Hyperseksualiteit - in de volksmond seksverslaving - verwijst naar een verhoogd verlangen naar seks of seksuele handelingen. Geneeskunde, psychologie en seksuologie houden zich de laatste jaren steeds meer bezig met deze problematiek. De oorzaken zijn van verschillende aard, de afbakening van nog gezond naar al ongezond gedrag is lastig.
Wat is seksverslaving?
Een wetenschappelijke definitie voor de term seksverslaving is er nog niet. Alleen en alleen wordt het toegenomen seksuele verlangen als seksuele stoornis erkend. Of er sprake is van een seksverslaving of niet, wordt voornamelijk bepaald door de sensatie van de getroffen persoon. Er is geen richtlijn voor wanneer seks teveel wordt, dus de vraag is of de getroffene een probleem heeft met zijn of haar gedrag. Mensen die aan seksverslaving lijden, hebben een overdreven, extreme drang naar seksuele handelingen die hen in hun leven beperkt. De gedachten van de getroffenen draaien niet langer om iets anders, ze zijn alleen maar zoekend en kunnen nergens anders meer plezier aan beleven. Vaak is het vermogen om te klaarkomen en te plegen beperkt bij seksverslaafden, waardoor ze blijven zoeken.
Oorzaken
De exacte oorzaken van seksverslaving zijn niet bekend. Wat wel duidelijk is, is dat het altijd een wisselwerking is van meerdere factoren. Er zijn in zeldzame gevallen lichamelijke oorzaken, die kunnen liggen in een tumor in de bijnierschors. Op dezelfde manier kunnen verschillende psychische aandoeningen, zoals manieën, oorzakelijk zijn. Omdat seksualiteit ook wordt geleerd, spelen gezinsfactoren een rol. Opvallend is dat seksverslaafden vaak uit gezinnen komen waarin alcohol misbruik of andere verslavingen bestaan. Het is bewezen dat verslavend gedrag een genetische aanleg heeft. Tijdens de seks komen er boodschappersubstanties in het lichaam vrij die een positieve invloed hebben op de stemming. Veel seksverslaafden verhogen bovendien de afgifte van endogeen drugs door middel van spellen die angst of risico met zich meebrengen. Een oorzaak van seksverslaving kan ook misbruik zijn in jeugd Getroffen personen hebben geleerd dat ze problemen met seks kunnen oplossen en beschikbaar zijn voor partners zonder echt hun eigen behoeften in te zien. Een overweldigende, positieve ervaring tijdens vroege seksuele ervaringen kan ook een seksverslaving veroorzaken. Lijders zoeken voortdurend naar herhaling van dit gevoel.
Symptomen, klachten en tekenen
Tekenen van een seksverslaving zijn in de eerste plaats het constante verlangen naar seksueel contact. Het verlangen wordt niet bevredigd door een ervaren seksuele handeling, maar het verlangen naar meer seks blijft permanent. Dit levert vaak problemen op in een relatie. Als de seksuele drift van beide partners niet blijvend kan worden verzoend, zal vroeg of laat ontevredenheid optreden. Een typisch symptoom van een verslaving is het verlangen, in dit geval naar seks, dat niet rationeel kan worden beheerst. Veel mensen die door seksverslaving zijn getroffen, komen dus ook langs om hun verlangen naar seksueel contact buiten een bestaand partnerschap uit te leven. Als de partner dit niet legitiem vindt, zijn jaloezie, vertrouwensbreuk en scheiding meestal de consequenties. Maar zelfs mensen met een seksuele verslaving die geen partnerschap hebben, nemen soms bepaalde risico's. Bij een groot aantal seksuele partners bestaat het risico om een SOA op te lopen. Om het resulterende ongemak te voorkomen, moeten patiënten ervoor zorgen dat strikt wordt gebruikt condooms Hetzelfde geldt voor de ontwikkeling van een ongewenste zwangerschap Seksverslaving is meestal beperkt tot het constant handelen vanuit de fysieke drang, maar omvat niet noodzakelijkerwijs het verlangen naar een permanent partnerschap of kinderen. Om alle betrokken partijen hier emotionele problemen te besparen, veilig anticonceptiemiddel is onmisbaar bij seksverslaving.
Diagnose en verloop
Een seksverslaving neemt met de jaren toe. Seksualiteit wordt doorgaans steeds minder bevredigend, en de invloed ervan op het dagelijks leven wordt steeds groter. De drang om seksualiteit uit te beelden wordt steeds moeilijker te beheersen. Typische tekens zijn:
- Gedachten draaien steeds vaker om seks. Er wordt ook steeds meer seks beoefend. Als dit niet meer gebeurt, ontstaat er angst en innerlijke leegte.
