Caesar-waanzin is een vorm van grootheidswaanzin die veel voorkwam bij vorsten en tirannen. Figuren als Hitler, keizer Caligula en koning Hendrik VIII worden nu in verband gebracht met het waanvoorstel. Veel bronnen twijfelen aan Caesar manie als ziektesymptomatologie en beschouwen de individuele symptomen als een natuurlijk gevolg van het overdreven beeld van heersers in de prehistorie.
Wat is Caesar-waanzin?
Grootheidswaanzin wordt ook wel grootheidswaanzin genoemd. Dit is een waanvoorstelling die verschillende stoornissen van de psyche kan karakteriseren. Waanideeën van grootsheid zijn nauw verwant aan waanideeën van afstamming. Lijders beschouwen zichzelf bijvoorbeeld vaak als belangrijke persoonlijkheden uit de politieke of religieuze sfeer, als goden, profeten of superhelden. Het waanidee van grootsheid wordt vaak geassocieerd met een waanidee van missie of verlossing. Patiënten zijn ervan overtuigd dat ze een hogere missie voor de mensheid vervullen en deze verlossen. In deze context staat een vorm van grootheidswaanzin bekend als Caesar manie, wat vooral veel voorkomt bij politieke leiders zoals Romeinse keizers. De term duidt uiteindelijk minder specifieke symptomen aan, maar wordt in wezen gebruikt om vorsten te beschrijven die niet geschikt zijn om te regeren. Caesar-waanzin manifesteert zich vaak in paranoïde waanideeën van grootsheid en missie of redding. De term gaat terug op Gustav Freytag en zijn roman "The Lost Manuscript", waar hij verwijst naar het Julio-Claudiaanse keizerlijke huis. De term Caesar manie werd wijdverspreid met Caligula. Studies over de Caesar-waanzin van keizer Caligula gedocumenteerd in de 19e eeuw, met name de Nobelprijswinnaar voor de vrede Ludwig Quidde.
Oorzaken
Caesar-waanzin komt uitsluitend voor bij mensen met een grote politieke macht. Vooral vorsten lopen het risico de aandoening te ontwikkelen. Behalve keizer Caligula en Willem II leden waarschijnlijk ook personen zoals de Engelse koning Hendrik VIII aan Caesar-waanzin. In het verleden kregen vorsten op jonge leeftijd vaak zulke uitgebreide bevoegdheden dat ze geneigd waren te geloven in de onbegrensdheid van hun eigen macht. Ze voelden zich vaak niet meer aan de wet gebonden en pasten die naar hun zin aan, zoals Hendrik VIII, die tegen de pauselijke macht in opstand kwam met het oog op een scheiding. Quidde wijst op de vleierij van de directe omgeving en de speciaal georganiseerde propaganda over zijn eigen persoon als belangrijke oorzaken van het bovenmenselijke machtsgevoel van de vorsten. Uit veel bronnen wordt de Caesar-waanzin minder als een klinisch beeld beschouwd, maar als een natuurlijk gevolg van de actualiteit van de tiran. In deze context zouden de schijnbare symptomen van de vorsten niet te wijten zijn aan een psychische stoornis, maar aan het concept van de monarchie zelf. Om mensen te overtuigen en de orde te handhaven, werd van monarchen verwacht dat ze een bepaalde manier van argumenteren en presenteren hadden die de individuele symptomen van Caesar-manie minstens zo goed als een ziekte kon verklaren. Aangezien ongeveer alle vorsten symptomen van Caesar-manie vertoonden, is deze relatie in feite de meest waarschijnlijke verklaring.
Symptomen, klachten en tekenen
In de 19e eeuw beschreef Nobelprijswinnaar voor de Vrede Ludwig Quidde de essentiële elementen van Caesar-waanzin aan de hand van het voorbeeld van keizer Caligula. Hij rekende de keizer een geloof in zijn eigen goddelijkheid toe dat met extravagantie werd geassocieerd. Naast een theatraal optreden beschreef hij de honger naar militaire overwinningen als symptomatisch. Een neiging tot paranoia maakte zijn plaatje compleet. Bovendien verwees Quidde naar het verband dat alleenheersers vaak worden overwonnen door de indruk van onbeperkte macht. Aan deze indruk schreef hij het verzaken van de wet en orde toe, die wijdverspreid was onder autocraten. Doorgaans beginnen vorsten in hun eigen bovenmenselijkheid, onoverwinnelijkheid of goddelijkheid te geloven door de genade van degenen om hen heen. De waanzin van Caesar wordt altijd geassocieerd met een bepaald gevoel van missie en aanspraak op verlossing. Er zijn enkele bijzondere vormen van grootheidswaanzin, zoals de religieuze manie met een reddingsmissie, de waanvoorstellingen van de eigen persoon, de wereldverbetering of wereldvernieuwingsmanie en de almachtswaanzin. Al deze komen samen in de Caesar-waanvoorstelling. Bovendien zorgt paranoia ervoor dat de getroffen persoon in een kwaadaardige omgeving gelooft. De getroffen persoon heeft bijvoorbeeld het gevoel dat zijn of haar leven wordt bedreigd.
