Werk uitstellen, zoals de impopulaire belastingaangifte, is een bekend alledaags fenomeen. Als de voltooiing van onaangenaam maar noodzakelijk werk echter chronisch wordt uitgesteld, is uitstelgedrag een werkstoornis die serieus moet worden genomen. De getroffenen komen vaak in een vicieuze cirkel van zelftwijfel, druk en faalangst terecht, terwijl buitenstaanders de symptomen verkeerd interpreteren als luiheid. Vanwege de ernstige professionele en persoonlijke gevolgen voor patiënten, is het belangrijk om vroege stappen in de richting van behandeling te nemen. Andere synoniemen zijn onder meer: Uitstelgedrag, voltooiingsblokkering, opwinding uitstelgedrag, uitstel van actie, uitstelontsteking of treuzelen.
Wat is uitstelgedrag?
Uitstelgedrag verwijst naar het regelmatige en contraproductieve uitstel van werk dat noodzakelijkerwijs gedaan moet worden. Het woord is een samenstelling van het Latijnse 'pro' (voor) en 'cras' (morgen). Chronisch uitstelgedrag is als ernstige arbeidsstoornis te onderscheiden van alledaagse verschijnselen zoals luiheid of persoonlijke wilszwakte. De getroffenen hebben meestal veel last van uitstelgedrag en de gevolgen daarvan, zoals het stopzetten van een opleiding of studie. Bovendien zijn ze zich meestal bewust van de negatieve effecten, maar zien ze zichzelf niet in staat om het probleem op te lossen of het werk gedaan te krijgen. Uitstelgedrag is een ernstige stoornis in de zelfsturing die als zodanig serieus moet worden genomen en specifiek moet worden behandeld. Het kan school-, academische, professionele en persoonlijke activiteiten beïnvloeden, voor zover ze als onaangenaam worden ervaren.
Oorzaken
Uitstelgedrag kan worden veroorzaakt of aangemoedigd door verschillende factoren, zoals onwil om taken te voltooien, verkeerde prioriteitenstelling, onrealistische projectplanning en slecht tijdbeheer. Gebrek aan prestatievermogen of concentratievermogen, bijvoorbeeld door een ziekte of aandoening, kan ook uitstelgedrag bevorderen. De omvang van de afkeer van het te verrichten werk en de verleiding van alternatieve acties spelen ook een rol, evenals de faalangst of kritiek, evenals het overstijgen van de zelfverwachtingen tot perfectionisme, impulsiviteit en verveling. Vaak versterken de verschillende factoren elkaar of zorgen ze ervoor dat ze in een soort vicieuze cirkel terechtkomen. Het ontwikkelen van gevoelens van minderwaardigheid of schaamte versterkt als gevolg daarvan het vermijdingsgedrag. Ernstige psychische stoornissen zoals Depressie, aandachtstekort / hyperactiviteit en Angst stoornissen kan ook uitstelgedrag veroorzaken. Omgekeerd kan chronisch uitstelgedrag ook leiden aan deze psychische stoornissen in de eerste plaats.
Diagnose en verloop van de ziekte
Er is geen universele regel voor wanneer uitstelgedrag zo'n groot probleem is dat het moet worden behandeld. Volgens enquêtes stelt bijna iedereen wel eens vervelende activiteiten uit. Er is een reden voor behandeling wanneer uitstelgedrag leidt tot een beperking van de betrokkene, bijvoorbeeld bij studie of op het werk, maar ook op andere levensgebieden. Individuele factoren die leiden Er moet dus rekening worden gehouden met het uitstelgedrag of het in stand houden. Volgens de verschillende oorzakelijke factoren zijn zowel andere gediagnosticeerde psychische stoornissen als het concrete werkgedrag, de effecten van uitstelgedrag en de mate van bewustzijn van de getroffen persoon hiervan van belang. Zelfobservatie door de getroffen persoon en gestandaardiseerde vragenlijsten door experts kunnen hier informatie over geven. Veel voorkomende vragen zijn: Hoe vaak wordt de start van belangrijk werk uitgesteld tot het laatste moment? Is het werken aan belangrijk werk vaak onaangenaam of leidt het vooraf tot ongemak? Worden in plaats daarvan andere, minder belangrijke taken nagestreefd en als aantrekkelijker beschouwd op het moment van aanvang van het werk?
