Psyllium weegbree en zandweegbree zijn inheems in de mediterrane streken en Centraal-Europa. Andere geslachten zijn te vinden in India, Iran en Japan. De planten worden voornamelijk verbouwd in India, Iran, Pakistan en Zuid-Europa. De invoer van medicijnen komt voornamelijk uit Frankrijk.
Psyllium in de kruidengeneeskunde
In kruidengeneeskunde, mensen gebruiken de volwassen zaden van psyllium weegbree en zandweegbree (Psyllii-sperma). Daarnaast de zaden van Plantago ovata en de zaadjassen van Indian psyllium (Plantaginis ovatae testa) worden ook gebruikt.
Psyllium: kenmerken van de plant
De ouderplanten van psyllium kunnen psylliumweegbree (psyllium) of zandweegbree zijn, die beide tot hetzelfde plantengeslacht behoren. Daarnaast zijn er ook de Indiase en Aziatische psyllium, die op hun beurt zijn afgeleid van andere geslachten (respectievelijk Plantago ovata en Plantago asiatica).
Psyllium weegbree is een laag eenjarig kruid met tegenoverliggende, lancetvormige, harige bladeren. De onopvallende bloemen staan in dichte korte aren. Twee fanged capsules ontwikkelen zich op de plant, elk met twee kleine zaadjes aan de binnenkant.
Hoe zien psylliumzaden eruit?
De naam "psyllium" is gebaseerd op het feit dat de zaden erg op elkaar lijken vlooien Psylliumzaden zijn donkere, roodbruine, glanzende zaden met een langwerpige ovale vorm. Aan de ene kant zie je een doorlopende groef, die in het midden een lichtere scheur heeft.
Als je de zaden erin geeft water, ze zwellen erg op en na korte tijd zijn ze omgeven door een transparante laag slijm.
Hoe ruiken en smaken psylliumzaden?
Psylliumzaden geven geen bepaalde geur af. De smaak van psylliumzaden is slijmerig, flauw en licht zoet.
