Introductie
De oorzaak van een huiduitslag is meestal een bacteriële, virale of schimmelinfectie. De kans dat uitslag eigenlijk huid is kanker is extreem laag. Een degeneratie van uitslag tot een kankerziekte is onmogelijk.
Hoewel huiduitslag af en toe voorkomt in de context van kankeris de huidverandering dan een bijkomend verschijnsel als een uitdrukking van de verzwakte afweer van het hele organisme, maar niet als een huidkanker. Niettemin, elk huiduitslag moet worden voorgelegd aan een arts. Dit is niet in de laatste plaats aan te raden omdat het mogelijke infectierisico voor contactpersonen kan worden verminderd door een adequate behandeling.
Hoewel de arts in de meeste gevallen de all-clear zal geven, kent de geneeskunde een groep kankers die inderdaad gemakkelijk kunnen worden aangezien voor een huiduitslag. Dit zijn de zogenaamde cutane T-cellymfomen. De cutane T-cellymfomen worden gekenmerkt door een ongecontroleerde proliferatie van een verdedigingslinie.
Zoals de naam T-cel lymfoom impliceert dat de degeneratie de T-lymfocyten beïnvloedt, die vooral in de huid voorkomen. De ziekte vordert verraderlijk en over vele jaren, soms zelfs decennia. Het is een kwaadaardig kanker die het hele organisme in latere stadia kunnen beïnvloeden. De meest voorkomende T-cel lymfoom is mycosis fungoides, die zijn naam ontleent aan de eerdere verwarring met een schimmelziekte van de huid (mycose). Nog een T-cel lymfoom is het Sézary-syndroom.
Symptomen
Mycosis fungoides is qua verloop vergelijkbaar met de andere T-cellymfomen. Het vordert in drie fasen, waarvan de eerste op een huid lijkt eczeem, kan gemakkelijk worden verward met een gewone uitslag. Er ontstaan verschillende ronde tot ovale, rode haarden met verschillende diameter, die in sommige gevallen blaasjes vormen of bevochtigen.
In de tweede fase worden de reeds bestaande laesies groter en wordt een plaatachtig, lichtjes verhoogd patroon van het aangetaste huidgebied steeds duidelijker. Het is niet ongebruikelijk dat er ernstige jeuk optreedt. Het verlies van haren van de zieke huid is mogelijk en er is af en toe zwelling van de omgeving weefselvocht knooppunten.
Pas in het derde stadium, het zogenaamde tumorstadium, ontstaan tumorknopen, die indruk maken als bolvormige of gelobde verhogingen van de huid. Deze hebben de neiging uiteen te vallen en kunnen huilende zweren vormen. Het Sézary-syndroom begint met een algemene, sterk uitgesproken roodheid van de huid (erythrodermie), die ook erg schilferig wordt.
De diagnose van cutaan T-cellymfoom is niet eenvoudig en het duurt vaak lang voordat de definitieve diagnose is gesteld. Vooral in de vroege stadia lijkt het uiterlijk op een normale huiduitslag. Lymfoom moet worden vermoed als het verloop van een huid eczeem is erg lang en resistent tegen therapie of als de bevindingen ongewoon hardnekkig zijn en lijken psoriasis.
Als de gebruikelijke therapieën worden gebruikt eczeem or psoriasis leiden niet tot een verbetering van de huid voorwaarde zelfs na een lange therapieperiode moet de ziekte opnieuw worden onderzocht. De definitieve diagnose wordt gesteld na de pathologische bevindingen van een huid biopsie. Jeuk is een veel voorkomend symptoom van een zieke huid.
Het komt vaak voor bij bacteriële, virale en schimmelinfecties en bij allergieën en kan een blijvend effect hebben op het welzijn van de getroffen patiënt. Hoewel jeuk een waarschuwingssignaal is voor een zieke huid, is het als symptoom in de meeste gevallen onschadelijk. Het onaangename gevoel geeft aanwijzingen voor infectie, droge huid, overmatige blootstelling aan de zon of intolerantie voor bepaalde voedingsmiddelen of stoffen uit de omgeving.
Bijna elke huiduitslag gaat gepaard met jeuk. Slechts in zeldzame gevallen duidt chronische jeuk op kanker. Bij het reeds beschreven T-cellymfoom kan aanzienlijke, soms pijnlijke jeuk van de aangetaste huidgebieden (mycosis fungoides) of van de gehele huid (Sézary-syndroom) optreden.
Als ernstige jeukende huiduitslag of roodheid van de huid ondanks intensieve en adequate behandeling langdurig aanhoudt, moet de initiële diagnose in twijfel worden getrokken en moet de oorzaak van de ziekte opnieuw worden onderzocht. De moedervlek, in medische terminologie naevus genoemd, is een goedaardige proliferatie van pigmentvormende cellen (melanocyten) van de huid. Elke persoon heeft gemiddeld ongeveer 30-40 moedervlekken van verschillende grootte of kleur.
Af en toe kunnen deze hun grootte, vorm en uiterlijk veranderen. Jeuk rond een moedervlek kan ook voorkomen. Hoewel de moedervlek is een goedaardige bevinding, degeneratie kan af en toe optreden en huidkanker kan ontstaan.
Dit gevaar bestaat vooral bij zeer lichte huidtypes of bij mensen met een ongewoon hoog aantal moedervlekken. Een waarschuwingsteken voor de kwaadaardige degeneratie van een moedervlek is jeuk. Dit betekent echter niet altijd dat kanker daadwerkelijk aanwezig is.
Als voorzorgsmaatregel is het raadzaam om uw huisarts of dermatoloog te raadplegen, die de moedervlek vanuit verschillende hoeken zal bekijken. Een beoordeling van de aanwezigheid van huidkanker wordt gedaan aan de hand van de zogenaamde ABCDE-regel. Moedervlekken worden als verdacht beschouwd als ze een uitgesproken asymmetrie (A) vertonen, wazig zijn (B), verschillende tinten vertonen (F), een grote diameter hebben (D, meer dan 5 mm) of als een snelle ontwikkeling (E) van de bovengenoemde punten kunnen worden bepaald.
De jeuk van een moedervlek is dus geenszins een teken van kanker. Bij de risicobeoordeling moet veeleer rekening worden gehouden met verschillende parameters. Een bloedende moedervlek zou in ieder geval aanleiding moeten zijn voor een bezoek aan de dokter.
Naast jeuk, pijn en huilen, bloeden van een moedervlek kan een teken zijn van kwaadaardige degeneratie van de oorspronkelijk goedaardige bevinding. Net als bij jeuk betekent een bloedende moedervlek echter niet noodzakelijkerwijs kanker. Integendeel, de huid kan zijn beschadigd door onzorgvuldige bewegingen of kan vast komen te zitten aan kleding vanwege de verhoging.
De arts zal de verdachte moedervlek bekijken onder de bovengenoemde aspecten en een beoordeling maken. Op dit punt moet worden vermeld dat volgens recente studies de kans op degeneratie van een moedervlek slechts onbeduidend hoger is in vergelijking met een normale huid. In West-Europa wordt elk jaar bij ongeveer 10-15 / 100 mensen zwarte huidkanker vastgesteld.
