De termen rood-groen-deficiëntie, rood-groen visuele beperkingof roodgroen blindheid zijn de technische termen voor de meest voorkomende kleurwaarnemingsstoornissen, in de volksmond bekend als Kleurenblind In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn degenen die rood-groen blind zijn niet per se niet in staat deze twee kleuren te herkennen; discriminatie kan ook een zwak punt zijn.
Wat is roodgroen-deficiëntie?
Roodgroen-deficiëntie is een netvliesafwijking die ongeveer acht tot negen procent van de mannelijke bevolking en slechts ongeveer één procent van de vrouwelijke bevolking treft. Er is een defect in een, twee of alle oogreceptoren die verantwoordelijk zijn voor kleurbemiddeling, wat resulteert in algemene kleur blindheid of de meest voorkomende kleurwaarnemingstekort, roodgroene blindheid. Rood-groene visie-deficiëntie, ook wel Daltonisme genoemd naar zijn ontdekker John Dalton. Getroffen personen lijden dus aan eenzijdig kleurenzien. Ze kunnen geen onderscheid maken tussen de kleuren rood en groen. Bovendien kunnen ze ook problemen hebben om onderscheid te maken tussen verschillende andere tinten als er groen of rood aan is toegevoegd. De ziekte kan in verschillende vormen voorkomen en wordt door getroffenen meestal niet als hinderlijk ervaren. Met name rood-groen visie-deficiëntie is een obstakel bij het kiezen van een beroep. Getroffen personen mogen niet werken in sommige beroepen, zoals matroos, politieagent, taxichauffeur of piloot. Rood-groen zichtstoornis kan echter ook een voordeel zijn voor de getroffenen, die gevoeliger zijn voor gradaties van helderheid, waardoor ze een fundamenteel beter nachtzicht krijgen, en kaki tinten en vormen en contouren beter kunnen onderscheiden dan mensen met een slecht gezichtsvermogen. Het leger werkt graag met kleurenblinde mensen om de effectiviteit van te testen camouflage pakken.
Oorzaken
De oorzaak van roodgroen blindheid is een genetische verandering in de kegeltjes van het netvlies. Fouten bij de overdracht van erfelijke gegevens aan chromosomen creëren onjuist gen combinaties die kegeldisfunctie veroorzaken. De exacte processen die leiden rood-groen-deficiëntie zijn zeer gecompliceerd en kunnen worden aangetroffen in relevante medische encyclopedieën. Het is belangrijk om te weten dat roodgroen-deficiëntie altijd aangeboren is en recessief wordt overgeërfd. Wetenschappers vermoeden naast een verstoring van de kegelfunctie een verminderd aantal kegeltjes op het netvlies met een groter aantal staafjes. De staafjes van het netvlies zijn verantwoordelijk voor licht-donker zien, wat het verhoogde vermogen van nachtzicht zou verklaren in vergelijking met normaalziende mensen. Tot op heden is deze hypothese echter niet bewezen.
Symptomen, klachten en tekenen
Het belangrijkste symptoom bij de aanwezigheid van rood-groen-deficiëntie is het verminderde vermogen om de overeenkomstige kleuren te zien. Het vermogen om de kleuren rood en groen te onderscheiden wordt hier beïnvloed. Er zijn echter tal van gradaties. Een rood-groen-tekort is dus niet noodzakelijk een Kleurenblind In plaats daarvan kan ook het vermogen om onderscheid te maken tussen rood en groen worden aangetast. Dit kan gebeuren afhankelijk van de exacte tint. Bepaalde tinten rood en groen kunnen bijvoorbeeld niet te onderscheiden zijn voor de getroffen persoon, terwijl andere tinten duidelijk te onderscheiden zijn voor hem of haar. Als gevolg van de beperking in het zien van rood en groen, neemt de getroffen persoon aanzienlijk minder verschillende kleurtinten waar. Hoe meer de waargenomen golvende lijnen elkaar overlappen in de corresponderende kegels van de ogen, hoe moeilijker het is voor de aangedane persoon om rood en groen te onderscheiden. De kleuren worden door de meest getroffen personen beschreven als grijstinten of bruin. In ieder geval zijn beide ogen aangetast en blijft de ziekte het hele leven bestaan. Omdat de meeste getroffenen helemaal geen correct kleurenzien hebben ervaren, zijn er nauwelijks beperkingen. De andere visie is niet beperkt. Degenen die lijden aan roodgroen-deficiëntie kunnen ook hun beperkte kleurenzicht compenseren. Dit wordt bereikt door de waargenomen tinten bruin of grijs te classificeren of door louter te weten welke kleur een object zou moeten hebben.
