100 jaar geleden, op 30 oktober 1901, werd voor het eerst de Nobelprijs voor geneeskunde en fysiologie uitgereikt. Het werd toegekend aan bacterioloog en seroloog Emil von Behring (1854-1917), die ontdekte difterie en tetanus antitoxine. Hij werd ook wel de 'redder van kinderen' genoemd omdat ze baat hadden bij zijn bevindingen in de 19e eeuw, toen velen van hen stierven aan difterie Maar veel mensen dankten ook hun leven aan hem en de tetanus profylaxe op basis van zijn onderzoek tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Behring - Onbekend genie
Emil von Behring, de zoon van een leraar, werd op 15 maart 1854 als vijfde van dertien kinderen geboren in Hansdorf, West-Pruisen. Hij studeerde geneeskunde in Berlijn, gefinancierd door een negenjarige militaire dienstplicht. In 1889 verhuisde hij als assistent naar het Hygiene Institute van Robert Koch, waar hij in 1893 een vaccin tegen vond difterie met behulp van verschillende methoden die zijn ontwikkeld door Paul Ehrlich.
In 1904 richtte von Behring in Marburg de "Behring Werke" op. In zijn eigen bedrijf vervolgde hij zijn onderzoek naar tuberculose, tetanus en difterie. Hij werkte ook aan het onderwerp melk hygiëne. In 1913 kondigde Von Behring de ontwikkeling aan van een difterievaccin dat langdurige bescherming bood. Op 31 maart 1917 stierf Emil von Behring in Marburg op 63-jarige leeftijd.
Behring's serumtherapie tegen difterie.
Difterie is een zeer besmettelijke bacteriële ziekte die onschadelijk begint zere keel en koorts Naarmate het vordert, aandoeningen van de hart-, nieren en lever optreden, veroorzaakt door het gif (toxine) dat wordt uitgescheiden door de bacteriële pathogenen. Aan het begin van de 19e eeuw was difterie de jeugd ziekte met de hoogste mortaliteit.
In 1883 werd de veroorzaker van difterie (Corynebacterium diphteriae) ontdekt door de Duitse patholoog Edwin Klebs (1834 - 1913). Maar het was pas 10 jaar later dat de besmettelijke ziekte kan worden behandeld door middel van “Behring's serum therapie. '
