Fluorescentie in situ hybridisatie

Fluorescentie in situ hybridisatie (FISH) is een genetische screeningsmethode voor de detectie van DNA (desoxyribonucleïnezuur) in kernen van individuele cellen.

Bij deze methode worden specifieke DNA-sondes gebruikt die alleen informatie kunnen geven over genomische regio's waarvoor de gebruikte sonde specifiek is.

Indicaties (toepassingsgebieden)

  • Vermoeden van numerieke chromosoomafwijkingen:
    • Detectie van numerieke chromosomale afwijkingen (bijv. Trisomie 21).
    • Voor kwantificering van mozaïeken op chromosoomafwijkingen (bijv. In Ullrich-Turner syndroom).
  • Detectie van microdeleties (bijv. Monosomie 22q11.2).
  • Detectie van chromosomale afwijkingen (bijv. chronische lymfatische leukemie (CLL), niet-Hodgkin lymfoom).

De bovenstaande indicaties worden geanalyseerd door interfase FISH (zie “De laboratoriumprocedure” voor details).

De procedure

Materiaal vereist

  • Heparinebloed (minimaal 1-2 ml)

Voorbereiding van de patiënt

  • Niet nodig

Storende factoren

  • Geen bekend

De laboratoriummethode

Fluorescentie in situ hybridisatie (FISH) omvat het gebruik van fluorescent gelabelde DNA-probes (FISH-probes). Deze kunnen binden aan een specifieke DNA-site op een chromosoom, dit wordt hybridisatie genoemd. Bij of na binding van de fluorescent gelabelde sonde kan evaluatie worden uitgevoerd met behulp van een microscoop. In dit proces wordt het aantal fluorescentiesignalen binnen de interfase-kernen bepaald. Verder een beoordeling van de locatie (bijv. Translocatie / verschuiving van locatie / naar een ander chromosoom) bij metafase chromosomen is mogelijk.

Bij verschillende fluorescerende kleurstoffen worden gebruikt voor verschillende doel-DNA's in de FISH-procedure, het wordt meerkleuren FISH genoemd. Dit maakt een volledige visualisatie van het genoom mogelijk.

In sommige gevallen is de DNA-sonde niet direct gelabeld met een fluorescerende kleurstof, wat een indirecte procedure wordt genoemd. In plaats daarvan is het gelabeld met stoffen zoals biotine of digoxigenine. Deze methode wordt als ingewikkelder beschouwd, maar is gevoeliger.