Hoe verloopt de ziekte?
Aan het begin van de ziekte ontwikkelt de aangedane persoon ziektespecifieke symptomen zoals puntvormige bloeding (petechiën) of een opvallend verhoogde neiging tot bloeden in vergelijking met niet-getroffen personen. Naarmate de ziekte voortschrijdt, manifesteren deze symptomen zich steeds vaker bloedplaatjes worden vernietigd. De petechiën toename in aantal en kan worden gecombineerd om grotere hematomen te vormen.
Na verloop van tijd worden deze symptomen steeds ernstiger. De getroffenen vertonen steeds grotere hematomen en bloedingsneigingen met steeds kleinere wonden en verwondingen. Bovendien treedt bloeding niet meer alleen oppervlakkig op het huidoppervlak op, maar ook in urine, ontlasting of vaginale bloeding.
De patiënt voelt zich door het zware gewicht steeds zwakker en hulpelozer bloed verlies. Zelden kan een spontane genezing van de ziekte optreden. Het is echter niet bekend hoe en met welke middelen genezing kan worden bereikt.
Patiënten die geen spontane remissie hebben, zijn afhankelijk van medicatie (glucocorticoïden, immunoglobulinen) gedurende hun hele leven. Degenen met de ziekte van Werlhof hebben deze ziekte niet noodzakelijk voor het leven. Aangezien de oorzaken van de ziekte echter nog steeds niet duidelijk worden begrepen, kunnen mogelijke genezingen niet specifiek worden toegeschreven aan een behandeling of therapie.
Toch kunnen spontane genezingen vaak optreden, vooral in jeugd Zonder aanwijsbare reden neemt de ziekte af en vertoont de getroffen persoon geen tekenen meer van de ziekte van Werlhof. Het risico om te overlijden aan de ziekte van Werlhof neemt toe met de leeftijd.
Patiënten ouder dan 60 jaar hebben een sterftecijfer van ongeveer 13%, terwijl patiënten jonger dan 40 jaar een sterftecijfer hebben van minder dan 0.4%. De ziekte van Werlhof wordt niet als erfelijk beschouwd. Dus als een moeder of vader een bekend geval van de ziekte van Werlhof heeft, zou dit geen effect moeten hebben op een toekomstig kind.
Om de ziekte van Werlhof echter van andere te onderscheiden trombocytopenie, die erfelijk kan zijn, moet een gedetailleerd onderzoek en diagnose worden uitgevoerd. Een risico op infectie van de ziekte kan worden uitgesloten. Over het algemeen kan de ziekte vanzelf genezen, vooral in jeugd Als de ziekte echter 12 maanden of langer aanhoudt, is de kans op herstel erg klein. Het wordt dan geclassificeerd als een chronische ziekte.
Alle artikelen in deze serie:
