Gedragstherapie | Psychotherapeutische therapie van ADHS

Gedragstherapie

In tegenstelling tot de dieptepsychologie, die ook een grote rol toekent aan het zielenleven van de mens, gaat men op het niveau van gedragstherapie eerder uit van het uiterlijk zichtbare gedrag. ADHD - typische symptomen en ADHD - typische gedragspatronen worden daarom geanalyseerd en er wordt geprobeerd deze via verschillende procedures te veranderen. Afhankelijk van de therapeutische oriëntatie zijn er verschillende methoden beschikbaar. Ondertussen kunnen basisrichtingen van elkaar worden onderscheiden. Dit zijn:

• De klassieke gedragstherapie
• De cognitieve therapie en
• De cognitieve gedragstherapie

Cognitieve gedragstherapie

Cognitieve gedragstherapie vormt de link tussen klassieke gedragstherapie en cognitieve therapie. Zowel waarneming als denken en de daaruit voortvloeiende gedragspatronen spelen een grote rol bij deze vorm van therapie. Er worden verschillende methoden (technieken) gebruikt om de motorische, cognitieve en fysiek-emotionele gebieden op een bijzondere manier met elkaar te verbinden:

• De techniek van operante conditionering
• De techniek van probleemoplossende training
• De techniek van zelfmanagementtraining
• De techniek van sociale competentie - training, en
• Diverse ontspanningsmethoden, zoals yoga, autogene training of progressieve spierontspanning volgens Jacobson (PMR)

Het concept van systemische vormen van therapie omvat alle basistherapeutische procedures die tot doel hebben interpersoonlijke relaties te verduidelijken en op te lossen.

Dit betekent dat systemische therapievormen, die in de jaren 50 van de vorige eeuw zijn ontwikkeld en sindsdien voortdurend zijn ontwikkeld, vooral problemen aanpakken en proberen op te lossen in gezinnen, op het werk, tussen vrienden enz. Met betrekking tot de therapie van ADHDworden met name systemische gezinstherapieën gebruikt, aangezien het gezin op een bijzondere manier wordt belast en uit deze belastende situatie conflicten ontstaan ​​die de therapie van het ADHD-kind negatief kunnen beïnvloeden. Een systemische gezinstherapie in het geval van ADHD probeert daarom op een bijzondere manier negatieve invloeden te veranderen die de therapie van het kind 'in de weg staan'.

Met andere woorden, systemische gezinstherapie houdt in dit geval niet alleen rekening met het typische symptomen van ADHD als ziekte van het kind, maar kent ook een belangrijke rol toe aan de situatie van het kind binnen het gezin met betrekking tot de symptomatische ontwikkeling van ADHD. Als voorbeeld zou hier een inconsistente opvoedingsstijl kunnen worden genoemd, die niet primair verantwoordelijk kan worden gehouden voor het ontstaan ​​van ADHD, maar wel een sterk negatieve invloed op de situatie kan hebben. Het verklaarde doel van een dergelijke systemische gezinstherapie is om stevig gevestigde en diepgewortelde gedragspatronen van alle gezinsleden op te pikken en, indien nodig, opnieuw vorm te geven zodat een verbetering van de interpersoonlijke relaties kan worden bereikt.

Om dit te bereiken is het belangrijk dat gezinsleden zich in de positie van anderen verplaatsen om de situaties, denkwijzen en gedragspatronen van anderen in vraag te stellen. Dit gebeurt meestal door een typische gezinssituatie in beeld te brengen, bijvoorbeeld met poppen. Uit deze situatie probeert men conclusies te trekken over de rollen binnen het gezin, maar ook over gevoelens, attitudes en denkwijzen.