De lange termijn geheugen maakt deel uit van ons geheugen. Het is verantwoordelijk voor het opslaan van informatie gedurende een lange periode. Dit omvat de mogelijkheid om deze informatie op te halen.
Het wordt gedistribueerd naar verschillende gebieden in ons hersenen en kan grofweg in twee vormen worden verdeeld. Deze zijn afhankelijk van het type informatie dat wordt opgeslagen. De zogenaamde declaratieve geheugen is verantwoordelijk voor het opslaan van feiten, zoals recepten. Het procedurele geheugenAan de andere kant slaat onbewuste processen op, zoals het vermogen om te fietsen. Het langetermijngeheugen is erg complex en veel processen worden nog niet volledig begrepen.
Hoe werkt langetermijngeheugen?
Het functioneren van het langetermijngeheugen omvat soms zeer complexe processen die vandaag de dag nog steeds niet volledig worden begrepen. Elke dag wordt elke persoon omringd door miljoenen indrukken en informatie. Een groot deel van deze informatie wordt niet opgeslagen, maar direct weer uitgezocht.
Anders de hersenen zou bij wijze van spreken worden overspoeld met veel onbelangrijke dingen. Slechts een deel bereikt de herinnering dienovereenkomstig. Dit is in eerste instantie het korte termijn geheugen en na verdere uitsplitsing het zogenaamde werkgeheugen.
De laatste kan informatie minuten tot maanden opslaan, afhankelijk van het belang ervan. Als bepaalde informatie, zoals woordenschat of de tekst van een lied, regelmatig wordt herhaald of zelfs geoefend, kan deze worden overgebracht naar het langetermijngeheugen. Dit werkt vooral goed als de informatie wordt geassocieerd met intense gevoelens, zoals vaak het geval is bij songteksten.
Nu kunnen de songteksten jarenlang worden bewaard, zelfs levenslang, afhankelijk van hun belang en gebruik. Dit proces is een manier van leren. Om te begrijpen wat er gebeurt in het hersenenmoet worden vermeld dat er veel zenuwcellen in onze hersenen zijn die met elkaar zijn verbonden.
Hoe meer verbindingen er tussen hen zijn, hoe meer informatie kan worden verzonden en opgeslagen. Dienovereenkomstig worden, wanneer informatie wordt geleerd en opgeslagen in het langetermijngeheugen, nieuwe verbindingen tot stand gebracht tussen zenuwcellen, ook wel neuronen genoemd. Er is geen limiet bekend aan de hoeveelheid informatie die kan worden opgeslagen in ons langetermijngeheugen.
Dus als een persoon zich iets niet kan herinneren, is dat niet omdat de informatie er niet meer is, maar eerder omdat deze onjuist is opgeslagen en niet meer kan worden gevonden. Het langetermijngeheugen kan in twee vormen worden verdeeld. Het zogenaamde declaratieve geheugen slaat verschillende informatie op, zoals recepten, professionele of biografische kennis.
Deze informatie wordt geregistreerd via een tussenstation, het hippocampus (een structuur van de hersenen), en wordt 's nachts tijdens het slapen doorgegeven. Het zogenaamde procedurele geheugen is daarentegen verantwoordelijk voor het opslaan van onbewuste, dat wil zeggen automatisch lopend, processen. Zo kunnen we bijvoorbeeld fietsen zonder na te denken over hoe dit werkt. Er is hier geen tussenstop; fietsen is als het ware zelf de opslag van deze informatie.
