naloxon is een medicinale stof die wordt toegeschreven aan de opioïde agonistgroep, wat betekent dat het zelf geen opioïde-achtige effecten heeft. naloxon wordt gebruikt om de effecten van opioïden als tegengif. Het wordt intramusculair, subcutaan of intraveneus toegediend.
Wat is naloxon?
De substantie naloxon is een van de opioïde antagonisten. Samen met de nauw verwante stof naltrexon, naloxon vormt de subgroep van competitieve antagonisten. Deze werken op alle opioïde receptoren zonder zelf het (licht kalmerende) effect uit te oefenen dat kenmerkend is voor opioïden Hierdoor kan naloxon de effecten van opioïden Het medicijn is daarom ook bekend als tegengif en wordt voornamelijk gebruikt bij overdosering van opioïden. Een tegengif is een stof die een gif inactiveert en zo de werking ervan vermindert of annuleert (“tegengif”). In de farmacologie en scheikunde wordt naloxon beschreven door de chemische molecuulformule C 19 - H 21 - N - O 4. De morele massa van de witachtige vaste stof is 327.37 g / mol. In de menselijke geneeskunde wordt naloxon meestal intraveneus toegediend. In uitzonderlijke gevallen administratie via de subcutane of intramusculaire route is ook mogelijk. Subcutaan administratie treedt op wanneer het actieve ingrediënt wordt geïnjecteerd onder de huid. Een intramusculaire injectie is wanneer het actieve ingrediënt rechtstreeks in een skeletspier wordt geïnjecteerd. Intraveneus administratie is wanneer nalaxon rechtstreeks via een injectiespuit in een ader.
Farmacologische werking
Naloxon bindt zich aan dezelfde receptoren waaraan opioïden binden (opioïde receptoren), maar oefent daar geen opioïde effecten uit. Om deze reden kunnen opioïden (bijv. opium, heroïneof methadon) worden verhinderd om aan de receptoren te koppelen. Deze stoffen vertonen nu geen effect. Naloxon heeft echter alleen een competitief effect. Hieruit volgt dat er altijd een voldoende grote hoeveelheid van de werkzame stof in de bloed om de opioïden permanent uit de buurt van de receptoren te kunnen houden. Vooral in situaties waarin een overdosis opioïden moet worden behandeld, een bijzonder hoge dosis naloxon wordt daarom toegediend. In tegenstelling tot opioïden veroorzaakt naloxon echter geen afhankelijkheid of andere afwijkingen. Dit geldt zowel fysiek als psychologisch. Het wordt daarom ook aan sommige opioïden toegevoegd pijnstillers om misbruik te voorkomen of om dergelijk misbruik onaantrekkelijk te maken. Omdat naloxon meestal intraveneus wordt toegediend, wordt binnen enkele seconden een effect bereikt. De stof verspreidt zich snel door de bloedbaan en dringt zo de hersenen na slechts een korte tijd. De werkingsduur van naloxon is tussen één en vier uur. Het is dus relatief kort, waardoor herhaalde behandelingen nodig kunnen zijn. Het maximum per dag dosis is 24 mg. De korte werkingsduur van naloxon is te wijten aan het feit dat het wordt afgebroken door de lever en verloopt snel. Zo is de helft van de hoeveelheid actief ingrediënt al na twee uur verwerkt. De stof wordt via de urine uitgescheiden.
Medische toepassing en gebruik
Naloxon wordt gebruikt als tegengif voor de behandeling van een overdosis opioïden van welke aard dan ook. Het maakt niet uit welk medicijn de overdosis veroorzaakte. Bijvoorbeeld, heroïne verslaafden die zelf een overdosis hebben genomen, worden ook behandeld met naloxon om de kalmerend effect van het medicijn en houdt zo de patiënt in leven. Naloxon wordt ook gebruikt om de luchtwegen te behandelen Depressie veroorzaakt door opioïde analgetica (pijnstillers Omdat het medicijn het vaakst wordt gebruikt in noodsituaties, wordt het intraveneus toegediend. Naloxon wordt vervolgens rechtstreeks in de ader door een injectiespuit. Op deze manier kunnen successen binnen enkele seconden worden geregistreerd. Naloxon kan ook preventief worden gebruikt. Voor dit doel wordt het toegevoegd aan een aantal opioïdenbevattende drugs (Bv tilidine De toevoeging is bedoeld om misbruik te voorkomen of onaantrekkelijk te maken. Dit lukt, aangezien Tilidin (opiaat) een effect kan ontwikkelen door de toevoeging van Naloxon uitsluitend via orale inname. Een verslaafde zal geen bedwelming ervaren door de abusieve injectie van de tilidine-naloxon edelsteen.
Risico's en bijwerkingen
Naloxon kan ongewenste bijwerkingen veroorzaken. De kans hierop neemt toe als het maximum dagelijks dosis is overschreden. Heel vaak ervaren patiënten een toename van bloed Vaak zijn er ook klachten van het maagdarmkanaal, die zich manifesteren als misselijkheid, diarree en braken Vooral bij patiënten die naloxon hebben gekregen vanwege een overdosis van a pijnstiller pijn-verlichtend effect kan worden omgekeerd. Het onderdrukte pijn herleeft dan. Opium-afhankelijke mensen kunnen ook het opiaatontwenningssyndroom ontwikkelen. In dat geval is er een contra-indicatie. Bovendien is het mogelijk dat naloxon allergische reacties veroorzaakt. Dus, indien mogelijk, moet worden gecontroleerd of er sprake is van intolerantie. Studies hebben ook aangetoond dat naloxon kan veroorzaken huid reacties (vooral jeuk of roodheid). Hyperventilatie (extreem snel inademing) of convulsies kunnen ook voorkomen. Het is ook mogelijk dat ernstig hoofdpijn Kan ontwikkelen.
