De oftalmoscopie, ook wel oculaire funduscopy of funduscopy genoemd, is een speciaal onderzoek van het oog waarbij de onderzoekende arts de fundus kan bekijken voor een medische beoordeling. De fundus omvat het netvlies, de choroïde, het punt waar de optische zenuw verlaat het oog, evenals alle bloed schepen in de achterkant van het oog. Al deze delen van het oog zijn normaal gesproken niet zichtbaar voor de tegenoverliggende persoon van buitenaf.
In principe zou je kunnen zeggen dat de achterkant van het oog wordt zichtbaar gemaakt door middel van speciale spiegels en verlichtingstechnieken. Het oog zelf hoeft hiervoor niet per se “veranderd” te worden. De achtergrond van het oog wordt dan zo belicht dat de oogarts kan de verschillende structuren beoordelen, zoals het netvlies, de choroïde, de nervus oprticus in zijn uitgang, de gele vlek en de omringende levering bloed schepen en mogelijke pathologische veranderingen en processen herkennen.
Om door het hele oog naar de achterkant van het oogis het natuurlijk noodzakelijk dat het oog, inclusief het glaslichaam, het hoornvlies en de lens, vrij is van vertroebeling, afzettingen of ander materiaal dat het zicht zou kunnen belemmeren. Als het oogarts de fundus van het oog wil onderzoeken, zijn er in principe twee verschillende onderzoekstechnieken beschikbaar. De "indirecte oftalmoscopie" en de "directe oftalmoscopie".
Indirecte oftalmoscopie
Bij indirecte oftalmoscopie, de oogarts schijnt een kleine lamp in het te onderzoeken oog vanaf een afstand van ongeveer 60 centimeter. In de meeste gevallen gebruikt de arts een zogenaamd hoofd oftalmoscoop voor dit doel. Dit is een apparaat met een geïntegreerde lamp die de dokter kan bevestigen aan de hoofd, waardoor beide handen vrij blijven voor het onderzoek en toch de positie van de lichtbron kan worden gevarieerd.
Om de fundus van het oog te vergroten, houdt de arts een convergerende lens met één hand voor het oog van de patiënt, op een afstand van ongeveer 5 centimeter ervan. De lichtstraal komt nu uit de hoofd lamp en valt door de convergerende lens in het oog van de patiënt en op de fundus van het oog. Tegelijkertijd vergroot de convergerende lens het zicht op de fundus voor de oogarts met een vergroting van ongeveer 4.5 keer. Als het voor een patiënt nodig is om zowel een zeer goed overzicht van de fundus te hebben als zicht op de details, kunnen de twee onderzoekstechnieken gemakkelijk worden gecombineerd om de patiënt het best mogelijke onderzoek van de fundus te bieden.
Alle artikelen in deze serie:
