Attention Deficit Syndrome, Psychoorganic Syndrome (POS), ADD, Attention - Deficit - Disorder, minimaal hersenen syndroom, Gedragsstoornis met aandachts- en concentratiestoornis, Attention Deficit Disorder, ADD, Attention Deficit Disorder, Dreamers, "Hans-guck-in-the-Air", Dreamers. Attention Deficit Syndrome, Fidgety Philip Syndrome Fidgety Philip, Psychoorganic Syndrome (POS), Hyperkinetic Syndrome (HKS), ADHD Fidgety Phil, ADHD. Kinderen die lijden aan een van de drie vormen van Attention Deficit Syndrome - Attention Deficit Syndrome zonder hyperactiviteit (ADHD), maar met een ernstig beperkt concentratievermogen en hypoactiviteit, Attention Deficit Syndrome with Hyperactivity (ADHD) of het gemengde type van beide varianten, hebben ze allemaal een variabel, soms ondergemiddeld vermogen om zich te concentreren en op te letten.
Daarnaast leidt het gebrek aan aandacht vaak tot verder leren problemen. Een voorbeeld hiervan is lees-, spelling- en / of rekenzwakte. Deze problemen kunnen ook optreden als het kind hoogbegaafd is.
Na de diagnose is de primaire symptomatologie niet veranderd. Dit betekent dat men op geen enkele manier op de diagnose kan rusten, maar het tegenovergestelde is het geval. Aanpassing aan de problematiek door middel van meerlagige therapie (= multimodale therapie) is noodzakelijk om zo goed mogelijk met het ziektebeeld om te gaan.
Daarom moet na de diagnose zo naadloos mogelijk een individueel therapieplan worden opgesteld, dat de verschillende therapievormen specifiek aanpast aan de individuele symptomen. In principe wordt onderscheid gemaakt tussen: waarbij ook alternatieve therapieconcepten, zoals verschillende voedingsvormen, voedingstherapie maatregelen, of zelfs neurofeedback (EEG - Biofeedback) kunnen worden ingezet. Tot deze essentiële hoekstenen behoort bovendien de promotie van het ADS - kind in de huiselijke omgeving.
Dit is van het allergrootste belang, omdat elke therapie zijn grenzen bereikt als delen van de opvoeding “niet volgen”. Onderwijs moet in het algemeen als holistisch worden beschouwd en hoe nauwer alle betrokkenen bij het onderwijs samenwerken, hoe beter het lukt. We kennen allemaal het probleem wanneer een ouder iets verbiedt terwijl de andere ouder het toestaat ...
Welke therapiemodules in elk individueel geval worden gebruikt, verschilt van kind tot kind en verschilt daarom van kind tot kind en vereist een nauwkeurige analyse van de symptomen. Het is niet altijd nodig om alle therapieruimtes te gebruiken. Neem contact op met uw behandelende arts, die u meer gedetailleerde informatie kan geven over de individuele aanpassing.
De lijst pretendeert niet volledig te zijn. - van de medicamenteuze therapie
- De psychotherapeutische behandelingsvormen
- De vormen van curatieve onderwijstherapie
Psychotherapeutische behandelvormen zijn gericht op de behandeling van de ziel en omvatten verschillende maatregelen en methoden die trachten psychologische en emotionele gedragsstoornissen te behandelen met behulp van klassieke psychologische vormen van therapie. Deze benaderingen zijn bedoeld om zowel het lijden van de ADD-patiënt als het lijden van de omgeving te verminderen.
Met betrekking tot ADHDdit zijn bijvoorbeeld: die hieronder worden beschreven. - diepte psychologisch,
- Gedragstherapie, of
- Systemische vormen van behandeling,
Dieptepsychologie is een verdere ontwikkeling van de ideeën van Sigmund Freud, de grondlegger van de psychoanalyse, Carl Gustav Jung (CG Jung), de grondlegger van de analytische psychologie en Alfred Adler, de grondlegger van de individuele psychologie.
Uit verdere ontwikkeling kwamen behandelvormen en technieken naar voren die veelal gebruikt worden bij conflicten (stoornissen) in (jeugd) ontwikkeling en hebben een negatieve invloed op de relatie tussen mensen en elkaar. Met betrekking tot ADHD betekent dit dat het gedrag van het kind onderzocht en bevraagd moet worden om gedrag te verklaren en te begrijpen. Geaarde gedragspatronen worden vaak niet opgemerkt omdat ze zich gedurende een langere periode hebben ontwikkeld en geconsolideerd.