Diagnose en progressie
Zelftesten voor rood-groene slechtziendheid is gemakkelijk sinds de introductie van de euro in de Europese Unie, zoals natuurkundigen van de Universidad de Extremadura in Cáceres ontdekten: iedereen die geen onderscheid kan maken tussen de kleuren van de munten van 5 en 20 cent is vrijwel zeker rood-groen-blind. aangezien de getroffenen ook geen tinten kunnen onderscheiden met een hoge rode of groene component, zijn ze niet in staat om objectief onderscheid te maken tussen deze twee munten. Oogartsen beschikken echter van nature over meer verstrekkende diagnostische methoden om niet alleen de roodgroene deficiëntie te diagnosticeren, maar ook de ernst ervan. De meest gebruikte zijn de Ishihara-kleurenkaarten, de Farnsworth-test en het spectrale kleurenmengapparaat. De taak van het spectrale kleurenmengapparaat is om een gele cirkel in te stellen op basis van kleurmengsels, waardoor tekortkomingen in het kleurenzien snel duidelijk worden. Deze complexe test is een typische test van professionele bekwaamheid. Eenvoudiger testen op het vermogen om kleuren te onderscheiden wordt gedaan met behulp van de Ishihara-kleurenkaarten, waarop getallen worden weergegeven in gekleurde blobs, en met behulp van de Farnsworth-test, die het onderwerp de taak geeft om kleur te matchen.
Complicaties
Er zijn geen echte complicaties in medische zin in de aanwezigheid van rood-groen-deficiëntie. Het is een feit voorwaarde in het oog dat geen organische beschadiging inhoudt en geen verhoogd risico op ziekten in het gebied rond de ogen met zich meebrengt. Complicaties in de breedste zin van het woord doen zich alleen voor bij getroffenen als hun gebrek aan kleurenzicht hen specifiek beperkt. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn bij het kiezen van een beroep waar een correct kleurzicht noodzakelijk is, bijvoorbeeld als piloot of tijdens technische laboratoriumonderzoeken. Of dit de getroffen persoon aanzienlijk beïnvloedt, is een individuele vraag. De meeste van de getroffenen zijn echter in het reine met hun rood-groene zwakte heel goed - al was het maar omdat ze het niet anders weten. Bij nachtelijke ritten kan een rood-groen-tekort echter een verhoogd risico op ongevallen betekenen. Het is immers erg moeilijk voor mensen met een roodgroene slechtziendheid om bij slecht licht rood licht te zien. Bovendien doen zich in het dagelijks leven af en toe zeer concrete problemen voor. De kleuren rood en groen worden bijvoorbeeld vaak gebruikt om elementen (tekst, afbeelding, speelgoed, enz.), Bewegwijzering en tal van alledaagse voorwerpen te onderscheiden of te markeren.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Mensen die opmerken visuele beperking moet altijd een arts raadplegen. De omvang van de visuele stoornis en de oorzaak van de klachten moeten worden opgehelderd. Een diagnose is nodig om een passend behandelplan op te stellen. Wazig zien, problemen bij het herkennen van bewegende objecten of afwijkingen in de kleurwaarneming dienen met een arts te worden besproken. Als inconsistenties in het gezichtsvermogen kunnen worden vastgesteld in directe vergelijking met mensen in de directe omgeving, heeft de getroffen persoon verschillende tests nodig om de klachten op te helderen. Een directe uitwisseling met andere mensen in het dagelijks leven helpt om het bestaande probleem te beoordelen. Het moet als basis worden gebruikt om eventuele onregelmatigheden die de arts heeft opgemerkt zo nauwkeurig mogelijk te kunnen beschrijven. Als volwassenen gedragsafwijkingen of eigenaardigheden opmerken in de kleurbeschrijvingen van objecten bij hun nageslacht, moeten ze samen met hen een kinderarts raadplegen. Kinderen kunnen van nature niet zelfstandig actief worden en moeten daarom worden voorgelegd aan een arts. Omdat roodgroen tekort kan leiden tot aanzienlijke problemen, vooral in het wegverkeer, loopt de getroffen persoon een verhoogd risico op ongevallen. Als er zich ontwikkelingen voordoen die het vermoeden van een kleurwaarnemingsstoornis onderbouwen, dient zo snel mogelijk een bezoek aan de huisarts te worden gebracht. Veel patiënten merken de aandoening lange tijd niet op. Zodra er aanwijzingen en vermoedens zijn, is een medisch consult aan te raden.
