De geneeskunde uit het Verre Oosten oefent een steeds grotere aantrekkingskracht uit op mensen in de westerse wereld - volgens enquêtes is 'zachte geneeskunde' nu een waardevolle aanvullen naar conventioneel therapie voor meer dan tweederde van de Duitsers. Van acupunctuur naar Zen meditatiehebben veel van de componenten hun weg al gevonden in ons dagelijks leven. En ook de westerse schoolgeneeskunde benadert zichzelf op vele gebieden het holistische begin van de Traditioneel Chinees Medicijn (TCM), die lichaam en ziel betreft, nooit meer van elkaar geïsoleerd, nooit meer. Dr. Thomas Ruprecht, arts bij Techniker Krankenkasse (TK), beschrijft de fundamentele verschillen tussen de westerse geneeskunde en de geneeskunde uit het Verre Oosten en legt hun essentiële benaderingen van diagnose en behandeling uit.
Vraag: zijn er fundamentele verschillen tussen het westerse en oosterse denken in de geneeskunde?
Dr. Thomas Ruprecht: Ja, die zijn er. Onze moderne, op wetenschap gebaseerde geneeskunde is voornamelijk een op het lichaam gebaseerde wetenschap, ook al wordt steeds meer rekening gehouden met psychologische en sociale factoren. In het Westen is ziek zijn gekoppeld aan meetbare veranderingen. Het wordt primair gezien als een storing van fysisch-chemische en biologische mechanismen die gecorrigeerd kunnen worden. In Traditioneel Chinees Medicijn - TCM in het kort - er is geen scheiding tussen lichaam, ziel en geest. Het is gebaseerd op de aanname dat het menselijk lichaam kan omgaan met ziekte en kan herstellen wanneer het in staat is evenwicht van de twee polariteiten Yin en Yang. Simpel gezegd, yin staat voor materie, yang voor energie - en de twee versmelten soepel. Chinese artsen zien de mens als een energetische structuur. Ze noemen dit "energetisch potentieel" Qi. Het stroomt door de mens als rivieren en meren door een landschap. De oude geneeskunde gaat ervan uit dat qi langs gedefinieerde paden stroomt, de zogenaamde meridianen. Deze leiden de energie door het lichaam.
Vraag: hoe ontstaan ziektes volgens TCM?
Dr Thomas Ruprecht: Traditioneel Chinees Medicijn schrijft ziekten toe aan een interactie van veel verschillende factoren. Het maakt onderscheid tussen externe klimatologische en interne emotionele invloeden. Externe factoren zijn bijvoorbeeld warmte en koudinterne factoren, bijvoorbeeld psychologisch spanning of zelfs een teveel aan bepaalde gevoelens, zoals angst, woede of verdriet.
Vraag: en wat gebeurt er volgens dit als iemand ziek is?
Dr. Thomas Ruprecht: Volgens Chinezen opvattingwordt de harmonieuze stroom van de levensenergie Qi verstoord als iemand ziek is. Er is een overvloed of een zwakte van levensenergie in de orgaansystemen en de meridianen. Een zwakte van de Qi leidt ertoe dat de juiste organen niet meer correct functioneren of het komt vrij algemeen tot symptomen zoals vermoeidheid, dieptepunten in de stemming, bleekheid of laag bloed druk. Daarentegen leidt een overvloed aan vitale energie tot een overmatige reactie van de overeenkomstige orgaansystemen. Een belangrijk symptoom van vullingsstoornissen is hitte. Het kan bijvoorbeeld beperkt zijn tot één gewricht, of het kan het hele lichaam beïnvloeden als een koorts Acuut, krampachtig en stekend pijn kan ook het gevolg zijn, en patiënten zijn vaak innerlijk rusteloos en nerveus.
Vraag: hoe komt de Chinese arts nu tot een diagnose?
Dr. Thomas Ruprecht: De weg naar een diagnose is in de traditionele Chinese geneeskunde anders dan in de westerse geneeskunde. De Chinese arts gebruikt voornamelijk zijn zintuigen - dat wil zeggen kijken en zien, horen en ruiken, onderzoeken en aanraken - om een zogenaamd patroon van disharmonie vast te stellen op basis van de symptomen van de patiënt, het uiterlijk en het uiterlijk van de patiënt. fysiek onderzoek.
Vraag: en wat is een disharmonisch patroon?
Dr. Thomas Ruprecht: Een disharmonisch patroon kan ruwweg worden gezien als wat in het Westen een syndroom wordt genoemd, dat wil zeggen de som van verschillende symptomen. Een syndroom in de Chinese zin betekent echter ook hun oorzaak en interpretatie volgens de ideeën van het traditionele medische systeem. Het patroon van disharmonie beschrijft een onbalans in het lichaam van de patiënt, dat de gehele gestalt omvat. De Chinese arts komt dus niet tot een specifieke, geïsoleerde ziekte of precieze organische oorzaken. Men moet een Chinese diagnose beschouwen als een bijna poëtisch klinkende beschrijving van de hele patiënt, maar dit geeft de arts een welomschreven soort behandeling en een duidelijk behandeldoel.
