De ietwat ongevoelig genoemde uitdrijvingsfase is de laatste fase van de geboorte. De baby wordt uit de baarmoeder door het geboortekanaal naar de buitenwereld door krachtig te duwen contracties, gevolgd door de nageboorte - waarna de bevalling voorbij is.
Wat is de uitdrijvingsfase?
De uitdrijvingsfase is de laatste fase van de geboorte. Een menselijke geboorte is onderverdeeld in verschillende fasen. Ze dienen allemaal om het lichaam voor te bereiden op de meest intense fase, de uitdrijvingsfase. Terwijl de dalende contracties voordat de bevalling de baby zo dicht mogelijk bij het geboortekanaal deed afdalen, dienden de openingscontracties om het te verwijden hals. Tegen die tijd is de vruchtzak is meestal ook gebroken, dus de baby moet nu op de wereld worden gebracht om zelfstandig te ademen. De opening contracties kwamen om de paar minuten en waren meestal goed te verdragen in hun intensiteit of werden draaglijk gemaakt door de administratie van een ruggenprik. De duwende weeën zijn daarentegen kenmerkend voor de uitdrijvingsfase, waarbij de baby door het verwijde lichaam naar buiten wordt geduwd. hals. Ze zijn veel sterker en pijnlijker en starten ook om de paar minuten, maar met aanzienlijke pauzes ertussen. De uitdrijvingsfase kan variëren van enkele minuten tot een uur of langer, afhankelijk van de vrouw en hoe de bevalling tot dusver is gevorderd. Hoewel de vrouw niet mag duwen tijdens de openingssamentrekkingen, kan en moet ze de duwcontracties van de uitdrijvingsfase ondersteunen met krachtig naar beneden duwen om het proces te versnellen. De stuwende weeën eindigen vrijwel onmiddellijk nadat de baby is geboren. Ondertussen is de placenta maakt gewoonlijk vanzelf los en verlaat het lichaam van de moeder door zachtere naschokken, die haar meestal niet meer veroorzaakt pijn.
Functie en taak
De uitdrijvingsfase is de laatste fase van een bevalling. Het wordt alleen gevolgd door de fysieke processen nadat de baby is geboren. Tijdens een van de voorgaande stadia van de geboorte, de vruchtzak is verbroken - als dit niet het geval is, zal het dit uiterlijk nu doen. De baby is dus niet langer omgeven door vocht en moet zelfstandig gaan ademen. Als het te lang duurt om lucht te krijgen, bestaat er een risico op verstikking, daarom moeten verloskundigen ingrijpen bij te lange bevallingen. In een normale uitdrijvingsfase beginnen de duwende weeën, die veel intenser zijn dan de vorige openingssamentrekkingen, maar veel vrouwen vinden ze ook verlichtend. Het is nu de taak van de moeder om een houding aan te nemen die bij haar past en hard naar beneden te duwen en daarmee de uitdrijvingsfase te ondersteunen. Als ze dit eerder had gedaan tijdens de openingsfase van de bevalling, had dit de baby te vroeg in het geboortekanaal kunnen duwen. De uitdrijvingsfase heeft echter precies dit doel. Als de geboortepositie correct is, is de baby hoofd komt eerst door de vagina naar buiten als gevolg van de duwende weeën, en daarna duurt het meestal nog maar een of twee weeën voordat de baby het lichaam van de moeder verlaat. Het kan nu zelfstandig ademen en begint te huilen, wat een teken is dat het ademhaling is begonnen te werken. Postpartum vindt plaats zonder weeën; de weeën van de baarmoeder zijn hormonaal en worden zelden als pijnlijk ervaren. De placenta komt meestal vanzelf los, beginnend vanuit het midden en verlaat het lichaam van de vrouw en volgt de baby. Dit proces vindt meestal 10 tot 20 minuten na de geboorte plaats.
Ziekten en kwalen
Tijdens de uitdrijvingsfase kunnen complicaties optreden tijdens de bevalling van de baby en tijdens de postpartumperiode. Als de openingsfase al uitputtend was, heeft de vrouw mogelijk niet voldoende energiereserves om verder te duwen. Als de baby niet kan worden geboren, a keizersnede zal nodig zijn. Vóór de opening tot de uitdrijvingsfase moet de baby zich weer omdraaien - als dit niet gebeurt, wordt de keizersnede is ook nodig. In het beste geval blijft de baby alleen maar onhandig in het geboortekanaal steken en is een ingreep met een zuignap voldoende. Door de nageboorte kunnen er nog moeilijkheden ontstaan in de uitdrijvingsfase. Als het placenta niet of niet volledig loskomt, kan het worden geholpen door externe grijptechnieken. Dit gebeurt echter alleen als de verloskundigen er zeker van zijn dat de nageboorte niet vanzelf loskomt. De meest ernstige complicatie is overmatig bloeden, waarbij de moeder meer dan 500 ml verliest bloedDeze kunnen worden ondersteund door administratie of oxytocine en veroorzaakte samentrekkingen van de baarmoeder of chirurgische ingrepen. Verder moet worden onderzocht of de nageboorte volledig is vertrokken na de uitdrijvingsfase. Als dat niet het geval is, sterft het resterende weefsel en leiden naar puerperal koorts, een van de meest voorkomende doodsoorzaken na de bevalling in vroegere eeuwen. Tegenwoordig wordt deze complicatie tegengegaan ultrageluid onderzoek en curettage als postpartumweefsel dat niet heeft gedaan werpen op zichzelf.