Behandeling en therapie
Omdat getroffen personen met rood-groen verlies van het gezichtsvermogen in staat zijn om hun leven zeer goed te beheren en zelden beperkingen ervaren in hun dagelijkse activiteiten, nee therapie is meestal nodig. Daarom zijn er tot dusverre geen behandelingsopties ontwikkeld die toepasbaar zijn bij mensen. Een andere reden voor het ontbreken van therapie opties is het belang van de wetenschap bij kleurenblinde mensen, omdat ze kunnen worden gebruikt om theorieën over de ontwikkeling van het menselijk gezichtsvermogen te testen. In 2009 slaagden Britse onderzoekers erin om gen therapie om het vermogen te stimuleren om het volledige kleurenspectrum bij rood-groen-blinde doodshoofdaapjes te herkennen. Het onderzoeksteam hoopt dat deze resultaten zullen slagen leiden naar therapeutische benaderingen om tekorten aan kleurenzien en mogelijk zelfs blindheid te genezen.
het voorkomen
Er is momenteel geen bekende preventie van roodgroen-deficiëntie, aangezien het een aangeboren aandoening is. Aan de andere kant wordt roodgroen-deficiëntie ook niet beschouwd als een ziekte of aandoening die een normaal en gezond leven ernstig kan belemmeren. Vanuit dit oogpunt is het voorkomen van roodgroen-deficiëntie niet nodig.
Nazorg
Roodgroen-deficiëntie is niet te genezen en kan niet worden voorkomen. Het beïnvloedt de patiënt gedurende het hele leven in verschillende aspecten van het dagelijks leven. Om deze reden, consequente zorg door een oogarts is nodig om het integreren van het visuele beperking in alledaagse activiteiten. Een verbetering of genezing van de symptomen is daarentegen de uitzondering in het geval van rood-groene zwakte Dit geldt vooral als de visuele beperking aangeboren is. Een operatie is ook niet mogelijk. Als een specialist echter in een vroeg stadium een roodgroen-tekort ontdekt, kan het naar tevredenheid worden behandeld. Dit is vooral het geval bij niet-aangeboren roodgroen-deficiëntie. Nazorg moet de kwaliteit van leven van de getroffen persoon verbeteren. Dit betreft niet alleen het visuele vermogen, maar ook het psychologische voorwaarde Als de patiënt zijn roodgroene tekort als zeer stressvol of beperkend ervaart en eraan lijdt, is naast oogheelkundige controle parallelle psychologische zorg aan te raden. Op deze manier wordt de ontwikkeling van Depressie kan worden voorkomen. Bij de nazorg dient bijzondere aandacht te worden besteed aan de rijvaardigheid van de patiënt, aangezien een rood-groene tekortkoming de rijvaardigheid van de patiënt aanzienlijk kan beperken. Autorijden is soms uitgesloten. Om beter met deze en soortgelijke beperkingen om te gaan, zijn passende oefeningen nodig, die de oogarts treedt op met de rood-groen-blinde persoon.
Dit is wat u zelf kunt doen
Mensen met een rood-groen-deficiëntie kunnen speciale lenzen gebruiken die het kleurenspectrum vergroten of filteren. Omdat deze lenzen de kleurwaarneming veranderen, mogen ze niet worden gebruikt tijdens het autorijden of bij het werken aan bepaalde machines. Enige kleurcorrectie bril zijn op maat gemaakt voor de mate van brekingsfout, die rood-groen-deficiëntie bijna volledig kunnen corrigeren. Mensen die last hebben van totaal Kleurenblind heeft mogelijk donker nodig zonnebrillen. Deze speciale bril hebben speciale randfilters die bepaalde kleuren filteren en andere versterken. Dit stelt patiënten in staat om kleine lettertjes te lezen en kleuren te zien die voorheen onzichtbaar waren als gevolg van rood-groen-deficiëntie. Patiënten met een roodgroen-deficiëntie hebben meestal hulp nodig in het dagelijks leven. De hulp van vrienden of kennissen is vooral handig in het wegverkeer en voor fijn werk. Het begeleiden van de patiënten dienen regelmatig de oogarts Genoemd speciaal bril zijn slechts een van de vele huidige ontwikkelingen die in de toekomst een bijna normale kleurwaarneming mogelijk zouden kunnen maken. Afhankelijk van de mate van deficiëntie in het kleurenzien, moet de beroepskeuze worden heroverwogen. Patiënten kunnen bijvoorbeeld meestal geen piloot of treinbestuurder worden.
