Anijs wordt verondersteld afkomstig te zijn uit het oostelijke Middellandse Zeegebied en West-Azië. De plant wordt voornamelijk gekweekt in de mediterrane gebieden en Zuid-Europa, India en het Midden-Oosten. De invoer van het medicijn komt uit Spanje, Egypte en Turkije.
Anijs: wat wordt er als medicijn gebruikt?
De rijpe, gedroogde vruchten van de plant (Anisi fructus), evenals de etherische olie van de rijpe vruchten (Anisi aetheroleum) worden als medicijn gebruikt.
Kenmerken van de anijsplant
Anijs is een eenjarige plant die tot 50 cm hoog wordt met variabel ogende bladeren. Meestal zijn de bladeren rond en ongedeeld nabij de grond en naar boven toe steeds sterker gespleten. De stengels zijn erg fijn, veel kleine witte bloemen staan in 7-15-stralende dubbele schermen. De vruchten zijn grijsgroen tot grijsbruin en ongeveer 2 mm groot.
Anijs of steranijs?
Anijs wordt vaak verward met steranijs Deze vrucht staat echter ook wel bekend als Chinees steranijs, is afgeleid van een andere plant (Illicium verum). In de voedingsmiddelen- en drankenindustrie wordt de dure anijsolie vaak vervangen door de goedkopere steranijs olie.
Anijs: kenmerken van het medicijn
Het belangrijkste bestanddeel van het medicijn zijn de gespleten vruchten, die vaak onverdeeld zijn, zelfs als ze rijp zijn. Deze zijn grijsgroen tot bruin, fijn behaard en omgekeerd peervormig. Anijs heeft een zeer karakteristieke, kruidige geur.
Hoe ruikt en smaakt anijs?
De smaak van anijs is zeer aromatisch en zoet. De smaak van steranijs, aan de andere kant, wordt meestal gezien als brandend pittig.
