de ziekte is gediagnosticeerd, moet deze worden geaccepteerd. Het is niet te genezen. Dit betekent dat nazorg, zoals gebruikelijk bij andere aandoeningen, niet kan dienen om herhaling te voorkomen. Artsen daarentegen proberen complicaties uit de wereld te helpen en patiënten te ondersteunen in hun dagelijkse leven. Daartoe vindt continue nazorg plaats na een diagnose. De behandelende arts schrijft regelmatig medicijnen voor, waarvan hij de dosering aanpast aan de toestand van de ziekte. Hij schrijft ook psychosociale training voor zoals ergotherapie en fysiotherapie​ De intervallen waarop een patiënt zich moet melden, worden individueel afgesproken. Tijdens vervolgonderzoeken vertrouwen artsen voornamelijk op de rekeningen van familieleden en vrienden. Ze merken mentale veranderingen het meest intensief op. Hun praktische beschrijvingen zijn meestal zinvoller dan de momentopname van een onderzoek. Patiënten moeten tijdens het consult vaak kleine mentale tests afleggen. Hiervoor zijn neuropsychologische procedures ontwikkeld. Om andere ziekten uit te sluiten, bestellen sommige artsen ook een MRI- of CT-scan. Zelfs bloed tests zijn informatief en gebruikelijk.

Hier is wat u zelf kunt doen

Zelfhulp speelt een rol bij de ziekte van Alzheimer, vooral in het begin van de ziekte. Mensen met geavanceerde dementie vaak meer zorg of ondersteuning nodig hebben. Aan de eisen die hieruit voortvloeien, kan met eenvoudige maatregelen niet meer voldoende worden voldaan. Herinnering, om geheugenproblemen in het dagelijks leven beter te kunnen verwerken AIDS kan worden gebruikt. Een klein briefje op de badkamerspiegel kan mensen er bijvoorbeeld aan herinneren hun medicatie in te nemen. Om ervoor te zorgen dat er geen tablet tweemaal wordt ingenomen, kunnen vaste medicijnen in een wekelijkse dispenser worden afgevuld. Of de betrokkene deze taak zelf op zich kan nemen of dat hulp van een tweede persoon nodig is, hangt af van het individuele geval. Een weekdispenser is een medicijndoosje met verschillende compartimenten, elk toegewezen aan een dag van de week. Bij geheugenproblemen weten veel getroffen personen niet zeker of ze al een tablet hebben ingenomen of niet. Als de bijbehorende tablet echter uit de dispenser ontbreekt, is het gemakkelijk te zien dat deze al is ingenomen. Zelfstandig gebruik van een wekelijkse dispenser of soortgelijke hulp veronderstelt echter dat de betrokkene niet aan ernstige verwarring lijdt en bijvoorbeeld weet welke dag van de week het is en welke tablets te nemen en wanneer. Speciale aandacht moet ook worden besteed aan regelmatig drinken en eten bij Alzheimerpatiënten. Onder bepaalde omstandigheden kunnen kleine herinneringen hier ook voldoende zijn als de getroffen persoon nog erg fit is in het dagelijks leven. Anders is het logisch dat familieleden de persoon er regelmatig aan herinneren om te drinken en te eten.