- Getroffenen hebben problemen in hun partnerschappen, een verhoogd risico op infectie met SOA's, vaak doen zich financiële en professionele problemen voor.
- Er treedt verlies van controle over gedrag op. Getroffen mensen proberen hun seksuele activiteiten uit te breiden, falen vanwege hun gebrek aan voldoening en vertonen uiteindelijk dwangmatig gedrag dat ze niet langer kunnen doorbreken.
- Seksverslaafden proberen met seks conflicten en negatieve emoties op te lossen. Dit lukt alleen op korte termijn, vaak gevolgd door schuldgevoelens.
- Seksualiteit bepaalt het volledige leven van de getroffen persoon, andere plichten worden volledig verwaarloosd.
- Vaak is het seksuele verlangen verstoord.
Complicaties
Seksverslaving leidt op verschillende niveaus tot complicaties. Zo leidt het constante streven naar verslaving (als je de kans krijgt) tot toenemende tolerantievorming. Het gedraagt zich hier op dezelfde manier als verslavende middelen: de oorspronkelijke stimulus is niet langer voldoende om de verslaving te bevredigen, en daarom wordt er naar meer extreme stimuli gezocht. Dit kan zich uiten in het handelen vanuit hardere seksuele praktijken, maar kan ook eindigen in seksuele intimidatie, verkrachting of zelfs een seksueel gerelateerde moord. In dergelijke gevallen heeft seksverslaving overeenkomstige juridische gevolgen voor de getroffenen. Het is vooral ernstig wanneer seksverslaafden ook parafilie vertonen (pedofilie, coprofilie). Door het gebrek aan mogelijkheden om actie te ondernemen, ontwikkelen de getroffenen hier vermijdingsgedrag (intensieve consumptie van pornografie, waarvan sommige illegaal, prostituees bezoeken om hun verlangens te vervullen) en kunnen hier ook wettelijke grenzen overschrijden. Omgekeerd zijn er gevallen waarin de seksverslaving kan worden gezien als de basis voor de prostitutie die specifiek wordt beleefd. Behandeling van seksverslaving komt in dergelijke gevallen neer op het verlies van de financiële basis. Sociale achteruitgang is mogelijk door seksverslaving. Het kan te wijten zijn aan slingeringen, financiële ondergang of misdaden in deze context. Bovendien lopen seksueel zeer actieve mensen over het algemeen meer kans om SOA's op te lopen, voor zover er niet wordt gezorgd voor voldoende bescherming tijdens de handeling.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Seksverslaving zorgt in de loop van de tijd voor leeddruk en dit is het juiste moment om medische hulp in te roepen. Uiterlijk, wanneer de getroffen persoon zelf erkent dat hij een seksverslaafde is en daarom beslissingen neemt die niet in zijn belang zijn, dient een arts te worden geraadpleegd. Het lijden aan seksverslaving komt echter veel eerder voor, voordat de getroffen persoon zelf aan de zijne begint te lijden voorwaarde, namelijk bij de mensen die rechtstreeks getroffen zijn door seksverslaving. Dit kunnen veranderende of zelfs vaste seksuele partners zijn. Zelfs dit kan voldoende zijn voor seksverslaafden om hulp te zoeken, zelfs als ze zelf nog niet onder de situatie lijden - ze lijden onder het schaden van andere mensen, wat ze niet willen. Degenen die in dit stadium hulp kunnen aanvaarden, nemen de juiste beslissing voor zichzelf en voor anderen. De contactpersoon kan de huisarts zijn bij een vermoeden van seksverslaving, maar ook specialisten zoals gynaecologen of urologen kunnen het probleem aanpakken. Uiteindelijk zal de behandeling moeten worden uitgevoerd door een psycholoog of alternatief behandelaar. Wil je direct naar hen toe, dan kan dat ook, maar dan zal je even moeten wachten op een afspraak of de kosten zelf betalen. Aanvullend zijn er ook goede steungroepen voor seksverslaafden die een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan de behandeling of wachttijden kunnen overbruggen.
