Patiënten met pseudohallucinaties nemen sensorische indrukken waar die niet worden voorafgegaan door een externe prikkel. Ze zijn zich bewust van de onwerkelijkheid van hun waarneming, in tegenstelling tot een feitelijke hallucinatie Koortsstaten en 피로 zijn soms de meest voorkomende oorzaken van pseudohallucinaties.
Wat zijn pseudohallucinaties?
Perceptie bepaalt de realiteit van een persoon. Door zijn sensorische systemen vormt een persoon een indruk van de externe realiteit en kan hij uiteindelijk gepast reageren op de omgeving. Het eerste geval van elke waarneming is de binding van een stimulusmolecuul aan de vrije zenuwuiteinden van de sensorische cellen. Pathologische percepties hoeven niet voorafgegaan te worden door een externe prikkel. Percepties die geen onderliggende prikkel uit de omgeving hebben, staan bijvoorbeeld bekend als hallucinaties De binding van een extern stimulusmolecuul aan de sensorische cel is dus afwezig hallucinaties, hoewel de getroffen persoon ze als echte percepties beschouwt. hallucinaties kunnen substantie-gerelateerd of psychisch geïnduceerd zijn en zijn in principe denkbaar voor elk sensorisch gebied. Fysiek niet-bestaande objecten kunnen worden gezien in de context van hallucinaties. Niet-bestaande stemmen kunnen worden gehoord, niet-bestaande aanrakingen kunnen worden gevoeld en niet-bestaande geuren en smaken kunnen worden waargenomen. Een soortgelijk fenomeen doet zich voor bij pseudohallucinatie. In tegenstelling tot de hallucinator weet de pseudohallucinator echter dat de waargenomen sensorische indrukken niet overeenkomen met de werkelijke waarneming.
Oorzaken
Pseudohallucinaties worden, in tegenstelling tot echte hallucinaties, meestal niet veroorzaakt door psychose or alcohol-en drugsmisbruik Vaak treden de veronderstelde zintuiglijke waarnemingen op tijdens het in slaap vallen of wakker worden, in welk geval ze hypnagogische of hypnopompische hallucinaties worden genoemd. Bovendien trancestaten en meditatie kan context geven aan de pseudohallucinatie. Hetzelfde geldt voor staten van uitputting met ernstige 피로 of vertroebeling van het bewustzijn als gevolg van pathologische processen zoals koorts In staten van affect kan er ook een subvariant van pseudohallucinatie zijn, genaamd hysterische pseudohallucinatie. Een speciaal geval van pseudohallucinatie wordt veroorzaakt door sommige ziektesyndromen. Op dit punt moet het Charles-Bonnet-syndroom worden genoemd, dat leidt tot visuele illusies vanwege een visuele beperking Soms veranderen ook echte hallucinaties in pseudohallucinaties in de regressiefase. In principe zijn er vloeiende overgangen tussen de twee verschijnselen. Een duidelijke afbakening is onder bepaalde omstandigheden moeilijk.
Symptomen, klachten en tekenen
De aard en context van de pseudohallucinatie bepalen de symptomen waaraan een pseudohallucinant in een individueel geval lijdt. Afhankelijk van de context kunnen visuele, auditieve, smaak- of tactiele pseudohallucinaties optreden. Van waargenomen stemmen tot hele objecten, smaken of aanraking, pseudohallucinatie kan alle sensorische systemen beïnvloeden. Het belangrijkste kenmerk van pseudohallucinatie en tegelijkertijd het enige betrouwbare criterium van differentiatie van waar hallucinatie is het bewuste oordeel van het waargenomen onwerkelijke, dat door de patiënt zelf wordt gemaakt. Welke begeleidende symptomen naast de pseudohallucinaties aanwezig zijn, hangt af van de grotere context van de hallucinerende gebeurtenis. In de context van fysieke uitputting kunnen bijvoorbeeld begeleidende symptomen zijn hoofdpijn, aanhoudend 피로of vermoeidheid. De bijbehorende symptomatische context van het Charles Bonnet-syndroom zijn daarentegen visuele stoornissen. Bij pseudohallucinaties als gevolg van ziekteprocessen, niet-specifieke ziektesymptomen zoals koorts of tekenen van infectie zijn weer te verwachten.
