Natuurgeneeskunde, natuurgeneeskundige praktijk of natuurgeneeskundige geneeskunde is gebaseerd op het principe van de levenskracht die inherent is aan alle organismen. Deze natuurlijke levensenergie controleert alle lichamelijke processen zoals metabolisme, voortplanting, groei en aanpassing.
Wat is natuurgeneeskunde?
Naturopathische geneesmethoden geven de voorkeur aan een holistische benadering en steunen op minimaal gebruik van chirurgie en medicatie. Naturopathische geneesmethoden geven de voorkeur aan een holistische benadering en steunen op minimaal gebruik van chirurgie en medicatie. De term natuurgeneeskunde is afgeleid van de fundamentele zorg om de aard van een ziekte te begrijpen, en was in dit opzicht tot de 19e eeuw nauw verbonden met medische behandeling op zich. Pas bij de ontwikkeling van moderne diagnostische en behandelingsmethoden van de huidige wetenschappelijk-technische geneeskunde werd de term natuurgeneeskunde in 1895 bedacht om de kennis van bewezen conventionele geneesmethoden te behouden. In de natuurgeneeskunde moet genezing minder worden bewerkstelligd door externe behandeling en meer door het zelfgenezende vermogen van het lichaam te activeren. Hiervoor worden natuurlijke methoden gebruikt die overeenkomen met de bewegingsprocessen en complexe werkingsmechanismen van het lichaam en met de eigen basisprincipes van de natuur. Natuurgeneeskunde wordt als toepassingsgebied toegewezen aan alternatieve of complementaire geneeskunde.
Functie, toepassing, effect en doelen
In het brede vakgebied van de natuurgeneeskunde vallen zowel behandelmethoden van volksgeneeskunde als natuurgeneeskunde voor zelfbehandeling en professionele zorg door natuurgenezers en natuurgeneeskundigen. De behandelingsvormen van natuurgeneeskunde worden gekenmerkt door een wisselende mate van acceptatie door de conventionele medische gemeenschap. De Duitse Vereniging voor Natuurgeneeskunde beschouwt Vinzenz Prießnitz (1799 tot 1851) als de vader van de natuurgeneeskunde. Later ontwikkelden de priester en wetenschapper Sebastian Kneipp daaruit een therapeutisch systeem met 5 pijlers. Oefening, water therapie, voeding, therapie bestellen en kruidengeneeskunde worden nog steeds beschouwd als de basisbouwstenen van de natuurgeneeskunde. Oefentherapie, voorheen ook bekend als fysiotherapie, is ontworpen om de persoon die wordt behandeld na een blessure of ziekte weer op te bouwen door middel van een individueel afgestemd oefen- en behandelprogramma. Als een dynamisch proces van natuurlijke genezing, de therapie wordt aangepast aan het genezingsproces naarmate de patiënt veerkrachtiger wordt - de oefeningen beginnen met fysieke verlichting of pijn-geïnduceerde rust en voortgang naar gerichte belasting van het bewegingsapparaat. Water therapie (hydrotherapie) wordt in de natuurgeneeskunde gebruikt voor de stabilisatie van verschillende lichaamsfuncties naast preventie, regeneratie en revalidatie. Hier vertrouwt de natuurgeneeskunde voornamelijk op het stimulerende effect van de temperatuurstimulus van de verschillende geaggregeerde toestanden. Water geven met warme en koud water, saunabezoeken, baden, wraps of kompressen bereiken een verscheidenheid aan therapeutische effecten. Een complex gebied van natuurgeneeskunde is gezonde en uitgebalanceerde voeding. In het kader van de diëtetiek worden behandelingen ondersteund door een passende ontzorging dieet Hier richt de natuurgeneeskunde zich primair op een langdurige verandering van het voedingspatroon die het lichaam ontgift en de stofwisseling op peil houdt. evenwicht Deze processen kunnen door verschillende worden bevorderd vastend geneest. In de natuurgeneeskunde is dit ook het uitgangspunt voor ordertherapie, die de nadruk legt op een evenwichtige levensstijl in harmonie met de innerlijke en uiterlijke natuur. Tenslotte, kruidengeneeskunde is een van de oudste elementen van natuurgeneeskunde of medische behandelingen. Het richt zich op het therapeutisch gebruik van bereide medicinale planten als tinctuur, etherische oliën, thee of extract.
Risico's en gevaren
Zelfs in de natuurgeneeskunde kan elke behandeling zonder een betrouwbare diagnose bijwerkingen veroorzaken. Een juiste dosering en perfecte afstemming kunnen dit risico echter minimaliseren. Net als bij andere vormen van behandeling, brengt natuurgeneeskunde ook het risico van een verkeerde diagnose met zich mee. Omdat er nog steeds veel vertrouwen is in de procedures van de natuurgeneeskunde, speelt met name het niveau van de opleiding natuurgeneeskunde een cruciale rol. Op deze manier kan worden voorkomen dat ziekten die niet professioneel worden gediagnosticeerd, onjuist of helemaal niet worden behandeld in geval van een verkeerde diagnose, terwijl de patiënt wordt blootgesteld aan ongeschikte behandelingsprogramma's van de natuurgeneeskunde. Anders wordt natuurgeneeskunde gemakkelijk geassocieerd met kwakzalverij. Een uitgebreide medische geschiedenis is daarom een absolute voorwaarde en zelfbehandeling mag alleen in beheersbare mate worden uitgevoerd. Anders bestaat het risico op acute verergering of het ontstaan van chronische ziekte staten. Bovendien lijkt het volledig opgeven van de samenwerking tussen conventionele geneeskunde en natuurgeneeskunde riskant. Veel artsen staan tegenwoordig open voor een combinatie van beide genezingsbenaderingen en streven ernaar een geschikte oplossing te vinden ten behoeve van de patiënt.
