Diagnose | Problemen met plassen

Diagnose

Een gedetailleerde anamnese is doorslaggevend voor het stellen van een diagnose, waarbij de nadruk ligt op de bijbehorende symptomen, het geslacht en de leeftijd van de patiënt en op de exacte omschrijving van het probleem met plassen. Het is net zo belangrijk om te onderscheiden of a pijn vindt plaats aan het begin of einde van een mictie, omdat het bedoeld is om te onderscheiden of de patiënt een oudere man of een jonge vrouw is. Vrouwen lijden significant vaker aan infecties van de onderste urinewegen en blaas.

Om een ​​vermoedelijke diagnose te bevestigen, wordt een urinemonster of een uitstrijkje van de onderste urinewegen aanbevolen. Dit kan een ziekteverwekker identificeren en een gerichte therapie starten. Als er een vermoeden bestaat dat het prostaat klier is de oorzaak van de problemen met plassen, een palpatie door de rectum, een eventueel radiologisch beeld en een prik van de prostaat zijn baanbrekend.

Als er problemen zijn met het blaas, een eenvoudige ultrageluid onderzoek kan ook informatie geven over de oorzaak. In het geval van eerste symptomen en aanhoudend problemen met plassenis een bezoek aan de huisarts aan te raden. De arts kan urinetests en therapie regelen als dat het geval is pijn is aanwezig.

Als er een probleem is van mictie gedurende een langere periode met een persistent drang om te plassenkan ook een uroloog worden geraadpleegd. Een urologische oorzaak is niet ongebruikelijk, vooral bij mannen ouder dan 50 jaar. Als vrouwen recidiverend ervaren pijn of pijn na seksueel contact is een bezoek aan een gynaecoloog ook aan te raden.

In ieder geval moet een arts worden geraadpleegd na enkele dagen aanhoudende symptomen. Een huisarts kan de oorzaken vaak snel achterhalen en u eventueel doorverwijzen naar een uroloog, gynaecoloog of andere specialist. Onschadelijke urineweginfecties genezen vaak na een paar dagen vanzelf.

Voor aanhoudende, langdurige symptomen wordt meestal een urineonderzoek uitgevoerd. Hierdoor kan het laboratorium vaak de veroorzakende virale, bacteriële, parasitaire of schimmelpathogeen bepalen en kan een gerichte, causale therapie worden uitgevoerd. Dit is meestal op medicijnen gebaseerd en bestaat uit pijnstillers als er meer ernstige pijn is.

Bovendien moet, afhankelijk van de ziekteverwekker, een ander middel worden toegepast. antibiotica worden gebruikt voor bacteriële infecties. Voor hardnekkige schimmelinfecties, zogenaamde "antimycotica" worden gebruikt.

In het geval van bacteriële infecties kan een "antibiogram" worden gemaakt om het ideale antibioticum te bepalen voor de behandeling van de betreffende ziekteverwekker. Veel drinken helpt veel bij urineweginfecties doordat de doorstroming door de nieren en de blaas wordt verhoogd en de ziekteverwekkers kunnen sneller worden weggespoeld. Bovendien kan warmte, in de vorm van warme douches of een warmwaterkruik, de symptomen helpen verlichten.

Ter preventie wordt aanbevolen dat vrouwen onmiddellijk na geslachtsgemeenschap plassen. In ziekenhuisomgevingen daarentegen is er een maximale tijd voor liggende blaaskatheters en nauwkeurige hygiënevoorschriften om het risico zo laag mogelijk te houden. Als er andere problemen optreden tijdens het plassen, moet de oorzaak worden achterhaald zodat behandeling kan worden gegeven.

Als de oorzaak bij de prostaatkan een verscheidenheid aan medicamenteuze therapie worden gebruikt. In eerste instantie wordt geprobeerd de spieren van de blaas te ontspannen nek met lichte middelen, aanvankelijk met kruidengeneesmiddelen, later ook met zogenaamde ‘alfablokkers’. Geneesmiddelen die ingrijpen bij hormonale processen worden ook gebruikt om de omvang van de prostaat weer te verkleinen. Alleen als deze therapieën falen, kan en moet een operatie worden uitgevoerd.