Complicaties
Uitstelgedrag kan voor patiënten een hele reeks complicaties met zich meebrengen, die fysiek, psychologisch en sociaal belastend zijn. Vanwege het feit dat pathologisch uitstelgedrag de normale toestand is voor ernstig zieke personen, treden de complicaties meestal op wanneer de evenwicht tussen het werk dat nog gedaan moet worden en de verwachtingen van de persoon van zichzelf of die van zijn omgeving, klopt niet meer. dan, als de afname van de prestatie gepaard gaat met een afname in kwaliteit of als de prestatie consequent moet worden beschouwd onbevredigend - waar we het hebben over vereiste en niet daadwerkelijke prestaties - kunnen er problemen ontstaan op het gebied van het beroepsleven. Gemiste deadlines en niet-vervulde taken kunnen uiteindelijk leiden tot het verlies van een baan, een plaats op de universiteit of iets dergelijks. Ook kunnen kansen worden gemist of het sociale leven ernstig worden verstoord. Vanwege het feit dat er voor de getroffen personen zelf een druk van lijden is, die wordt gevoed door de devaluatie van hun eigen persoon als gevolg van het niet-presteren, zijn de symptomen van spanning en Depressie verschijnen. Er kan zijn hart- problemen, stofwisselingsproblemen, gewichtstoename, een verslechtering huid voorwaarde, en veel meer. Deze complicaties worden verergerd door negatieve gevolgen die het gevolg zijn van uitstelgedrag. Complicaties kunnen ook het gevolg zijn van onderliggende psychologische aandoeningen. Deze omvatten bijvoorbeeld een verhoogde neiging tot zelfbeschadigend gedrag in Depressie of beginnende grootheidswaanzin bij narcistische persoonlijkheidsstoornissen.
Wanneer moet je naar een dokter?
Het is moeilijk in te schatten wanneer een bezoek aan de dokter nodig is in geval van uitstelgedrag. Een presentatie is in ieder geval nodig als de getroffen persoon vindt dat uitstelgedrag een sterke impact heeft op zijn leven en hij zich niet meer zelfstandig kan organiseren. In het geval van een dergelijke aantasting van het dagelijks leven, is het raadzaam om passende hulp te zoeken. Een bezoek aan de huisarts kan echter ook in een eerder stadium aan te raden zijn. Om te voorkomen dat de getroffen persoon in een moeilijke levenssituatie terechtkomt, is een vroege behandeling nuttig. Hoe eerder het probleem wordt herkend, hoe waarschijnlijker het is dat strategieën in de loop van therapie om de persoon te helpen omgaan met uitstelgedrag. Uiterlijk wanneer de getroffen persoon het gevoel heeft de controle over zijn leven te verliezen, is het dringend noodzakelijk om een arts te raadplegen. Het is echter belangrijk dat de getroffen persoon op de hoogte is van de aandoening. Therapie is alleen zinvol als de patiënt erkent dat hij hulp nodig heeft en deze wil accepteren.
Behandeling en therapie
Er zijn weinig systematische behandelmethoden voor uitstelgedrag. Als uitstelgedrag zich heeft ontwikkeld als onderdeel van een psychische stoornis, bijvoorbeeld als het een gevolg is van een depressie, moet de depressie worden behandeld. Voor de behandeling van symptomen van uitstelgedrag worden factoren die belangrijk zijn voor vooruitgang, zoals uiterst nauwkeurig beginnen, realistische doelen stellen en tijdmanagement, meestal handmatig gepromoot en voor zelfobservatie vastgelegd in een werkdagboek. Omdat met name mensen met uitstelgedrag moeite hebben om hun werklast in te schatten, kan het helpen om ongeveer de helft van het werkelijke werkdoel af te trekken om aan de cyclus van teleurstelling en schaamte te ontsnappen. Evenzo zijn pauzes en beloningen elementair om gefocust te blijven en te kunnen genieten van werksuccessen. Werken in teamverband of vrijwillige begeleiding door anderen, bijvoorbeeld door avondgesprekken met vrienden, maakt het ook makkelijker om het 'innerlijke varken' te overwinnen. Delen met anderen kan ook de druk wegnemen en een forum bieden voor complimenten, positieve gedachten en steun. Door grotere taken op te splitsen in kleine stappen, af te zien van multitasking en duidelijke prioriteiten te stellen, wordt het meestal gemakkelijker om werk gedaan te krijgen. Ook hier een werkdagboek gecombineerd met groep of individueel therapie kan helpen bij het verbeteren van de werkplanning en -structuur.