Behandeling en therapie
Als de getroffen persoon zijn situatie kan herkennen en ook een overeenkomstig hoog niveau van lijden voelt, therapie kan helpen. Meestal cognitief gedragstherapie is gebruikt. Getroffen personen leren en begrijpen hoe ze aan seksverslaving zijn geraakt, wat de persoonlijke oorzaken zijn en hoe ze hun gedrag kunnen veranderen. In sommige gevallen, psychotrope geneesmiddelen worden gebruikt. Het is problematisch dat tot nu toe veel te weinig therapeuten enige echte ervaring hebben met het behandelen van seksverslaving. Het kan nodig zijn om naast seksverslaving ook andere psychische aandoeningen te behandelen. De therapie streeft het doel na om intimiteit te kunnen ervaren zonder de verbinding met seksualiteit, daarom werken de meeste therapieën in het begin met een fase van seksuele onthouding, waarin geen seksuele handelingen met zichzelf of met een partner plaatsvinden. Dit heeft het gevoel dat er negatieve gevoelens ontstaan bij de getroffen persoon, die kunnen worden verwerkt.Het opbouwen van een gezonde relatie met zichzelf is van het grootste belang, aangezien de relatie met zichzelf de relaties met anderen vormgeeft.
het voorkomen
Het voorkomen van seksverslaving is in principe onmogelijk. Het enige dat kan helpen, is zichzelf, iemands seksuele gedrag, iemands relaties met partners te onderzoeken en zich af te vragen of iemands levensstijl als gezond kan worden beschouwd, of deze verschilt van de levensstijl van anderen, of men er een probleem mee heeft, en zo ja. , waarom. Sommige voormalige seksverslaafden gaan daarna naar steungroepen therapie om ideeën te delen met anderen die zijn getroffen. Dergelijke groepen kunnen een ruimte bieden aan praten openlijk over het taboe-onderwerp seksverslaving. Groepsdeelnemers ondersteunen elkaar vaak door elkaar tips te geven of nieuwe perspectieven te bieden. Een essentiële functie van zelfhulpgroepen is om psychologische hulp te bieden.
Nazorg
Bij de ambulante nazorg na seksverslavingstherapie spelen begeleidingscentra een belangrijke rol. In sommige gevallen organiseren deze zelfhulpgroepen of andere discussiegroepen. Sommige adviescentra bieden ook individuele sessies aan, die regelmatig of indien nodig kunnen plaatsvinden. Speciale inloopcentra voor seksverslaafden zijn zeldzaam, maar sommige adviescentra voor verslavingsstoornissen bieden groepen en gesprekken voor gedragsverslaafden. Dit zijn naast gok- en internetverslaafden ook seksverslaafden. Belanghebbenden dienen echter van geval tot geval bij de betreffende aanbieder na te gaan of een bepaald nazorgprogramma geschikt voor hen is. Naast adviescentra zijn er poliklinieken of gespecialiseerde poliklinieken en klinieken die soms vergelijkbare ambulante diensten aanbieden. Sommige klinieken hebben hun eigen nazorgprogramma waar patiënten naar kunnen overstappen na een verblijf in de kliniek. Seksverslaving leidt vaak tot relatieconflicten. Als partnerschapsproblemen in de therapie nog niet voldoende zijn aangepakt, kan het zinvol zijn om na de daadwerkelijke behandeling aan het partnerschap te blijven werken - zo nodig met ondersteuning van een vertrouwenspersoon, coach of therapeut.
Hier is wat u zelf kunt doen
Het belangrijkste is om toe te geven dat seksverslaving problemen veroorzaakt. Als deze basisvoorwaarde niet aanwezig is, heeft de ervaring geleerd dat een patiënt de behandeling niet consequent zal naleven. Het doel van zelfbehandeling om de eigen seksualiteit te beheersen, kan dus evenmin worden bereikt. Het wordt aanbevolen om informatie uit te wisselen met de directe omgeving en andere betrokken personen. Net als bij alcoholismeis er een verhoogd risico op terugval. Openheid kan in het begin moeilijk zijn. Dit geldt vooral voor de eigen partner. Het is belangrijk om bepaalde gedragingen niet taboe te maken. Groepssessies zijn succesvol gebleken. Verschillende patiënten nemen deel aan deze sessies, beschrijven hun ervaringen en werken copingstrategieën uit. Voortdurende discussie zou moeten zijn leiden tot een verbetering. In extreme gevallen leidt seksverslaving zelfs tot strafbare feiten. Voyeurisme en exhibitionisme zijn vormen die andere mensen pijn doen. Als ze zich hebben voorgedaan, mogen patiënten niet afzien van zelfbehandeling, maar moet de nadruk liggen op professionele therapie. In deze gevallen is een stadium bereikt dat diep geworteld is in de psyche en medisch toezicht vereist.
