'Ik heb mezelf bezeerd toen ik aan het afwassen was' of 'Toen ik aan het snijden was brood, mijn mes gleed uit ”…. Dus of soortgelijke bezuinigingen op de onderarmen of polsen kunnen aannemelijk worden verklaard. Immers, wie zou aannemen dat iemand opzettelijk hun huid, met scheermesjes of messen. Snijdt tot bloed stromen, en dieper, en zelfs verder. Maar er zijn steeds meer mensen die zichzelf regelmatig verwonden om verlichting te bieden van een diep psychisch leed. Dissociatieve automutilatie is wat medische experts dit gedrag noemen, waarbij 0.7 tot 1 procent van de bevolking zichzelf op verschillende manieren verwondt, en de trend neemt toe, zeggen experts.
Intelligentie of sociale status doet er niet toe
Ze komen uit alle sociale klassen en educatieve groepen, en het zijn overwegend meisjes en jonge vrouwen. Er is geen consistente wetenschappelijke verklaring voor het ongelijke geslacht distributie Wel komen bijvoorbeeld sociale en maatschappelijke gedragsnormen aan de orde, die vereisen dat vrouwen anders omgaan met agressie en woede dan mannen. Als gevolg hiervan hebben vrouwen meer kans om negatieve gevoelens en gedachten naar binnen te dragen en tegen zichzelf te richten dan mannen. Over het algemeen is men het er echter over eens dat traumatische ervaringen een grote rol spelen in de levensgeschiedenis van mensen die zichzelf verwonden. Want opvallend vaak hebben deze mensen te maken gehad met seksueel misbruik, fysiek mishandeld of mentaal verwaarloosd.
SVV door verlies of chronische ziekte.
Maar verlieservaringen zoals echtscheiding van ouders kunnen ook de weg vrijmaken voor zelfbeschadigend gedrag (SVV), of chronische ziekte en herhaalde operaties. Vooral het gevolg van een grote verscheidenheid aan trauma's in de loop van het leven jeugd leven, kan een verstoorde ontwikkeling van de persoonlijkheid zijn. Een persoonlijkheid die dan veel kwetsbaarder is dan die van andere mensen en die moeite heeft met het waarnemen en uiten van gevoelens. En dat door zelfverwonding zijn eigen weg vindt om met problemen en tegenstrijdige gevoelens of verwondingen om te gaan en zijn diepste wezen te reguleren.
Grote range
Er zijn verschillende vormen van zelfverwonding. Knippen, ook wel schrijven genoemd, is de meest voorkomende vorm. De meesten krabben zichzelf met scheermesjes, gebroken glas of messen, bij voorkeur op plaatsen die onder kleding voor anderen verborgen kunnen blijven, zoals de armen, benen, borsten en romp. Maar ook brandend met sigaretten, strijkijzers of op kookplaten, brandwonden, bijten, het eigen lichaam slaan tot het gebroken is botten, terugtrekken haar of extreem nagelbijten zijn voorbeelden van zelfverwonding. Dus zijn eetstoornissen zoals boulimia of extreme lichaamsbeweging.
Vaak vroege aanvang
Meestal treedt zelfbeschadigend gedrag voor het eerst op tussen de leeftijd van 16 en 30 jaar. Maar tegenwoordig wordt aangenomen dat kinderen dit toebrengen wonden voor het eerst op zichzelf voor de leeftijd van 12 jaar. Zelfverwonding is geen eenmalige handeling, maar heeft een verslavend karakter voor de getroffenen: het verlangen naar de 'zelfverwonding door drugs' wordt als onoverwinnelijk ervaren, een afstand doen van het leidt tot extreme mentale stress met rusteloosheid, angst en een verstoorde perceptie van de omgeving. En patiënten blijven de "dosis”Door zichzelf vaker en ernstiger te verwonden.
Een nooit eindigende vicieuze cirkel
Zelfs ogenschijnlijk kleine interpersoonlijke meningsverschillen kunnen een onbeheersbare last zijn voor patiënten. En leiden voor hen die in ernstige emotionele nood vallen zonder dat de omgeving het merkt. Het onvermogen om met negatieve gevoelens om te gaan of er objectief mee om te gaan, leidt tot grote hulpeloosheid, frustratie en verbreiding van woede, gericht tegen zichzelf. Dit gevoel van zelfhaat verdeelt de waarneming: de getroffenen melden een grote leegte, ze voelen zich innerlijk alsof ze dood zijn, alsof ze versuft zijn, hun lichaam is losgekoppeld van het bewustzijn, van de werkelijkheid, verdoofd. En slechts één wens domineert hun denken: weer iets voelen, eindelijk een einde maken aan deze verschrikkelijke toestand. En plotseling verloopt het hele "ritueel" van zelfbeschadiging alsof het automatisch gaat. Zeer weinig mensen voelen op dit moment het pijn ze brengen zichzelf op door te snijden, brandend of zichzelf slaan. Maar welke vorm van zelfverwonding het ook is, het uitvoeren ervan brengt onmiddellijk oneindige opluchting. Alsof een ballon die tot vlak voor het barsten was opgeblazen, plotseling werd losgelaten en alle druk kon ontsnappen. Met een beroerte, reliëf verspreidt, ontspanning, en met de bloed dat verlaat het lichaam warm door de huid, de ondraaglijke spanning verlaat het lichaam. "En een korte tijd kan ik mezelf weer voelen, voelen dat ik leef!" Dit zijn ongeveer hoeveel mensen de toestand verklaren waarin ze zich plotseling bevinden. Maar het positieve gevoel duurt maar kort, omdat met het 'ontwaken' de getroffen personen afstand nemen van hun daad en nu walging en schaamte voelen.
Een noodkreet in de huid gekerfd
Degenen die zichzelf verwonden, hebben hulp nodig. Want zelfs als de getroffenen gewoonlijk in het geheim handelen en bang en beschaamd zijn voor de reacties van degenen om hen heen, is deze wrede manier om met zichzelf om te gaan een schreeuw om hulp. En hoewel een beangstigend aantal mensen die zichzelf verwonden suïcidale gedachten hebben, worden de verwondingen zelf bijna nooit gepleegd met de bedoeling zichzelf van het leven te beroven. Onbegrijpelijk voor anderen, zelfverwonding is zelfs een vorm van zorg voor de betrokkenen, voor hun lichaam zorgen, voor hen 'zorgen' op de enige manier die voor hen toegankelijk is.
Kijk niet weg
De meeste buitenstaanders reageren hulpeloos wanneer ze worden geconfronteerd met zelfbeschadigend gedrag, wegkijken of de patiënt de schuld geven. Het is echter belangrijk om te weten: de getroffenen geven zichzelf voldoende de schuld. Ze hebben veel last van hun gedrag en kunnen het niet voorkomen. Aan de andere kant is het juist om de betrokken persoon voorzichtig te benaderen; om hem of haar aan te moedigen en ook te ondersteunen bij het zoeken naar professionele hulp. Hoe eerder hoe beter. De eerste stap kan zijn om u open te stellen voor een arts die u vertrouwt. De behandeling omvat psychotherapie en mogelijk psychotrope geneesmiddelen.
Moed scheppen
Het pad van de behandeling is meestal lang en vaak rotsachtig. Voor de getroffenen moeten als het ware een nieuwe, voorheen onbekende taal leren: namelijk hun huid snijdt in woorden, om een nieuwe, betere uitdrukkingsvorm voor hen te vinden. En ze moeten leren afstand te doen van hun oude, valse, maar voor hen goed functionerende principe, zelfverwonding.