Diagnose en verloop van de ziekte
De diagnose van pseudohallucinaties is vaak een evenwichtsoefening. In veel gevallen overlapt het fenomeen met manifeste hallucinaties of kan het er op zijn minst gemakkelijk mee versmelten. De medische geschiedenis geeft de eerste aanwijzingen en geeft de beoordelaar belangrijke informatie over de mentale toestand van de patiënt. Bij de diagnose van pseudohallucinaties moet worden aangetoond dat de patiënt beoordeelt wat hij of zij als onwerkelijk beschouwt. Als hij daarentegen oordeelt dat de schijnbare zintuiglijke waarnemingen echt zijn, komt de diagnose neer op manifeste hallucinaties. De oorzaak van het fenomeen wordt in de loop van verdere diagnostiek opgehelderd voor zowel pseudohallucinaties als echte hallucinaties en vereist mogelijk orgaanspecifiek onderzoek. . Patiënten met pseudohallucinaties hebben een veel betere prognose dan patiënten met hallucinaties. Het feit dat pseudohallucinaties vaak overgaan in echte hallucinaties blijkt prognostisch ongunstig te zijn.
Complicaties
Als gevolg van pseudohallucinaties lijden getroffen individuen aan een aanzienlijk verminderde kwaliteit van leven. In de meeste gevallen gaat het om het waarnemen van zintuiglijke indrukken die niet aanwezig zijn. Dit kan leiden vooral op sociale problemen. Het is niet ongebruikelijk dat patiënten hier last van hebben Depressie of andere psychologische stoornissen als gevolg van de pseudohallucinaties. De getroffen personen kunnen zichzelf ook in levensgevaar brengen. Bovendien lijdt de patiënt aan ernstig hoofdpijn en een duidelijke vermoeidheid en een verminderd vermogen om ermee om te gaan spanning De patiënten zelf zijn permanent moe en hebben niet zelden ook last van visuele stoornissen. De pseudohallucinaties worden meestal geassocieerd met een onderliggende ziekte, zodat het verdere verloop van deze ziekte sterk afhangt van de onderliggende ziekte en de behandeling ervan. In de regel hebben de getroffenen er echter last van koorts of andere infecties en ontstekingen. De behandeling van pseudohallucinaties is gebaseerd op de behandeling van de onderliggende ziekte. Het is niet universeel te voorspellen of dit zal lukken. In sommige gevallen treden de pseudohallucinaties echter op vanwege psychische klachten, dus psychologische behandeling is noodzakelijk.
Wanneer moet je naar een dokter?
Zodra psychische afwijkingen aan het licht komen, is er reden tot bezorgdheid. Als de getroffen persoon dingen, geuren, geluiden of mensen in zijn of haar omgeving waarneemt die objectief gezien niet aanwezig zijn, moet dit fenomeen worden waargenomen. In de meeste gevallen is het een irritatie van korte duur die niet aanhoudt of een terugkerend karakter heeft. Bij blijvende of herhaalde onregelmatigheden van sensorische indrukken is actie vereist. Een bezoek aan de dokter is noodzakelijk zodra er percepties optreden waarbij er in principe geen externe prikkel is. Als de getroffen persoon begint te communiceren met denkbeeldige personen in de vaste overtuiging dat ze echt zijn, moet een arts worden geraadpleegd. Als er plotselinge flitsen van inzicht, het horen van stemmen of tactiele onregelmatigheden zijn, moet medische hulp worden gezocht. Als er koorts is, aanhoudende overbelasting, hoofdpijn of vermoeidheid, moet een arts worden geraadpleegd. Als er sprake is van slaapstoornissen, gedragsafwijkingen, stoornissen van de sensorische organen of een toestand van uitputting, heeft de getroffen persoon hulp nodig. Bewustzijnsstoornissen, rusteloosheid of een depressieve stemming moeten worden onderzocht en behandeld. Als de getroffen persoon afwezig lijkt, zijn deelname aan het sociale leven afneemt, zijn er meer interpersoonlijke conflicten of een agressief uiterlijk, is een bezoek aan de dokter aan te raden. Als de dagelijkse verplichtingen niet meer kunnen worden nagekomen, moet een arts worden geraadpleegd.