het voorkomen
Als preventieve maatregel kan het worden aanbevolen om op de hoogte te zijn van belangrijke en urgente taken en om de dagelijkse of wekelijkse routine dienovereenkomstig in te richten. Onbelangrijke en niet-urgente taken kunnen vaak zonder noemenswaardige gevolgen worden genegeerd of helemaal niet worden uitgevoerd, waardoor er ruimte is voor de belangrijke taken of rust. Een vaste verhouding tussen pauzes en vrije tijd en werkuren, en dus een beroepsleven evenwicht, helpt ook bij het beschermen tegen gevoelens van overweldigd zijn en een cyclus van faalangst en uitstelgedrag.
Nazorg
In de loop van postanamnese voor uitstelgedrag, is het noodzakelijk om te analyseren in hoeverre te intense ophopingen kunnen worden afgewikkeld. Een positieve koers in het vervolg moet worden bereikt. Overtollige agglomeraties in de planning (“agenda storming”) moeten weer worden uitgewaaierd, en een stretching moet in het totale gaas worden gebracht. Daarnaast gaat het erom de dagen concreet niet-repetitief te maken. Aan de ene kant. Maar aan de andere kant, om er tegelijkertijd minder in te stoppen (modulatie en variatie creëren). 'Cras' en 'crassare' moeten onherroepelijk zowel met de 'ochtend' als met het 'omvangrijke' worden geassocieerd. En dus is het een kwestie van: afstand nemen van de dingen, maar ze tegelijkertijd niet-adipo's 'aanvallen'. Dit is het sociale geheim. Uitstelgedrag heeft ook in de nazorg de betekenis dat de sociale status kan veranderen. Uitstelgedrag tijdens de studie is slecht als men daarna weer aan een bureau begint. Het kan echter een gunstig effect hebben als men van een stedelijk naar een landelijk gebied verhuist. Om de verschillende aspecten van de nazorg bij uitstelgedrag volledig te begrijpen, moet men rekening houden met temporele, causale, lokale en fysiek-psychologische factoren. In dit verband is ook het principe van contiguïteit van belang.
Hier is wat u zelf kunt doen
Er zijn veel mogelijke zelfhulp maatregelen die mensen die uitstellen kunnen verdragen. Op basis van de observatie dat uitstelgedrag vooral mensen treft die ineens zelf hun dagelijkse routine moeten structureren, kunnen zelfopgelegde schema's helpen. Op deze manier kunnen tijden voor werk en vrije tijd worden gedefinieerd, wat begeleiding biedt. Het kan ook helpen om onmiddellijk te beginnen met taken die zich voordoen - ongeacht hoe moeilijk of urgent ze zijn. Dit verkleint de kans om een taak langdurig uit te stellen. Tegelijkertijd moeten patiënten zichzelf een tijdslimiet stellen voor elke taak die niet te genereus is. Ook kan het helpen om op je eigen bio-ritme te letten. Er zijn mensen die 's ochtends niet efficiënt zijn. Als de mogelijkheid bestaat, moeten taken dienovereenkomstig later worden gestart, waarbij de werktijd wordt verlengd. Ook geldt voor alle werkstappen dat het opdelen in kleine deelstappen beter is dan het zien van grote taken. Kleine tussenstappen geven een groter gevoel van prestatie en zijn beter beheersbaar. Zelfdiscipline is ook belangrijker voor mensen die last hebben van uitstelgedrag. Dit begint met het verwijderen van alle storende factoren uit hun werkomgeving. Opkomende gedachten die bedoeld zijn om uitstelgedrag te rechtvaardigen, moeten in twijfel worden getrokken. Motiverende gedachten moeten altijd worden herhaald en gemanifesteerd.
