Diagnose
De diagnose van elefantiasis kan in eerste instantie klinisch worden gemaakt. Het criterium van onomkeerbaarheid van de veranderingen in de huid en onderliggend weefsel moet aanwezig zijn om van te kunnen spreken elefantiasis. Veel belangrijker is echter de eerdere diagnose elefantiasis optreedt.
Hoe eerder de ziekte van het lymfestelsel wordt ontdekt, hoe eerder een therapie kan worden gestart om de ontwikkeling van olifantsziekte te voorkomen. Daarbij moet oedeem (vochtophoping) vroegtijdig worden opgespoord. Het risico op het ontwikkelen van olifantsziekte is aanwezig als het oedeem het gevolg is van ziekten van het lymfestelsel.
Met name infectieziekten kunnen worden opgespoord door middel van anamnese, het zogenaamde patiënteninterview en laboratoriumonderzoek. In het laboratorium is de bloed is getest antilichamen tegen de ziekteverwekkers. In tropische streken kunnen de ziekteverwekkers bijvoorbeeld worden overgedragen door muggenbeten en later ziekten veroorzaken. De ziekteverwekkers kunnen vervolgens in Laor worden opgespoord.
Ik herken olifantsziekte aan deze symptomen
Elephantiasis wordt per definitie geassocieerd met ernstige zwelling van het aangetaste deel van het lichaam. Dit wordt veroorzaakt door chronische vochtretentie. Daarnaast moeten er veranderingen in de huid optreden zoals verharding en verdikking.
Kenmerkend is dat de symptomen beginnen met een zachte zwelling van het weefsel. Dit leidt tot oedeem, dat aanvankelijk op de achterkant van de voet aanwezig is. Als de huid daar een paar seconden wordt ingedrukt en dan wordt de druk weggenomen, a deuk blijft achter in het weefsel, dat maar heel langzaam verdwijnt.
In het klassieke geval van lymfoedeem, de voorloper van olifantsziekte, worden ook de tenen aangetast door het oedeem. Dit resulteert in zogenaamde box-tenen: verdikte, oedemateuze tenen. Daarnaast verschijnt het stemmer-teken, waarin de huid niet meer van de tenen kan worden getild vanwege vochtophoping.Lymfoedeem gaat vaak gepaard met een zwaar gevoel in het aangetaste lichaamsgebied, meestal de benen, en een gevoel van spanning, en pijn in het aangetaste lichaamsgebied kan ook voorkomen.
Vanwege de uitgesproken oedemen, de bloed de bloedsomloop wordt uiteindelijk slechter, zodat het lichaamsgebied de neiging heeft bleek en koud te zijn. Geleidelijk, huidveranderingen ontwikkelen en een zogenaamde fibrose (a bindweefsel remodellering van de huid) optreedt, waardoor de huid harder en dikker wordt. Op de lange termijn wordt de huid ook droog en gebarsten, en kan deze ook roodachtig of bruinachtig worden.
