Individualisering is de ontwikkeling van eigen kunnen en het zoeken naar eigen waarden. De term is dus vaak synoniem met die van zelfactualisatie. Het conflict tussen individuatie en afhankelijkheid wordt beschouwd als een belangrijke bron van geestesziekte.
Wat is individuatie?
Individualisering is de ontwikkeling van eigen kunnen en het zoeken naar eigen waarden. De term is dus vaak synoniem met die van zelfactualisatie. De psychologie gebruikt de term individuatie om het pad naar een zelf als zijn eigen geheel te beschrijven. Individuatie wordt dus opgevat als een proces van heel worden, waardoor mensen hun eigen uniekheid en individualiteit kunnen vinden. Door dit proces wordt de persoon het individu dat hij of zij werkelijk is en onafhankelijk van anderen. Dit proces omvat niet alleen de ontwikkeling van iemands capaciteiten en mogelijkheden, maar ook bewust worden van de eigen individualiteit. Na individuatie ervaart iemand zichzelf als iets unieks en realiseert hij zichzelf als iets van hemzelf. Individuatie als een psychologisch concept gaat terug op CG Jung, die het proces zag als een levenslang proces van het benaderen van zichzelf. Met zijn begrip van individuatie nam Jung afstand van Sigmund Freuds opvattingen over hetzelfde onderwerp en ging hij meer aan de kant van Alfred Adler staan. In zijn opmerkingen over individuatie benadrukte Jung vooral de verlossing die het concept vormt. Met het individuatieproces, zei hij, kan de mens eindelijk handelen zoals hij zich voelt. Dus voor Jung is individuatie uiteindelijk een bevrijding van externe beperkingen. ONS psychiater en psychotherapeut Erickson bracht voor het eerst individuatie in verband met hypnotherapie en op deze manier het onbewuste gebruikt als hulpmiddel voor zelfrealisatie.
Functie en taak
De mens groeit op in sociale gemeenschappen en krijgt van deze gemeenschappen normen, waarden en beperkingen. Op deze manier houdt hij gedeeltelijk vast aan de waarden van andere mensen, die niet noodzakelijkerwijs overeenkomen met zijn eigen waarden. Dit fenomeen is in strijd met zijn individualiteit. De individuatie komt overeen met het omgaan met en verwerken van dit conflict. Om het conflict te boven te komen, stelt het individu de normen en waarden van anderen, zoals ouders en vrienden, in vraag en, indien nodig, negeert deze. Het vinden van eigen normen of waarden is een van de belangrijkste factoren in dit proces. Het individu moet leren verwachtingen teleur te stellen of bepaalde verboden te breken die niet bij hem passen. Aanpassen aan anderen is tot op zekere hoogte noodzakelijk voor socialisatie. Als deze basismaatregel echter wordt overschreden, kan dit ongezonde effecten hebben op de ontwikkeling van het individu. Met individuatie wordt het individu verlost van de ongezonde effecten en organiseert hij zijn persoonlijkheid op een meer bevrijde manier. Het doel is een verbetering van de innerlijke structuur. Voor Freud komt individuatie overeen met een levenspad dat herhaaldelijk vraagt om actief en bewust conflictbeheer in de beschreven zin. Problemen komen keer op keer naar voren en beslissingen moeten door de mens zo worden genomen dat hij ze altijd opnieuw voor zichzelf kan beantwoorden. Individuatie bevrijdt de persoon in zijn beslissingen van wat hij volgens anderen zou moeten doen of wat goed zou zijn voor anderen en laat hem naar zichzelf luisteren waar hij de juiste beslissing voor zichzelf vindt. Milton H. Erickson streefde ook naar individuatie met zijn speciaal ontwikkelde hypnotherapie Ondertussen zijn er vragenlijsten die het ontwikkelingsniveau van individuatie meten, zoals de PAFS-Q, die is gebaseerd op persoonlijk gezag in het familiesysteem. Zelfontplooiing in deze vragenlijst verwijst naar individuatie in de intra-familiegebeurtenissen van meerdere generaties. De psychoanalyticus Margaret Mahler hield zich ook bezig met individuatie en beschrijft vooral Kinder ontwikkeling als een proces van onthechting en individuatie. Voor haar is het individuatieproces een opeenvolging van ontwikkelingsstappen en heeft het individuele kenmerken als doel.
Ziekten en aandoeningen
De psychodynamische benadering erkent zogenaamde basisconflicten en hun verwerking als een dwingend onderdeel van elke menselijke ontwikkeling. Gedeeltelijk worden psychische stoornissen, ongeacht hun aard, toegewezen aan een van de acht basistypen conflicten om een behandeling uit te werken. de acht soorten conflicten. Het eerste van deze conflicttypen is het afhankelijkheid versus individuatie-conflict, dat in het extreme geval iemand een relatie met hoge afhankelijkheid laat zoeken en in het tegenovergestelde extreme geval altijd emotionele onafhankelijkheid behoudt, zodat hij nooit zijn onderdrukte gehechtheidswensen kan vervullen. Dat in feite alle psychische aandoeningen het gevolg zijn van een van de acht basisconflicten, is zeer controversieel. De mens is echter op zijn minst een gemeenschappelijk dier dat niettemin zichzelf wil vervullen en zichzelf wil ervaren in zijn individualiteit. Deze fundamentele menselijke behoeften, die onverenigbaar lijken, herbergen zeker potentieel voor psychologische conflicten en kunnen dus zeker psychoses of depressies bevorderen of op zijn minst bijdragen tot hun ontwikkeling. Degenen die bijvoorbeeld helemaal geen zelfverwezenlijking ervaren en deze uitsluitend ervaren in afhankelijkheid van een gemeenschap, kunnen vatbaar zijn voor Depressie Hetzelfde geldt voor degenen die absolute instraling accepteren voor hun individuatie. Om een middenweg te vinden tussen zelfredzaamheid en afhankelijkheid, moet het leven herhaaldelijk in het reine komen met het basisconflict van individuatie versus afhankelijkheid, het omgaan met de huidige problemen die uit dit basisconflict voortvloeien.