Behandeling en therapie
Of een pseudohallucinatie behandeling vereist en hoe het fenomeen uiteindelijk wordt behandeld, hangt af van de omstandigheden van de hallucinerende gebeurtenis. Er is bijvoorbeeld geen behandeling geïndiceerd voor een enkele gebeurtenis. De patiënt observeert zichzelf na de pseudohallucinatoire gebeurtenis. Als er nog meer gebeurtenissen van hetzelfde type plaatsvinden of als de grens tussen realiteit en onwerkelijkheid vervaagt, kan behandeling nodig zijn. In principe staat de kwaliteit van leven van de patiënt voorop. Zodra de pseudohallucinatoire gebeurtenissen de kwaliteit van leven merkbaar aantasten, is behandeling zinvol. Het type behandeling hangt in dit geval af van de context van de pseudohallucinaties. Pseudohallucinaties veroorzaakt door fysieke uitputting kunnen bijvoorbeeld gemakkelijk worden bestreden door de getroffen persoon aandacht te schenken aan zijn of haar slaap. volume en, indien nodig, gedwongen verlof opnemen. Als de patiënt zich sterk gestoord voelt door de waargenomen scenario's, hoewel of juist omdat hij de onwerkelijkheid ervan onderkent, kan op korte termijn conservatieve medische behandeling worden gegeven. sedativa zijn in dit geval geschikt voor symptomatische verlichting van het probleem. echter de persistente administratie van medicatie in de context van pseudohallucinatie moet worden vermeden, omdat anders een verslaving aan medicatie kan ontstaan met een latere overgang naar echte hallucinaties. Beter in geval van aanhoudende pseudohallucinaties met een storend effect op de patiënt is cognitief gedragstherapie, waarin de patiënt leert zijn of haar eigen verstoring met betrekking tot de percepties op te geven.
het voorkomen
Pseudohallucinaties kunnen niet volledig worden voorkomen omdat de verschijnselen kunnen optreden in de context van koorts of vermoeidheidstoestanden, en beide toestanden maken deel uit van de fysiologische lichamelijke reacties van elke persoon.
Follow-up
De onderscheidende kracht van waarheid en denkbeeld ontbreekt bij de lijder wanneer het een feit is hallucinatie is aanwezig. Bij een pseudohallucinatie is de patiënt zich terdege bewust van wat er niet echt is aan zijn ervaring. Zijn oordeelsvermogen blijft aanwezig. De nazorg voor pseudohallucinaties vindt plaats op een gedragstherapie niveau. Het doel is dat de patiënt zo onbeperkt mogelijk leeft. Daartoe leert hij onder begeleiding van een psychotherapeut op gepaste wijze met de ziekte om te gaan. Cruciaal voor een gunstige prognose is het vermogen van de patiënt om onderscheid te blijven maken tussen het echte en het hallucinerende. Dit vermogen moet behouden blijven, zelfs nadat de vervolgbehandeling is voltooid. Het wordt ‘geoefend’ met behulp van gezamenlijk ontwikkelde methoden in de therapie sessies en later in het dagelijks leven. Deze procedure is vooral aan te raden na een verblijf op een psychiatrische afdeling. De patiënt moet stap voor stap begeleid worden bij het terugkeren naar zijn vertrouwde omgeving. Bovendien moet de nazorg het ontstaan van een daadwerkelijke hallucinatie voorkomen. Het adres van de behandelende therapeut wordt het aanspreekpunt voor de patiënt. Daar krijgt de patiënt advies en ondersteuning als alledaagse taken nog niet zelfstandig kunnen worden uitgevoerd. Bij een onverwachte verslechtering na een stabiele fase moet de patiënt zeker naar de psychotherapeutische praktijk gaan. De specialist kan ingrijpen en eventueel een ziekenhuisopname regelen.
Wat u zelf kunt doen
Iedereen kent de mentale kappertjes die onze geest doet voordat hij in slaap valt. Plots verschijnen er surrealistische beelden die de persoon aangeven dat hij in slaap valt. Bij het ontwaken gebeurt vaak iets soortgelijks: de surrealistische beelden veranderen langzaam in echte waarnemingen en de patiënt wordt wakker. Gelukkig zijn patiënten met pseudohallucinaties zich ervan bewust dat hun percepties niet echt zijn. Daarom kunnen ze er over het algemeen goed mee omgaan, misschien zelfs ronduit genieten. Het is echter mogelijk dat de pseudohallucinaties zijn gebaseerd op een visuele stoornis, het Charles Bonnet-syndroom. Een hallucinatie migraine aanval of een bepaalde vorm van dementie kan ook de pseudohallucinaties veroorzaken. In ieder geval moeten getroffen personen dit laten ophelderen en behandelen door een geschikte specialist. Verder maatregelen zijn niet nodig voor de getroffenen, tenzij ze lijden aan de pseudohallucinaties. In dat geval wordt een psychologische behandeling aanbevolen, inclusief ontspanning technieken. Groep therapie sessies zijn ook effectief gebleken voor pseudohallucinaties. Ook via internet bieden verschillende zelfhulpgroepen advies, ondersteuning en hulp aan. In ernstigere gevallen is het raadzaam om de behandelende psycholoog te vragen naar antipsychotica, anticonvulsiva of serotonine antagonisten. Deze medicijnen kunnen de symptomen verlichten.