Diagnose
Een keizersnede heeft sindsdien zijn betekenis verloren en wordt onder geen enkele omstandigheid in de moderne tijd als een ziekte op zich gediagnosticeerd. Vormen van grootheidswaanzin, zoals grootheidswaanzin met een reddingsmissie, en vervolgingswaanzin worden echter nog steeds als werkelijke klinische beelden beschouwd en worden volgens de ICD-10 gediagnosticeerd door psychologen en psychiaters. In de meeste gevallen zijn dit slechts symptomen van een hoger klinisch beeld, zoals narcistische persoonlijkheidsstoornis or schizofrenie. Bovendien, hersenen schade kan een rol spelen. Diagnostische samenwerking met een neuroloog is daarom aangewezen.
Wanneer moet je naar een dokter?
Veel gedragingen kunnen worden omschreven als grootheidswaanzin, die naar verluidt al bekend was in het oude Rome. Maar of dit gedragspatroon ziektewaarde heeft en een bezoek aan de dokter noodzakelijk maakt, moet worden afgewogen. Een mogelijk beoordelingscriterium voor of tegen medisch ingrijpen zou kunnen zijn dat de betrokkene daarmee zichzelf of anderen schade toebrengt. De grootheidswaanzin van een heerser moet worden onderscheiden van het klinische beeld van grootheidswaanzin. Degenen met veel macht hebben vaak de neiging om grootheidswaanzin te hebben. Dit is door de geschiedenis heen door veel dictators aangetoond. Wanneer een volkomen normaal persoon echter neigt naar grootheidswaanzin, lijdt hij aan realiteitsverlies. Hij wordt waanvoorstellingen over zijn belang, zijn afkomst en zijn macht en ontwikkelt paranoia. Dit vereist in veel gevallen behandeling. Caesar-manie krijgt deze benaming zelden bij normale mensen. De aanduiding "Caesar-manie" werd uitsluitend gegeven aan heersers die een overeenkomstige overvloed aan macht konden demonstreren. De bijbehorende psychische stoornis wordt meestal grootheidswaanzin genoemd. Hoewel Caesar-manie een mogelijk gevolg is van immense macht, is grootheidswaanzin een ziekte die moet worden behandeld. Bijkomende omstandigheden, zoals waanvoorstellingen van vervolging, kunnen Caesar-manie echter ook een ziekteaspect geven dat moet worden behandeld.
Behandeling en therapie
Of keizersnede al dan niet een ziekte is, blijft tot op heden onopgelost. Aangezien de waanzin van Caesar in de moderne tijd sowieso niet wordt gediagnosticeerd en in het algemeen expliciet verwijst naar autocraten in politiek monarchale machtsposities, hebben therapeutische benaderingen in de tussentijd weinig relevantie tegen de achtergrond. Voor de individuele waanvoorstellingen van het Caesar-waanidee bestaan echter wel behandelingsmogelijkheden, bijvoorbeeld voor paranoia of grootheidswaanzin met een reddingsmissie. In het geval van dergelijke waanvoorstellingen, de therapie hangt af van de primaire oorzaak van het waanidee. Medicijnen zoals antipsychotica zijn beschikbaar als symptomatische medicamenteuze behandeling. Evenzo zijn psychotherapeutische stappen van verschillende scholen beschikbaar therapiebijvoorbeeld cognitief gedragstherapie Bij de vorsten uit het verleden werd Caesar-manie over het algemeen niet behandeld. Slechts enkele preventieve maatregelen werden geïnitieerd, aldus Quidde.
