Algemene informatie over slak
De schurft, in de volksmond vaak 'schurft' genoemd, is een parasitaire ziekte die leidt tot ernstige jeuk bij de getroffenen. De ziekte komt vaak voor op plaatsen waar veel mensen elkaar ontmoeten. Dit zijn bijvoorbeeld bejaardentehuizen of verpleeghuizen, scholen en andere gemeenschapsvoorzieningen.
De overdracht is van persoon tot persoon. De symptomen worden veroorzaakt door de jeukende mijt. Deze is minder dan 1 mm groot en dus niet zichtbaar voor het blote oog.
De mijten nestelen zich in de bovenste huidlagen en vormen daar tunnelsystemen. Ze leiden tot een reactie van de immuunsysteem, wat de ernstige jeuk verklaart. Deze pijnlijke jeuk zorgt er op zijn beurt voor dat de getroffenen constant krabben en schuren, waardoor de huid nog meer geïrriteerd raakt.
Symptomen van schurft
Het meest prominente symptoom van schurft jeuk waarschijnlijk. Dit wordt veroorzaakt door een immunologische reactie op componenten van de mijt. De jeuk is vooral 's nachts uitgesproken.
De reden hiervoor is als volgt: De warmte van het bed verlaagt de jeukdrempel, waardoor de jeuk wordt versterkt. Warme wollen truien of zeer warme buitentemperaturen verergeren ook de symptomen. De jeuk treft het hele lichaam en komt ook voor in streken zonder mijten.
Bovendien, een brandend gevoel van de huid treedt op. Roodheid is ook heel typerend. Er verschijnen lange papels op de huid.
Dit zijn huidverschijnselen die boven het huidniveau uitstijgen en eruit zien als langwerpige "gangen". Dit zijn de tunnels die de mijten in de bovenste huidlagen graven. Schilfering van de huid is ook mogelijk.
Door de hevige jeuk hebben getroffen personen de neiging om hun huid open te krabben. Dit leidt in tweede instantie tot kleine verwondingen aan de huid, die kunnen worden aangekoekt. Deze kleine verwondingen bevorderen een secundaire infectie met bacteriën.
Dan zijn er ook kleine puistjes of blaren te zien. Heel typerend is het verschijnen van de verschillende huidsymptomen op bepaalde delen van het lichaam. Deze omvatten de ruimtes tussen de vingers en tenen, het genitale gebied, polsen, het gebied rond de tepels en de voorste okselplooi.
Waarschijnlijk het meest voorkomende en ergste symptoom voor de getroffenen is jeuk. Dit is ook het belangrijkste symptoom van schurft. Het wordt veroorzaakt door de immuunsysteem reageren op componenten van de jeukende mijten.
Het resultaat is jeuk, die 's nachts bijzonder ernstig is. Dit is te verklaren door het feit dat de warmte van het bed de jeukdrempel verlaagt. De jeuk komt over het hele lichaam voor, zodat zelfs delen van het lichaam zonder mijten worden aangetast.
Die ook interessant voor u kunnen zijn: Jeuk in de vagina De jeuk is echter afwezig bij sommige getroffen personen. Vooral patiënten met een verzwakte immuunsysteem vertonen vaak helemaal geen jeuk of slechts een zeer lichte jeuk. Dit komt doordat het immuunsysteem bij deze mensen niet bijzonder sterk kan reageren op de jeukende mijten.
Meestal treedt de jeuk voor het eerst op 3 weken na infectie met de jeukende mijten. Kinderen kunnen net als volwassenen last hebben van jeukende mijten. Vooral gemeenschapsvoorzieningen zoals scholen of kleuterscholen, waar veel kinderen elkaar ontmoeten en ook huidcontact hebben, bevorderen de overdracht van de jeukende mijten van persoon op persoon.
De symptomen zijn in principe hetzelfde als bij volwassenen. Ook hier is het typische hoofdsymptoom jeuk. Dit kan echter in verschillende mate voorkomen.
