Esthetiek wordt steeds belangrijker in de wereld van vandaag en steeds meer mensen willen een duurzame, jeugdige uitstraling. Huidrimpels worden als steeds verontrustender en onaantrekkelijker beschouwd, hoewel het in wezen volkomen normale tekenen van veroudering zijn. Ongeveer in de loop van het 25e levensjaar vinden er steeds intensievere veranderingen plaats in de metabolische en celvernieuwingsprestaties van het menselijk organisme.
Deze veranderingen zorgen ervoor dat het verouderingsproces begint en de huid reageert ook door huidrimpels te vormen. Rimpels worden veroorzaakt door een verlies van de eigen elasticiteit en veerkracht van de huid en het onderliggende onderhuidse weefsel. Om deze reden wordt de leeftijd van 25 beschouwd als het begin van huidveroudering in veel culturen. De snelheid waarmee het verouderingsproces vordert, volgt echter geen vast patroon. Bij het ontstaan van huidrimpels spelen veeleer bijzondere gewoonten en leefomstandigheden een doorslaggevende rol.
Meting van de huidplooi
Huidplooimeting is een eenvoudige en goedkope methode om het lichaamsvetgehalte te berekenen. De mechanische methode van huidplooimeting wordt calipometrie genoemd en vereist alleen een zogenaamde schuifmaat, die als schuifmaat werkt. De dikte van het onderhuidse vetweefsel wordt bepaald door de dikte van verschillende huidplooien te meten.
Afhankelijk van de methode worden drie, vier, zeven of negen rimpels gemeten. Het is belangrijk dat bij elke meting exact dezelfde punten worden gekozen. Met duim en wijsvinger pak je een ongeveer vijf tot zeven centimeter grote lichaamsplooi vast, die vervolgens wordt gemeten met de schuifmaat.
Zodra de drukmeethulp is ingeschakeld, wordt de meetwaarde afgelezen. Om de nauwkeurigheid te verbeteren, wordt aanbevolen om driemaal te meten en de gemiddelde waarde uit de drie meetwaarden te berekenen. Bij de drievoudige meting wordt elk een vouw gemeten op de triceps, buik en heupen voor vrouwen, en op de borst, buik en dijen voor mannen.
De zeven-rimpelmethode, die ook heel gebruikelijk is, meet de borst, schouderbladoksel, triceps, maag, heupen en dijen. De vermelde waarden worden in een formule ingevoegd en zo wordt het vetgehalte bepaald. Naast de gemeten dikte van de huidrimpels worden in deze formule nog diverse andere variabelen meegenomen, zoals leeftijd in jaren of lichaamsgewicht in kilogram.
Op internet zijn ook diverse software en applicaties beschikbaar die, na het invoeren van de bepaalde waarden, zelfstandig de lichaamsvet percentage. Bij vrouwen zijn de normwaarden sindsdien iets hoger dan bij mannen zwangerschap en stille tijd maken grote energiereserves nodig voor het kind. Verder is het normaal dat het lichaamsvetgedeelte stijgt met het ouder worden.
Het normale bereik voor een jonge vrouw ligt bijvoorbeeld tussen 21% en 33%, voor een jonge man tussen 8% en 20% en voor oudere vrouwen en mannen tussen 24-36% en 25-30%. Het voor de hand liggende voordeel van deze methode voor het bepalen van het vetgehalte zijn de lage kosten; Zo'n schuifmaat is voor een paar euro te koop op internet of in speciaalzaken. De methode overtuigt ook door zijn eenvoud, waarvoor geen ingewikkelde technologie en invasieve procedures nodig zijn.
Voor de bepaling van puur onderhuids vet is de methode relatief nauwkeurig en betrouwbaar en dus goed geschikt om een trend in te schatten, bijvoorbeeld als onderdeel van een dieet of sportprogramma. Met deze methode is het echter niet mogelijk om het orgaanvet, en dus strikt genomen het totaal, te bepalen lichaamsvet percentage. Vooral het vaker voorkomen van het zogenaamde depotvet, dat niet direct onder de huid zit, vormt een aanzienlijke risicofactor voor hart- en vaatziekten.
