Tinea Pedis: voetschimmel

In tinea pedis (synoniemen: Mycosis pedis; voetschimmel (tinea pedum); mycose van de voeten; tinea pedis; tinea pedum; ICD-10 B35.3: Tinea pedis) is de schimmel van de voetzool en / of interdigitale ruimtes tussen de tenen (voetschimmel), de meest voorkomende dermatofytose (infectie veroorzaakt door dermatofyten).

In Engels, voetschimmel heet voetschimmel.

Vaak worden beide voeten tegelijkertijd aangetast.

De ziekte wordt veroorzaakt door dermatofyten (draadschimmels). In tot 80% van de gevallen is Trichophyton rubrum de veroorzaker, maar T. interdigitale of Epidermophyton floccosum zijn ook mogelijke agentia.

Voorkomen: Tinea pedis komt voornamelijk voor in warme, vochtige omgevingen, zoals die in zwemmen zwembaden, sauna's of douches.

De overdracht van de ziekteverwekker (infectieroute) vindt plaats via contact- en / of uitstrijkinfectie via met de ziekteverwekker geïnfecteerde objecten zoals schoenen, kousen of ook diverse vloeren.

Overdracht van mens op mens: ja.

Er kunnen verschillende vormen van tinea pedis worden onderscheiden:

  • Interdigitale vorm - tussen de tenen; meest voorkomende vorm.
  • Plaveisel-hyperkeratotische vorm - schilferige vorm.
  • Vesiculaire-dyshidrotische vorm - vorm vergezeld van blaasjes.

Geslachtsverhouding: mannen worden iets vaker getroffen dan vrouwen.

Frequentiepiek: de ziekte treedt op bij toenemende geclusterde leeftijd. Kinderen worden zelden getroffen.

De prevalentie (ziektefrequentie) is 25-30% (in Duitsland). De lifetime prevalentie (ziektefrequentie gedurende het hele leven) is zo hoog als 70%.

Verloop en prognose: Voetschimmel is onschadelijk voor mensen. De ziekte kan echter zeer persistent en uitgesproken zijn. Zonder therapiegeneest de ziekte niet. Een mogelijke complicatie is een secundaire infectie: de voetschimmel verzwakt de huid's natuurlijke afweer zodanig dat een extra infectie met groep A streptokokken treedt op. Deze infectie manifesteert zich in de vorm van een zogenaamd roos (erysipelas), die gepaard gaat met high koorts en vereist niet zelden een intramurale behandeling.