Kinderen met een immuundeficiëntie vertonen vaak slechts een zeer zwakke jeuk of zelfs helemaal geen jeuk. In tegenstelling tot volwassenen is het echter typisch huidveranderingen bij schurft optreden op de handpalmen en voetzolen naast de gebruikelijke huidgebieden. Kinderen hebben ook de neiging om hun huid te krabben als deze jeukt, en hebben daarom ook kleine verwondingen, schilfering en andere eczeem-Achtig huidveranderingen in de loop der tijd.
Een infectie met de schurft wordt in eerste instantie niet opgemerkt. De ziekteverwekker, namelijk de jeukende mijt, wordt meestal overgedragen via direct huidcontact. Besmetting vindt slechts zeer zelden plaats door gedeeld gebruik van textiel.
De overdracht van de ziekteverwekker wordt echter helemaal niet opgemerkt. Pas ongeveer 3 weken na overdracht beginnen de symptomen te verschijnen. Een infectie met de jeukende mijt veroorzaakt geen jeuk en er zijn ook geen andere symptomen waarneembaar.
In de vroege stadia van schurft treedt jeuk op, die van verschillende intensiteit kan zijn, ongeveer 3 weken na infectie met de ziekteverwekker. De jeuk is vooral 's nachts hevig. Geleidelijk aan beïnvloedt de jeuk het hele lichaam en typisch huidveranderingen verschijnen.
In de loop van de schurft veranderen ook hun symptomen. Allereerst verstrijken ongeveer 3 weken tussen infectie met de ziekteverwekker en het verschijnen van de symptomen. Dit is de zogenaamde incubatietijd.
Dan begint de ziekte meestal met jeuk. De jeuk is bij sommige mensen erg sterk, bij anderen wat minder uitgesproken. Het tast eerst individuele delen van het lichaam aan en verspreidt zich dan zeer snel over het hele lichaam.
Tegelijkertijd verschijnt een langwerpige, iets verhoogde huid, die papels wordt genoemd en eruitziet als gangen of kleine tunnels. Een algemene roodheid van de huid op verschillende plaatsen is ook typerend. De jeuk zorgt ervoor dat de getroffen personen hun huid krabben.
Dit leidt in de loop van de tijd tot kleine verwondingen, schilfering en aanslag van de huid. Verder eczeem ontwikkelt, wat erger wordt naarmate de ziekte langer niet wordt behandeld. Meestal worden schurft in Duitsland behandeld met het actieve ingrediënt permethrin.
Dit wordt op de hele huid aangebracht en na een bepaalde blootstellingsperiode afgewassen. De behandeling wordt na 7 dagen herhaald. Het is belangrijk om te weten dat de jeuk en ook de eczeem van de huid kan enkele weken aanhouden na een succesvolle behandeling.
Vooral mensen met allergieën of ziekten zoals neurodermitis en astma vertonen vaak symptomen gedurende een periode van enkele dagen tot twee weken, zelfs na een behandeling. Genezing kan echter ook worden voorkomen door toepassingsfouten in de therapie of een hernieuwde infectie bij contactpersonen, waardoor klachten blijven optreden. Het is daarom erg belangrijk om bijvoorbeeld contactpersonen in hetzelfde huishouden te behandelen.
Bij controleonderzoeken kan de arts echter onderscheiden of de symptomen na genezing aanhouden of dat de infectie actief is. De incubatietijd van de ziekte is ongeveer 3 weken. De incubatietijd is per definitie de tijd tussen het ontstaan van de ziekteverwekker en het optreden van de eerste symptomen.
Dit hangt af van de ziekte en de respectievelijke ziekteverwekker. Uit deze uitleg van termen kan ook worden afgeleid dat er geen symptomen optreden tijdens de incubatietijd. Totdat de eerste symptomen van schurft echter merkbaar en zichtbaar worden, treden er enkele reacties op in het immuunsysteem van de getroffenen. Deze reacties gebeuren geruisloos en worden niet opgemerkt door de getroffen personen.
