Zodra een zwangere vrouw haar werkgever meedeelt dat ze zwanger is, geniet ze bijzondere rechtsbescherming. De volgende regelingen zijn er bijvoorbeeld:
- Wet moederschapsbescherming (MuSchG)
- Verordening inzake de richtlijnen inzake moederschapsbescherming (MuschVo)
- Verordening ter bescherming van moeders op het werk (MuSchArbV)
- Verordening inzake biologische stoffen (BioStoffV)
Ze hebben allemaal één doel: de volksgezondheid van de aanstaande moeder en het ongeboren kind. In de wetten is een groot aantal beschermende voorschriften verankerd, waaronder arbeidsverboden.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen algemene, individuele en tijdelijke arbeidsverboden. Het algemene arbeidsverbod bepaalt dat aanstaande moeders niet in dienst mogen worden genomen indien voortzetting van het dienstverband het leven of volksgezondheid van de moeder of het kind. Bovendien mogen aanstaande moeders de laatste zes weken voor en acht weken na de geboortedatum niet werken, tenzij de zwangere vrouw uitdrukkelijk wil werken.
Het algemeen arbeidsverbod bepaalt ook onder welke omstandigheden de zwangere werkneemster niet meer mag werken. Bovendien beschermt het individuele arbeidsverbod de volksgezondheid van de zwangere vrouw en haar ongeboren kind in individuele gevallen. Dienovereenkomstig kan een arts een verklaring afgeven waarin de redenen worden vermeld waarom een arbeidsverbod noodzakelijk is, bijvoorbeeld in het geval van een hogerisico op zwangerschap. Een tijdelijk arbeidsverbod wordt door de arts uitgevaardigd als de werkgever de werkplek nog niet naar behoren heeft onderzocht en er mogelijke risico's zijn voor de zwangere vrouw en het kind.
Kan de huisarts dit afgeven?
Elke arts, ook de huisarts, heeft het recht om een attest voor een individueel arbeidsverbod af te geven. De arts moet duidelijke en nauwkeurige informatie geven over waarom en in hoeverre het werk de zwangere vrouw en / of haar kind zou kunnen schaden als het doorgaat. Bovendien moet de arts in de verklaring beslissen of het dienstverband geheel of gedeeltelijk verboden is. In het tweede geval is informatie nodig over welke activiteiten toelaatbaar blijven.
