Orthodoxe geneeskunde omvat alle diagnostische en therapeutische maatregelen die overeenkomen met de mentale benadering van oorzaak en gevolg en die plaatsvinden onder erkende wetenschappelijke methoden. Dit staat in contrast met alternatieve geneeskunde en natuurgeneeskunde, die diepgewortelde denk- en werkstructuren aan de conventionele geneeskunde toeschrijven en puur wetenschappelijke methodologie afwijzen. De term "orthodoxe geneeskunde" wordt ook vaak gebruikt wanneer artsen hun methoden willen onderscheiden van conventionele methoden of wanneer ze onconventionele vormen van behandeling willen.
Wat is orthodoxe geneeskunde?
De conventionele geneeskunde omvat alle diagnostische en therapeutische aspecten maatregelen die overeenkomen met de conceptuele benadering van oorzaak en gevolg en die plaatsvinden onder erkende wetenschappelijke methoden. Aanvankelijk is orthodoxe geneeskunde de algemeen aanvaarde klassieke geneeskunde die wordt onderwezen en toegepast op universiteiten, die sindsdien is uitgebreid met verschillende gebieden, zoals de opname van arbeidsgeneeskunde, psychosomatiek, sociologie of psychologie. Kortom, de term is tegenwoordig nauwelijks erg precies en wordt eerder in de volksmond gebruikt. Bovendien wordt de orthodoxe geneeskunde vaak gezien als een fixatie op aloude denkstructuren, die echter altijd wetenschappelijke methoden gebruiken. Het is gericht op primaire ziekten en geïsoleerde factoren als oorzaak van ziekte. De mens is een onderling verbonden systeem, zijn lichaam functioneert via biologische en biochemische processen, waardoor moderne onderzoeksmethoden überhaupt kunnen plaatsvinden. Ziel en geest of het algemene concept van lichaam, ziel en geest, dat wordt benadrukt door de natuurgeneeskunde, spelen een onbeduidende rol. Alternatieve behandelingsvormen zijn gebaseerd op de stelling dat de mens in eerste instantie altijd als gezond wordt beschouwd en met ziekten worstelt zodra de innerlijke evenwicht verstoord is, dwz dat lichaam en geest niet meer voldoende met elkaar verbonden zijn. Om de innerlijke harmonie te herstellen, moeten dus de zelfgenezende krachten worden gestimuleerd door vertrouwen, geloof en de inname van verschillende natuurlijke producten, en ziekten moeten op deze manier worden voorkomen. In vergelijking met de conventionele geneeskunde zijn de gebieden divers en bouwen ze op verschillende methoden en zorg. Orthodoxe geneeskunde richt zich meer op bekende farmaceutische en technische prestaties, waaronder meer op het effect van drugs en bepaalde procedures die met waarschijnlijkheid en herhaling leiden op bepaalde resultaten en dus op een alomvattende behandeling van ziekten. Evenzo worden risico's en bijwerkingen meegenomen in het onderzoek en is voorlichting op dit gebied vereist. De bewezen werkingsprocessen zeggen echter niets over het feit dat genezingsvarianten op het gebied van alternatieve geneeswijzen geen succes vertonen. In wezen is de conventionele geneeskunde gebaseerd op bewijs en dus medische zorg die behandeling mogelijk maakt op basis van alle wetenschappelijk beschikbare bronnen en gegevens.
Behandelingen en therapieën
De conventionele geneeskunde dateert uit het begin van de 10e eeuw en is afgeleid van de naam van scholastieke medische opleidingsscholen. Een van de oudste is de school van Salerno, die aanvankelijk tot een klooster behoorde en specifiek diende om zieke monniken te genezen, maar zich in de loop van de tijd ontwikkelde tot een van de eerste medische universiteiten in Europa. Daar werd bijvoorbeeld de anatomie van een varken vergeleken met die van een mens en bleek deze vergelijkbaar te zijn. De eerste kritiek kwam van Paracelsus in de 16e eeuw. Hij hekelde de gewoonte van zulke hogere scholen om dokters op te leiden die alleen uiterlijk aanwezig waren. In de 19e eeuw werd de term 'schoolgeneeskunde' al pejoratief gebruikt, bijvoorbeeld door Franz Fischer, een arts die gericht was op homeopathie Aan het begin van de 20e eeuw werden alternatieve geneeskunde en natuurgeneeskunde opnieuw verdrongen door conventionele geneeskunde. Dit was vooral te danken aan de nieuwe farmaceutische en technische vorderingen op het gebied van wetenschap en geneeskunde, die werden ondersteund door feiten en een wetenschappelijke methode, terwijl alternatieve geneeswijzen geen duidelijke resultaten konden opleveren, maar sommige veronderstellingen werden ook als uiterst controversieel beschouwd. Vanaf het midden van de 20e eeuw onderging de geneeskunde echter opnieuw een heroriëntatie. Deskundigen erkenden steeds meer een alternatief voor de conventionele geneeskunde en de voordelen van natuurgeneeskundige geneeswijzen, ook op basis van de talrijke successen op het gebied van genezing. homeopathie, terwijl de wetenschappelijke verklaringsmodellen een uiterst ondergeschikte rol speelden. De invloed van de psyche op het lichaam was een belangrijke factor. De zelfgenezende krachten van het lichaam zouden dat ook moeten doen leiden tot de genezing van verschillende ziekten. Even belangrijk waren geloof, vertrouwen, bepaalde effectieve rituelen en toepassingen die een essentiële functie boden in de interactie van psychologische en fysieke componenten bij genezing. De orthodoxe geneeskunde waarschuwde daarentegen voor genezingsprocessen die niet zouden duren vanwege een placebo effect. Desalniettemin ontstonden langzamerhand steeds meer velden die beide richtingen combineerden voor het welzijn van de patiënt om zo een optimale behandeling te bieden. Het belang van het natuurgeneeskundige veld is ook terug te vinden in nieuwe specialismen op universiteiten.
Diagnose- en onderzoeksmethoden
De patiënt zelf staat nogal onverschillig tegenover het conflict tussen de twee richtingen, aangezien de individuele behandelervaring en genezing voor hem belangrijker is dan de methodologische procedures. De orthodoxe geneeskunde wordt vooral op het gebied van ernstige en ongeneeslijke ziekten te zwaar belast en kan niet altijd overtuigend zijn solutions, zodat een alternatief richting natuurgeneeskunde noodzakelijk wordt. Hetzelfde is te zien op het gebied van psychosomatische aandoeningen, waar verschillende velden zijn opengesteld voor onderzoek en alternatieve geneeswijzen toepassen. Op het gebied van alternatieve geneeskunde is het juist de interactie van lichaam en geest die het genezingsproces mogelijk maakt. Als dit niet wordt gegeven of als de patiënt te zwak is om met hoop en geloof tegen de ziekte te vechten, kan zelfs de natuurgeneeskunde nauwelijks helpen. De orthodoxe geneeskunde is gebaseerd op wetenschappelijk onderzochte methoden en medicijnen waarvan de effecten zijn gebaseerd op statistisch bewijs. Zulke weglaten drugs wel leiden tot de dood evenzeer als ineffectieve behandeling op basis van wetenschappelijk bewijs.