Vooruitzicht en prognose
Dus dan zou de Caesar-waanzin in de huidige tijd nog steeds worden gediagnosticeerd, het zou een ongunstige prognose hebben. Aangezien er echter geen manier meer is om keizersnede bij een patiënt vast te stellen volgens de richtlijnen van erkende ziekten, is dit onwaarschijnlijk. In de huidige tijd zouden artsen en psychotherapeuten andere ziekten en aandoeningen diagnosticeren die een kruising zijn van Caesar-waanzin, maar een vergelijkbare prognose hebben. Kenmerkend voor het fenomeen is dat er geen ziekte-inzicht is bij de patiënt. Om deze reden vindt slechts in zeer zeldzame gevallen een medische of therapeutische behandeling plaats. Dit zou echter de voorwaarde zijn om genezing of verlichting van de patiënt te ervaren volksgezondheid voorwaarde De getroffenen hebben niet het gevoel dat er iets mis kan zijn met hen. Het tegenovergestelde is het geval. Ze zijn er zelf van overtuigd dat hun denken, voelen en handelen passend is. De directe omgeving heeft ook geen manoeuvreerruimte in direct contact met deze mensen. De zieke bouwt zijn sociale leven geheel volgens zijn voorkeuren op. Degenen die uit de gratie raken, worden geëlimineerd. Er is geen tolerantie voor deze mensen. Daarom is het bijna onmogelijk om met de zieke te werken en zo tot genezing te komen.
het voorkomen
In het verleden werd Caesar's Madness voorkomen door slaven op de wagen van een zegevierende monarch om de triomfantelijke aan zijn eigen menselijkheid te herinneren. Aangezien de ziekte tegenwoordig niet langer een groot probleem is, is er geen behoefte aan overeenkomstige preventieve maatregelen maatregelen.
Nazorg
In het geval van een keizersnede heeft de patiënt meestal maar weinig maatregelen van een beschikbare nazorg. Aangezien deze ziekte in de moderne tijd nauwelijks voorkomt, kunnen in het proces geen algemene voorspellingen worden gedaan over het verdere verloop. In het algemeen moeten de activiteiten die tot een keizersnede hebben geleid, worden vermeden. Aangezien deze ziekte tegenwoordig echter niet meer voorkomt, zijn er meestal geen speciale maatregelen of mogelijkheden voor nazorg voor de getroffen persoon. In het verleden werd de waanzin van Caesar behandeld door medicijnen in te nemen. De getroffen persoon moest letten op een juiste inname en ook op de juiste dosering. In het algemeen, lijders aan geestesziekte moet altijd contact opnemen met familie of vrienden voor een gesprek. Dit kan verdere verslechtering van de symptomen voorkomen. In ernstige gevallen kan echter een geestesziekte moet altijd worden behandeld door een professionele arts, maar ook behandeling in een gesloten kliniek is mogelijk. Het is niet algemeen te voorspellen of deze ziekten zullen leiden tot een verminderde levensverwachting van de patiënt. Ook het verdere verloop hangt daarbij sterk af van de soort en het kenmerk van de betreffende ziekte.
Wat u zelf kunt doen
Een keizersnede wordt tegenwoordig niet meer als een aparte ziekte gediagnosticeerd. De waanvoorstellingen die verband houden met de zeldzame vorm van grootheidswaanzin kunnen soms worden behandeld door uw eigen strategieën en tips te gebruiken. Niettemin, iedereen die waanideeën van grootsheid of een ander vermoedt persoonlijkheidsstoornis op zichzelf of anderen dienen eerst een arts te raadplegen. Nadat de oorzakelijke aandoening is vastgesteld, kan het genezingsproces worden ondersteund door zelfhulpmaatregelen. De verantwoordelijke neuroloog of therapeut zal de getroffen persoon in eerste instantie strategieën aanreiken om de verstoorde denk- en gedragspatronen te doorbreken. In milde gevallen is het vaak voldoende om van omgeving of baan te veranderen. Een verandering in levensstijl, inclusief lichaamsbeweging en een gezonde levensstijl dieet, kan ook psychosomatische oorzaken tegengaan. In de regel wordt de patiënt ook doorverwezen naar zelfhulpgroepen of naar een gespecialiseerde therapeut. Daarnaast worden medicijnen zoals antipsychotica voorgeschreven. Het is essentieel dat deze worden ingenomen volgens de instructies van de arts om symptoomverlichting te bereiken. Als de grootheidswaanzin toeneemt, is het belangrijk om onmiddellijk met de juiste medische professional te spreken.