In dagelijks contact met elkaar zijn deze gedragingen niet vreemd, maar behoren ze eerder tot deze persoon. Hoe, wanneer en met welke middelen ze tot stand zijn gekomen, is nauwelijks meer vast te stellen. Dit is het startpunt van de dieptepsychologische behandeling, met als doel typische gedragspatronen die een negatieve impact hebben te herkennen en deze te veranderen of te vervangen door alternatieve gedragspatronen.
Nadere inlichtingen over het onderwerp dieptepsychologie is hier te vinden: Dieptepsychologie. In tegenstelling tot dieptepsychologie, gedragstherapie als verdere mogelijke therapievorm vertrekt niet vanuit de onopgeloste conflicten in een persoon, maar veeleer vanuit gedragingen die naar buiten worden getoond. Dit betekent: uitgaande van de symptomen (begeleidende symptomen) wordt een gedrag geanalyseerd en met behulp van verschillende behandelmethoden wordt getracht dit te veranderen.
Gedragstherapie is voortdurend verder ontwikkeld en veranderd, zodat in de tussentijd fundamentele richtingen van elkaar kunnen worden onderscheiden. Dit zijn:
- De klassieke gedragstherapie
- De cognitieve therapie en
- De cognitieve gedragstherapie
Zoals uit de conceptualisering al kan worden afgeleid, vormt cognitieve gedragstherapie de link tussen klassieke gedragstherapie en cognitieve therapie. Dus zowel waarneming als denken en de daaruit voortvloeiende gedragspatronen spelen een belangrijke rol in het veld van cognitieve gedragstherapie.
Het verbindt op een bijzondere manier het motorische, het cognitieve en het fysiek-emotionele gebied. Hiervoor gebruikt ze verschillende technieken (methoden): Voor meer informatie over het onderwerp cognitieve gedragstherapie, klik hier: cognitieve gedragstherapie
- De operante conditionering
- De probleemoplossende training
- Van zelfmanagementtraining
- Van sociale competentie - training, en
- Diverse ontspanningsmethoden, zoals yoga, autogene training of progressieve spierontspanning volgens Jacobson (PMR)
Systemische therapievormen zijn ontstaan in de jaren 50 van de vorige eeuw en dienen in principe om interpersoonlijke relaties te verhelderen en op te lossen. Dit betekent dat systemische vormen van therapie probleemgebieden innemen in gezinnen, op het werk, tussen vrienden, enz.
en probeer ze op te lossen. Op het gebied van ADHD-therapie vinden systemische vormen van therapie meestal plaats als gezinstherapie. De reden hiervoor is dat de symptomen van ADHD kan een bijzondere druk uitoefenen op het gezin als geheel, wat op zijn beurt leidt tot conflicten die een succesvolle therapie op een bepaalde manier in de weg staan.
Dit betekent dat systemische gezinstherapie niet primair de symptomen van ADHD als ziekte van het kind, maar kent ook een belangrijke rol toe aan de situatie van het kind binnen het gezin met betrekking tot de symptomatische ontwikkeling van ADHD. Het doel is om stevig verankerde gedragspatronen van alle gezinsleden op te pikken en, indien nodig, opnieuw vorm te geven zodat een verbetering van de interpersoonlijke relaties kan worden bereikt. Om dit te bereiken is het belangrijk dat gezinsleden zich in de positie van anderen verplaatsen om de situaties, denkwijzen en gedragspatronen van anderen in vraag te stellen.
Meestal wordt dit gedaan door een typische gezinssituatie weer te geven, bijvoorbeeld met poppen. Uit deze situatie probeert men conclusies te trekken over de rollen binnen het gezin, maar ook over gevoelens, attitudes en denkwijzen. De bovengenoemde therapie-opties vullen elkaar op veel manieren aan.
Welke vormen in individuele gevallen met elkaar gecombineerd kunnen worden, bepaalt de behandelend arts of therapeut samen met u. Het is belangrijk dat de individuele symptomen als uitgangspunt worden genomen en dat er een beslissing wordt genomen. - Algemene informatie over de omgang met het ADS - kind, inclusief informatie voor ouders over de therapie van ADS - De medicamenteuze therapie van de ADS
- De voedingstherapie ADS met zijn verschillende mogelijkheden.
